canoniekesonnetten.txt

Joost van den Vondel
Palamedes oft Vermoorde onnooselheyd
vond001pala01_01.xml

'TEn leed geen seven jaer, of Palamedes schaeu,
By nacht, de tenten ging der Rechteren doorwaeren:
Die resen op verbaest met opgeresene hayren,
En sagen daer een' schim mis handelt blond en blaeu.
Sijn baerd hing dick van bloed: zyn' keel was schor, en slaeu:
Wie komt ons, riepen sy, in 't duyster dus vervaeren?
By toortslicht, sprack hy, ick uw' straf lees uyt dees' blaeren:
Die mijne onnooselheydt een roove gaeft aen 't graeu.
 
Sy zidderden van schrick, sy vlooden niet, sy vloogen,
Dan ginder, dan weer hier, voor 't branden zyner oogen,
Hy stapte hen na, en liet een' bloedvleck waer hy trad;
 
Tot dat de schemering des dageraeds ontloocken,
D' Angstvalligheyd verdreef van 't naer, en yss'lijck spoocken,
En vond de Vaderbeuls door 't knaegen afgemat.



Unknown author
Vaderlandsche Letteroefeningen 
_vad003177601_01.xml

MYn Zangster word genoopt, genoodzaakt, om te dichten;
Maar 'k heb geen voorraad! Zwyg van zaaken! 'k heb geen woord
Daar ik op dichten kan. Wie heeft het ooit gehoord?
'k Moet echter zingen; voor deez' drift moet alles zwichten.
 
De Dichtkunst dringt my thans. Ik zal 'er my naar richten.
Welaan! maar, of myn Zang ooit eenig mensch bekoort
Raakt my op heden niet. Ik zing, door dwang, maar voort.
De Dichtkunst heeft haar doel, en treft my met haar schichten.
 
Lach om haar schichten! dryf met 's Dichters drift den spot!
Ik zing, om dat ik moet. Ik dicht, en dit 's myn Lot.
Ik dicht, en gy, gy lacht; geef ruimte aan uwe Longen!
 
Ik zing; en heb geen stof. Die wil, roep vry, 't is dwaas!
Veel menschen vinden vreugd in 't maaken van geraas.
Lach vry; ik lach met u; ik heb van niets gezongen.


Unknown author
De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 9
_vla023187901_01.xml

‘'t En leed geen zeven jaar of Palamedes schauw,
Bij nacht de tenten ging der rechteren doorwaren:
Die rezen op verbaasd met opgerezen haren,
Die zagen daar een schim, mishandeld, blond en blauw.
 
Zijn haar hing dik van 't bloed, zijn keel was schor en flauw,
Wie komt ons, riepen zij in 't duister dus verwaren?
Bij toorstlicht, sprak hij, ik uw straf lees uit dees blaren,
Die mijn onnoozelheid ten roove gaaft aan 't grauw.
 
Zij sidderden van schrik, zij vloden niet, zij vlogen,
Dan ginder, dan weer hier, voor 't branden zijner oogen.
Hij stapte ze achterna, en liet een bloedvlek waar hij trad.
 

Totdat de schemering des dageraads ontloken,
D'angstvalligheid verdreef van 't naar en aaklig spoken,
En vond de vaderbeuls van 't knagen afgemat.



J.F. Willems
Verhandeling over de Nederduytsche tael- en letterkunde, opzigtelyk de Zuydelyke provintien der Nederlanden
will028verh01_01.xml

Alzoo den Ieeuw eens werdt in eenen stric ghevaen,
Daer hy niet wt en mocht, het welc hem zeer beswaerde,
Hoe sterc, hoe kloec, hoe wreet, subtijl en fel van aerde,
Hy immers wesen mocht, en kondet niet ontslaen.
Hy huylden, kreet en riep, hy haddet gheerne ontdaen.
Hy deed' al wathy mocht, sijn kracht en macht niet spaerde,
Hoe hy meer sprongh en troc, meer brulde en ghebaerde,
Hoe hy den stric meer sloot, en minder kond' ontgaen.
Een muysken twelc hy eens had grooten dienst bewesen,
Quam ende beet den stric ontwee, zoo dat door desen
Den leeuw quam wt dien nood: dies hy het dancte zeer.

