terms and copytight in LICENSE file.
Sett Sarverott A.A.B. ~> sarverott@gmail.com
"Universal physics of the void omnipresence" badania, klaryfikacjia, research, opracowanie oraz adaptacja trwają od 2016 w trybie aktywnym semifokusowym
Abstrakt: Propozycja uwzględnienia natury przestrzeni, jako jedyny niepodzielny pojedynczy obiekt istniejący o nieskończonej naturze wynikowości, jako granicy zakończenia rekurencyjnego dookreślania redukcji wartości początkowych do wartości końcowych kompresyjnie zredukowanych. Jednocześnie uwzględniając wynikłe wnioski ostatecznie wymagane jest podkreślenie, że czas nie jest stałą elementarną częścią fizyki, a jedynie makroskalowym rezultatem kompleksowego wyniku kryptosortacji wzajemnej punktów wystąpień procesującego wynikania oraz punktów rezultatowego zamarcia zdarzeń.
Zestaw założeń komplementarnych uzupełniających model występującego systemu rzeczywistości jako rezultatu wynikającego z procesu postępującego klarowania się reprezentowanych przez jednostkowe stany przestrzeni, określane wraz z uwzględnianiem kolejnych składowych zmiennych przez całościowy obiekt jakim jest wspólna pojedyncza przestrzeń dla całego rzeczywistego wszechświata włącznie.
Rezultaty, zwane dalej wartościami występujące jako bierzące stany informacyjne w wyznaczonym momentarycznym punkcie teraźniejszym są wynikiem opisywalnych zdarzeń o punkcie zakończenia, występującym kolejnością przed wyznaczonym punktem "teraz".
#include <list>
#include <vector>
#include<space/VARIABLES>
#include<space/EVENTS>
#include<THGttG-42.h/observation_actor>
using namespace eagerObserversInYourNeighbourhood; // ¯\_(ツ)_/¯
//human && omniscope4000
list<human> OUR_GROUP;
// let's skip counting, i suppose that someone will read this, so this is...
// a group of excursionists in witch every person that reads it is part
// of our trip ;)
// mieszane z polskim -.- trudno
EVENTS::momentaryPoint &NOW; // ustalamy momentaryczne wystąpienie zdarzenia TERAZ
tool<human> reader = new omniscope4000(); // droga odczytu perspektywy ludzkiego obserwatora - redukcja uchwyconych informacji jeszcze nie nastąpi
reader.FROM( VARIABLES::variables.ALL ); // chwytamy odnośnik wszystkich występujących wartiści różnego punktu kontekstualności, zakresu obserwowalności i róznego stanu dysocjacji obserwacyjnej odbieranej rzeczywistości
/* Z pośród vars.ALL */
reader.SELECT( "question for 42 as answer" )// ustawiamy filter selektywny, skupiający się na pytaniu z "autostopem przez galaktykę"
/* selektuj pytania na które można odpowiedzieć 42 */
reader.AWAIT( NOW ).ON( "moment-pointed", void(){ reader.QUERY() } )
// w momencie określenia TERAZ nastąpi odzytanie pytania na które można odpowiedzieć 42 - tak działa wszechświat, nie ma miejsca na logi, backupy czy historię przeglądania w surowej pustce... nie wiem czy pustka na parze nie byłaby zjadliwsza
EVENTS::chronology->upToStream(); // wskaźnik bierzącego wąthu strumienia zdarzeń
EVENTS::chronology >> NOW; //stoplkatka NOW ;; reader zrobił odczyt i zapisa w formieł snapshota stanu w momencie stopklatki NOW
printf( reader.output ); //tu następuje redukcja informacji do odczytywalnego dla człowieka stanu materioskopowego
/* BUFFER OVERFLOW on questioning: 42 */
Wystąpienia owych zdarzeń są rezultatem dysonansu stanu wartości poprzednich których relacje wynikają z regół wspólnie przyjętej rzeczywistości dla wspomnianych wartości i są one określalne według formularnych zestawów wartościowych, reprezentujących wystąpienia wzorów.