De kleyne menichmael wel in bequame tijden,
De groote dienstlyc zijn, wanneer syzijn in lijden:
Betaelen de weldaet wel dobbel ende meer.



Johan van Heemskerck
Pvb. Ovidii Nasonis minne-kunst, gepast op d'Amsterdamsche vryagien: met noch andere minne-dichten ende mengel-dichten, alle nieu ende te voren niet gesien.
heem001pubo01_01.xml

T' En is geen sieckte 't geen so seer beangst mijn leven,
Het is veel eer de doot die my doorboort het hert.
Dood, neen; het is een brant die noyt geblust en wert,
Wiens vlam door al mijn lijf gestadig word gedreven.
Brandt, neen; maer een gequijn dat met een quelligh beven
En trage onlust steedts mijn flaeuw gemoed benert.
Gequijn, neen; maer veel eer een over-wreede smert
En ongehoorde straf die 't noot-val my gaet geven.
Want was het sieckte, men die wel genesen soud':
Was 't brand, of dood, ick waer al lang verbrand of koud:
Was 't straffe, of gequijn, helaes! mijn droeve dagen
Die waren al verteert. en niet te min ick moet
Gedurigh, sonder dat my sulckx eens sterven doet,
Sieckt, dood, brand, straf, gequijn, om uwen 't wil verdragen.

Johan van Heemskerck
Pvb. Ovidii Nasonis minne-kunst, gepast op d'Amsterdamsche vryagien: met noch andere minne-dichten ende mengel-dichten, alle nieu ende te voren niet gesien.
heem001pubo01_01.xml

ACH soete Weste wind, die ick sie weeldrigh dolen
Door't lieve groene loof van menig hooge plant,
En die met soeten reuck de lucht en 't gansche lant
Vervult so haest ghy die 't gebloemte hebt ontstolen:
So oyt mee-doogentheyd was in u hert gescholen,
So stelt om mynen 't wil u werck wat aen een kant,
En gaet begeeft u eens nae d'aengename strant,
Waer dat mijn ongeluck houd mijn geluck verholen;

Gaet, maer draeght met u mee mijn klachten en getraen,
Die ick aen dit geboomt so dickwils heb gedaen;
Mijn eenigh tijd-verdrijf in dit mijn droevigh leven;
Daer sult ghy soeter geur gaen vinden inde mond
Van CLORIS, dan ghy oyt op eenigh blomken vond;
Brengt my die, om mijn hoop daer voedsel door te geven.

Johan van Heemskerck
Pvb. Ovidii Nasonis minne-kunst, gepast op d'Amsterdamsche vryagien: met noch andere minne-dichten ende mengel-dichten, alle nieu ende te voren niet gesien.
heem001pubo01_01.xml

VRiendt Nieuwpoort, als ghy eens, in 't keren van dees bladen,
V oogh komt by geval op dit geschrift te slaen,
Denckt dan wat onder ons wel eer is om gegaen,
Doen wy het Leyts Atheen gelyckelijck betraden:
Denckt dan eens om u hof, en om de wandel-paden,
Die ons een sulck vermaeck des Somers brachten aen,
Dat 't hooft door al 't gelees so byster noyt kost staen,
Of't wiert daer door geheel van suffery ont-laden.
Denckt om de lieve praet, denckt om het soet gelach,
Dat ons des winter-daeghs de tijd te korten plach,
Als wy ons by de vier te samen vinden lieten:
En so ghy sijt als ick, so kan 't niet anders zyn,
Of't sal u aen u hert noch wel doen; want by myn
't Herdencken wederom verstreckt een nieuw genieten.

None
None
_ams015amst02_01.xml
SO Cupid's goude flits ondoen kan stale Vellen,
En prangen 't ysere rif tot stryden onvertsaeght?
So is 't geen wonder dat dees Iphis moed'loos klaeght,
Verwonnen met een schicht die hem door min doet swellen,
Siet! of hem 't wicht ontmant, so wil hy noch versellen
En brengen hem tot rust, omcing'lend dese Maeght,
Waer door dat Antheros op 't hoogste sorge draeght,
Als soeckende door nijt en onrust hem te quellen,
Siet hoe het minnewicht is aerdighlijck gestaelt,
Omcingelt met zijn maets, die even afgemaelt
Iae overtrocken zijn met hart verharde platen:
Hy treden tot een strijt slechts tot een jonge vrouw,
Die sy door wedermin en d'overheyl'ge trouw
Soecken tot wederliefd' te brengen, ja t'aenvaten.



None
None
_ams015amst02_01.xml
Noch haet, noch twist, noch nijt, noch smaet, noch achterklap,
Noch wat een nydigh mensch bedenckt voor schelmsche vonden,
En sullen myne ziel bestricken 't geener stonden;
Dat de geest dutten sal in liefdens eygenschap:
 
Maer hoe bitser genoopt hoe meerder dat ick schrap
My daerentegens kant tot spijt der lastermonden
Sal mijn getrouwe min, trouw blyven ongeschonden,
Soo langh ick adem voer, en voel de sinnen rap.

Laet Carinella vry van klappers u op ruyen,
Ick heb myn hoop soo vast doen anck'ren en vertuyen,
Datse niet swicht, noch kreunt, voor nyders looghen-wint,
 
Ghy mooght my uwe gunst, by-sijn, en drempel weyg'ren,
En doen de dreutsigheyt boven de Minne steyg'ren;
Evenwel ben ick, noch u slaef, minnaer en vrint.


Unknown author
De Vlaamsche School. Jaargang 7
_vla010186101_01.xml

Ten leed geen seven jaer, of Palamedes schaeu,
By nacht, de tenten ging der Rechteren doorwaeren:
Die resen op verbaest met opgeresene hayren,
En sagen daer een' schim mishandelt, blond en blaeu.
 
Sijn baerd hing dick van bloed: sijn' keel was schor, en flaeu:
Wie komt ons, riepen sy, in 't duister dus vervaeren?
By toortslicht, sprack hy, ick uw' straf lees uit dees' blaeren:
Die myne onnooselheydt ten roove gaeft aen 't graeu.
 
Sy zidderden van schrick, sy vlooden niet, sy vloogen,
Dan ginder, dan weêr hier, voor 't branden sijner oogen,
Hy stapte hen na, en liet een' bloedvleck waer hy trad;
 
Tot dat de schemering des dageraeds ontloocken,
D' angstvalligheyd verdreef van 't naer, en yss'lijk spoocken,
En vond de Vaderbeuls door 't knaegen afgemat.



anoniem
Den Nederduytschen Helicon
_ned001nede01_01.xml
COmt Phoebi leergier Jeught, verneert u vry te gaen
        Tot desen Helicon, verciert met schoone woningh,
        Die noyt beseten was van groot of machtigh Coningh,
        Wort my voor dy deur jonst seer mild'lijck opgedaen,
        Daer susters drymael dry vol lieflijckheden staen,
        Om dy met soet onthael, t' onthalen tot verschoningh,
        Waer uyt oock vloeyt een vloet, met soeter soet als honingh,
        Om u Konstlievigh hert, seer lieflijck te versaen:
        Ontsiet den toegangh niet, houdt stadigh goeden moedt,
        Maer volght Mercurius end' Pallas wegen goedt,
        Dat sy na dijn behaegh, dy tot dees woningh bringen,
        Al comt dan Circe loos met 's Chilas fel gebroet,
        Om dy op wegh verdwaelt te leyden tot onspoet,
        Haer macht is dan te niet, geen leet magh u meer dwingen.
    