Wówczas występujące w takiej sytuacji "wartości startowe" które zabużyły wzajemny konsensus wedle "holistycznych wzorów porządkowych" przyczyniają się do wywołania momentarycznego "wystąpieniowego zdarzenia relatywizacji".
W skutek nagłego otrzymania potencjału kwantyzacyjnego następuje utrata wartości startowych na skutek translacja w przejściowe zestawy informacyjne tworzone przez stany wartościowe, których występowanie rzeczywiste jest ograniczone w obrębie kontekstu wynikowania.
Potencjał kwantyzacyjny wynika z dostosowania się pozostałych wartości występujących rzeczywiście i jest wprost proporcjonalny do stosunku wszystkich wartości wykluczając biorące udział w kontekście wynikowania i pozwala wytyczyć ukierunkowane przedziały potencjalnego rezultatowania w których znajde się "wartość stopowa".
Wraz z dookreślaniem nowej kolekcji komplementarnej zaktualizowanych "holistycznych wzorów porządkowych" potencjał kwantyzacyjny się redukuje i dążąc tak do "wartości stopowej" nakreśla się opisywalna zależność o cechach histogramicznych będąca "wzorem wynikodawczości zdarzenia".
Drogą skutkowania nastąpienie zdarzenia "momentu zamarcia zajścia" jest punktem wytracenia się kompletnie potencjału kwantyzacyjnego, ukończenia definiowania wzoru wynikowości zdarzenia i transformacji "przejściowych zestawów informacyji transpozycyjnej" w "wartość stopową".
Rezultatem tego mamy do czynienia z finalnym zamkniętym zestawem bezrelfeksyjnym, osadzonym w "układzie naczynia połączonego", zamkniętego wspólnej rzeczywistości z "kontekstem informacyjnej chronologii procesowej" która jest modularnym przykładem "temporalnego zdarzenia przewlekającego" o nieokreślalnej skalowalności bliskiej nieskończoności.
"Temporalne zdarzenia przewlekające" jako powszechnie znane zjawisko mijania relatywistycznego czasu nie jest zjawiskiem fundamentalnym i wynika z nieosiągalności dla nas wymaganej redukcji obserwacyjnej dysocjacji aby zaobserwować jednostkową wartość kardynalną.
"Temporalne zdarzenia przewlekające" są ustrukturyzowane proceduralnie i pozwalają z użyciem zestawionych macieży takich zdarzeń zaimplementować dla autokratycznie zdefiniowanych spujnymi wzajemymi relacjami holistycznymi "porządkowych struktur macieżowy" zjawiska o zbyt kompleksowym nawarstwieniu wzorów aby dostrzegać ich jednostkowość ale i dzięki temu uśrednionej nieprzewidywalności i wielorzędnie powielonymi między jednostkowymi wartościami "sformułowań ustandaryzowanego oddziaływania".
Pomimo, że w skutek modulowania skali obserwacji osiągając odmienne perspektywy co prowadzi do kompletnej odmienności kontekstu i niezwiązanych ze sobą nawzajem wniosków niezmiennym wyznacznikiem poprawności procesu myślenia pozostaje wspólność w obrębie systemu rzeczywistości.
Wyciągając wnioski na podstawie tego mamy pewności elementarności występowania informatycznych typów podstawowych, a to pozwala w ten sposób już wysnuć uniwersalne tezy założeń.
Dowodami podważającymi rzeczywiste występowanie czasu są:
- wnioski z obu teorii względności Alberta Einsteina, które obaliły kocherętność zjawiska mijania i wytyczyły
- opracowania matematyczne Paula Diraca
granicznego
w zależności od skali redukcji dysocjacyji w trakcie obserwacji określić można
Potencjał kwantyzacyjny przed "wystąpieniowym zdarzeniem relatywizacji"