anoniem
Den Nederduytschen Helicon
_ned001nede01_01.xml
L. MErcurius ghy dwaelt, 't zijn van u oude trecken.
M. Doe ick? 'k en doe voorwaer: 't is my also belast.
L. Ghy hebt den rechten man gevonden, houdt hem vast.
M. Ey hoort, wat reden vreemts, sal ick met u dan gecken?
 L. Kan ic Vlaemsch talens lof, in dichtens Konst ontdecken?
M. Ja ghy, waeromme niet? toont dat de Konst hier wast.
L. Ick bidd' u gaet van hier, soect ander, die 't bet past.
M. Sal ick, noch Manders vloet, noch Pallas u verwecken?
	L. Och mocht' ick doch eens sien zijn stroomen vloeyen klaer.
M. Vertaelt een schrijver kloec, maect licht u tale swaer.
L. Men laet hem doen die 't kan, sal icks my onderwinden?
	M. Hy zy vertaelder dan, end' vreucht-spel Dichter ghy.
L. Dat waer wel mijnen sin, waer sulck verstandt in my.
M. Vangt aen, die 't u belast, sal u verstandt ontbinden.


anoniem
Den Nederduytschen Helicon
_ned001nede01_01.xml
AY Epimethëus, wat onbedachte sinnen,
Hoe hebdy broeders raedt niet bet ghenomen waer?
Wat mocht u overgaen, t' ontdoen het vat eenpaer,
Daer deught end' ondeught al sat vast ghesloten binnen?
	Nu siet men siecten oudt gesontheyts jeught verwinnen,
Den twist verdrijven Vred', het onrecht 't recht eerbaer,
Het onverstandt 't verstandt, d' ontrauwe trauwe swaer,
Dus 's Menschen hert in angst en weet niet wat beginnen.
	Al 't goede vlieght om hoogh', van daer 't gecomen is,
Behalven Hop' alleen, en 't quaet verspreyt hem wis
Ter Weerelt langs hoe meer, tot elcks ellende druckigh.
	So dat all' ondeught quaet den mensche vast bestrijdt,
Geen deught is nau so goet, dats' hem daer van bevrijdt,
Dan Hope, die hem troost op uytkomst bet gheluckigh.


anoniem
Den Nederduytschen Helicon
_ned001nede01_01.xml
INdien elc woort behoort des Menschen zin te stichten,
Den naem van elcken dagh verdient met ernst vermelt,
Den Son-dagh zy voor eerst d' eersaemste plaets bestelt,
Want alle menschen hier, men dan ziet arbeyt swichten.
	De Son is va'er des daghs, ooc vorst van 's Hemels lichten
Het hert van Mo'er Natuer, den glimp van d' aertsche velt,
De leven Leeusche kracht van al dat ad'migh swelt,
Den keest van d' Arteny, den vriend van 't konstigh dichten.
	Dien gulden eeuwschen glans, die altijts rijst en daelt,
En binnen 's Jaers elck landt, ghelijcken tijdt bestraelt,
Behoort voornaemst vereert met woort en werc te wesen.

	Doch niet dat Mensch, 't gheschep, des scheppers eere gheeft,
Maer slechts dat desen dagh aendachter zy beleeft,
Want onser zielen Son is t' Sondaeghs vroegh verresen.


anoniem
Den Nederduytschen Helicon
_ned001nede01_01.xml
HEt Iupiters ghesternt vereert oock een der daghen,
't welc sdonderdaegs geschiet met recht en goeden schijn
Men achtet warm en vocht, oock wonder groot te zijn,
Elf jarigh is zijn werck, om zijn omtochts bejaghen.
	Den toorne Iupiters en is niet om verdraghen,
De berghe-draghers sterck ghevoelden sulcx met pijn,
Maer 't herbergsame volc beschermd' hy voor verdwijn,
Hy gheeft de vrome vreugd', en sendt de boose plaghen.
	Ernstacht' eer-liefdigh Man, bewijst u deugdig koen,
Ghy gaet ten dale waert, ghy hebt den achter noen,
Om woeden, strijdt oft jeugd, en wilt u lijf niet schricken.
	Men seght, den donder roert den wortel van het kruyt,
Vertoont door waerheyt licht dijn geestlijc deugdig fruyt,
Den grooten donderdagh werdt uwes ziels verquicken.


anoniem
Den Nederduytschen Helicon
_ned001nede01_01.xml
MYn vrient, na vrienden groet, so weet dat ons seer lust
U hoornigh zoet gesangh uyt hooren t' hooren klincken

In 't root koraligh veldt, daer helder sterren blincken,
'T bekruyste sweirt heerschapt, ons langh verlangen blust.
	Vermaecklijck ist om sien, daer elck elckander kust,
En broerkens snel gevlerckt elckander minsaem wincken,
Met ooghskens soet gelonck, gelijck de sterren pincken,
Betoonend' liefd' om liefd', daer 't hert op 't herte rust.
	En laet my niet om niet mijn hert in liefden hechten,
Of wort my ooc een boom, om Lauwer kransen vlechten,
So Heydens volck verziert, oft fabelachtigh dicht,
	Apollo t' zijn gheschiet in Tempe dal voor desen,
Laet dit, o vrient, de lont, oft 't key, en 't vierstael wesen,
'T geen u mijn vrient verwect, of 't vier der liefden sticht.


G.A. Bredero
None
bred001spaa09_01.xml
Droeve Melpomene die steets met treuricheden,
En uytghelaten clacht van d'een of d'anders val,
Beslommert u Toneel: ghevervvet over al
Met bloet van Princen en van Heeren overleden.
 
'Tis rustens tijdt voor u, vvant siet u Suster treden,
V Suster Thalia, die ons vermaacken sal
Met deuntjens stichtelijc, bequaam van maat en stal
Van Hollantsche soo vvel als van Brabantsche reden.
 
Siet haar gheneghentheyt besvvanghert barsten uyt,
Noodighend' yder een door't lieffelijc gheluyt
Van Bred'ro, haar Poëet, gheneycht met vvil en yver.
 
De grootse hoocheyt van veel opgheblasen lien
Te myden, moochdy in dees Kalen-duyvel sien,
En Croonen met Laurier den edelen Beschryver.


A. Pietersz. Craen
De Amsterdamsche Pegasus
veld030amst01_01.xml
DEn yverigen geest heeft ons soo verd’ gedrongen,
 Dat wy door soet bewijs hier stellen naeckt ten thoon
 De wereltlijcke Min, en ’t wreedelijck beloon,
Vyt dartelheyt geteelt door Venus kleyne Iongen:
 
Hoe dat hy Lievers hart met loosheyt heeft gedwongen
 Te minnen tegen sin, door schichtjens ongewoon:
 De moeder selfs versot, niet temmen kan haer Soon:
Dit wert u afgebeelt, soet-aerdighlijck gesongen.
 
 Maer den Bet-weter sit en gluurt met schalcke schijn,
 Vyt ’t soet suyght hy ’t suur, uyt ’t goet het boos fenijn,
Luyt schatert en beboert dees slechte Rymeryen,
 
 Berispers niet en schemt, dees Deuntjens beter treft
 En geeft de reden plaets, in ’t gheen daer ghy van keft,
Soo salmen sien ’t gelijck, ’t geen ghy hebt in ’t benyen.


Willem den Elger
Spaansche Heidin
elge001zinn01_01.xml

Hoe zoude ik ooit van u geneezing kunnen wagten
In myn verliefde koorts, die nimmer my verlaat,
Indien gy de oorspronk van myn' rampen niet verstaat,
En de oorzaak van myn' dood toeschryft aan and're kragten;
Myn jeugd verdwynt geheel en ziet haar' bloem versmagten,
Gekwest door uw gezigt, dat als een blikzem slaat,
En van de boeken, zegt gy, komt alleen dit kwaad,
Om dat ik al te veel in study ga vernagten:
O schoone, uw ongeloof veroorzaakt al myn leet,
Geen Ed'le weetens-lust; dat gy myn ramp niet weet,
Dit droef gebrek alleen kan my zoo dood'lyk weezen,
Of zoo die wreede smart die my doet ondergaan

Komt uit het leezen, zoo gy zegt, helaas! te ontstaan,
't Is dat ik in uw oog uw koelheid steets moet leezen.



Jan Thieullier
De schadt-kiste der philosophen ende poeten
thie008scha01_01.xml

O Blomme schoon Peoen, te Mechelen verheuen
Van die Lieff-hebbers vroet, en oock den Wysen raet
Door die welsprekentheyt, diet al te bouen gaet
Die mẽ daer seer vermeert, dus wil ick hun lof geuen.
 
Want sijt wel weerdich sijn, het dient te sijn ghescreuen
Al door die Lieffde groot, die sy doen vroech en laet
Sy laetent blycken wel, niemant te draeghen haet
Die Broeders van Sint Ian, wensch ick een heylich leuen.
 
Hen Prins en Hooft-man eel sijn werdich te beminnen
Want in de groote Feest daer lieten sy haer kinnen
Als mannen wert befaemt deur t'gansche Nederlant
 
Mits sy des Edel Const seer groote liefde draeghen
En by den sanck te sijn is allen hen behaeghen
Al wat den geest vereyst daer thoonen sy t'verstant.



Jan Thieullier
De schadt-kiste der philosophen ende poeten
thie008scha01_01.xml

COmpt Goden Altemael, helpt oock den hoop verstercken
Ter eeren die Peoen, Al in het Mechels Pleyn
Daer Musica verghaert, met Redenrycke reyn
VVaer Midas wordt veriaecht, van Poeten en Clercken.
 
Elck singht daer fraey en soet, soomen daer can aenmercken
Met minnelyck accoordt, door Lieffde int ghemeyn
Elck dunckt te wesen by, Castalius fonteyn
Het is al vol ghenucht, elck brenght hier vry sijn wercken.
 
Der Philosophen leer, werdt nu ghepronunceert
Oock met die Poesij, die elck oock wel begheert
Men siet daer vieren bou, om triumph' te betoonen.
 
Die Iugen sietten daer, den Mey staet int saysoen
Die Lauwers sijn bereyt, die selden sijn ongroen
Die dan den prijs verdint, die salmen daer met Croonen.



Jan Thieullier
De schadt-kiste der philosophen ende poeten
thie008scha01_01.xml

GHelyck het water van de Berghen lancx de beken
Daelt naer beneden, en daer te samen vergaert,
Bequaem voor visschen: en veyligh voor de schip-uaert,
Voort ander tyt verdryff, al soo 't wel is gebleken.
 
Soo oock dit Const-ryck-boeck waer in schynen te spreken
De wijsheyt ende Const, die hier soo wort bewaert
Dat haer bewaeringh den bewaerder maeckt vermaert.
Van wie noch loff, noch prijs, noch eer en is geweken.
 
Comt ghy VVijs-gier-verstant, en Const minnende siet
Hier beyde vwen wensch: die v dit boeck aenbiet,
Ia soo volcomen dat ghy v begeert cunt voeyen.
 
Die't vergdert, en bewaert, is THIEVLLIER: ende me
BLOMSTEEN, der Musen vrint, die voor dees weldaet vre
Geschieden moet: en voort hier naer in Deught te groeyen



Jan Thieullier
De schadt-kiste der philosophen ende poeten
thie008scha01_01.xml

SPodt vry Zoylisten spodt en wilt v nit geueysen,
Ken geef vry daer niet om ick weet t'is v manier,
Ghy wint soo veel als een die oli giet int vier,
Soo ick beuonden heb soo dick en menich reysen.
 
T'verstandich volck meynt ghy dat soo licht de doen deysen
Door v gesnater? neen, wat wint ghy? niet een sier,
Hoe dat ghy grouer snapt, hoe soeter klinckt mijn lier,
K'win meer door v gespodt dan imant kan bepeysen.
 
Want wie in sijn gemoet maer eens en ouerlecht
De wercken die ick doen, tegens t'geen dat ghy secht,
Kan door het recht geuoel seer licht een oordeel geuen.
 
Dat Reden-const tot deught en nut de menschen leyt,
De boose straf verthoont, den droeuen troost bereyt,
Dwelck trachten doet noch meer om Reden-rijck te leuen.



Jan Thieullier
De schadt-kiste der philosophen ende poeten
thie008scha01_01.xml

V Mach ick't weten danck ghy Philosophen vroedich,
Die vande eerste eew tot nu toe hebt getracht
Dat ondeucht wordt berispt, en deught seer groot geacht,
Dat rijckdom wordt gelaeckt, en d'erme schijnt voorspoedich:
 
Oock dat t'gerust gemoet heeft rijckdom oueruloedich,
Dat Reden voor t'gewelt hier stadich hout de wacht,
Dat wetentheyt's ciraet gaet bouen s'werels pracht,
Dat tegens haet en nijt elck leuen kan ooytmoedich.
 
Dit schijnt voor d'onuerstandt een ouer-lastich jock,
Ist wonder dan dat hy v ooyt v eer ont-trock?
Die sijnen herden aert geensins ooyt wilde breken.
 
Genoecht v dan, hoe wel te cleyn is desen loon,
Dat mijn minnaers v spreuken stellen weer ten toon,
Die door d'bedrijf van mers schier waeren som versteken.



Jan Thieullier
De schadt-kiste der philosophen ende poeten
thie008scha01_01.xml

WAER wildy Maricrans, met uwen waghen groene
Vol minnelijck Accoort, Ia vol van wild musijck
Dus heerlijcken verchiert, sach ick noyt diesgelijck
Het schijnt der Enghelen Choor, seer Lustich van faijtsoene.
 
T'uwaerts namp ick den spoor', Bloemken edel Peoene
In Mechelen v stadt, wt d'edel Brussels wijck
VVant by v nu vergaert, de bloem van Redenrijck
Dus thoonen wy ons jonst, ontfanght ons slecht Blasoene.
 
VVil'com sijt ghy voor al, waerom soo noemdy slecht
T' is wel genoech verchiert van schilderconst oprecht
D' welck wy in onse feest,, Rechtlijcken sullen thoonen.
 
Ghy meught feest segghen wel, want menight' is vergaert
Die den schadt brenghen toe, der Philosophen Aert
Met hun Poe'tlijck werck, wiltse' met Lauwers Croonen,



Jan Thieullier
De schadt-kiste der philosophen ende poeten
thie008scha01_01.xml

HIER gheen, soo reen, als ghy Rethorica verheuen,
VVant claer, voerwaer, ghy baert, veel lieffde metter spoet
Ghy lockt, en trockt, met lust, wt Viluordia soet,
Seer snel, en wel, gemoet, t'Gou-Blomken sonder sneuen.
 
Met maet, naer staet, van ons, quaemen wy aen gedreuen
Certeyn, int pleyn, aldaer, met vyff Trompetters vroet,
Elck was, daer Ras, gewis, te peert, maer niet te voet
Men vant, playsant, daer noch, te peert, twee meer dan seuen.
 
Noch jent, present, alhier, waeren d'Harouten koen,
VVel net, geset, te peert, noch eenen waghen groen,
Daer in, den sin, verstaet, vier peerden wilt bevroyen.
 
Men schoot, daer bloot, oock wt, viseyen ombevreest
VVel weert, te peert, noch twee, met heytsen smaeckt den keest
Den thoon, seer schoon, en fris, de daer de lieffde groeyen.



Jan Thieullier
De schadt-kiste der philosophen ende poeten
thie008scha01_01.xml

THieullier ghy sijt vorwaer door wiens Treur-ghedicht
Der oudder Griecken lof blyft teenegaer verdwenen,
Nu ghy in Mechelen her-bauwt een nieu Athenen
Door uwen Herder clouck ghecomen in het licht:
 
Den Bock: eertijdt den prijs voor die sulcx ha'en gheesticht,
Den Aerdtveyl, en Laurier die hunnen cop beschenen
Te weynich sijn voor v; want ghy dogh sijt den ghenen
Die aenghenamer werck ons hier hebt aenghericht.
 
Het Nederlandts Toonel 'twelck plocht te wesen haut
Door v in 't Mechels pleyn verandert is in gaut,
Wel weerd om yet vernufts op 'tselue te vertoonen.
 
V sy dan eeuwigh lof, v roem, en uwen naem
Verluijde de Basuijn van de vol-ooghde Faem;
Want sy sijn alle weerde wel duysent Lauwer-croonen.



Jan Thieullier
De schadt-kiste der philosophen ende poeten
thie008scha01_01.xml

HEeft nu Minerua wijs,, ghequict een nieuwe vrucht
Die inde Redenrijck dus cloeck'lijck heeft gheschreuen
Van Porphyr' en Cyprin' die beyde hun Ionck leuen
Benamen, soo Treur-spel, bethoont vol van ghesucht
 
Maer al is sulcx den sin, om t'scheppen onghenucht
De dicht maeckt my gemoedt, en wordt van my verheuen
Daerom is weerdt Thieullier, den Lauwer-crans gegheuen
Die als een cloeck Poet; oock som'wijl stelt in clucht.
 
Sijn Faem die wordt verbreyt, in veelderley-manieren
Want hy oock oorspronck is, van d'Incompst' en vant vieren
Als Mechelen de Stadt, creegh' menich schoon Blasoen.
 
Die oock in hunlier Feest, niemandt en woud' versteken
Maer elck creegh' prijs naer const, soo van dicht als wel spreken
Dies hy hem thoont te recht, voorstander der Peoen.



Jan Thieullier
De schadt-kiste der philosophen ende poeten
thie008scha01_01.xml

DE Reden-Rycke Const, die nimmer en sal steruen,
Maer die altijt iet nieus soeckt, tot vermaeck en sticht;
Sal v verthoonen haest, een druckelijck gesicht,
Hoe dat gelieuen twee, d'een d'ander moeten deruen.
 
Prophyer, om dat hy is te naeckt van gelt en eruen,
Wort vande ouders vreck, van Cyprien wt gericht;
En hoe haer herdt met 't sijn, in liefde is geulicht,
En kan met eeren niet, den trouwen boel verweruen:
 
Maer wordt gegeuen aen eens rijck mans soen Brancil,
D'welck al te mael geschiet gans tegens haeren wil,
Ter wijl Porphier gereyst is, ver in vremde landen;
 
'T welck hem op sijn wer-comst, soo wt der maeten spijt,
Dat hy des groot' ontrou, Cyprine selfs verwijt,
En doot hem, daer nare sy, elck met hen eyghen handen.



Jan Thieullier
De schadt-kiste der philosophen ende poeten
thie008scha01_01.xml

EEl Mineruisten vroet naer dat wy Maenden Weken
En Daeghen lanck en veel ons vlyt hadden gedaen,
Om onpartijdich int oordeelen voorts te gaen,
Soo sijn de Werken best oock rypelijck doorkeken:
Tot Brussel ende Viluorden Van Antwerpen ende Mechelen. In ons naer buer'ghe steen, en naer hen hooren spreken,
Soo hebben wy ontboen (om ons bet te beraen)
Noch onpaertijd'ge lien om ouer t'slodt te staen
Op dat aent oordeel nit int minst en sou gebreken.
Hierom Broeders soo is ons minnelijcke be
Dat elck hem dies genoecht, en leef met ons in vre
Naer Redenrijkers aert om liefde te versterken:
Oft soo daer jmant is die dit niet en gelooft,
En meynt dat deur afjonst den Prijs hem sy gerooft
Die koem by ons en Lees sijn selfs geschreuen werken.



Jan Jansz. Starter
Het derde deel van de tragische of claechlijcke historien
star001drie01_01.xml

    'K en dorst niet na 'tfenijn, in dit mijn droeve lijen,
De Baren sullen niet uyt spoouwen mijn ghebeent,
Gheen stroom van een Revier my in te slicken meent,
Noch d'afgront van een clip van druck my te bevrijen.
Mijn lief Lucretia moet door 'tvlijmich sweerts doorsnijen
Dees reys aenvaerden: sy wert my niet meer ontleent
van menschen noch te goon, mijn sinnen zijn versteent,
Dies werden sy niet meer bedroeft met jaloursijen,


VVant ick sal met mijn helft volenden nu mijn tijt,
Mijn qualen, sorgen, en mijns liefdens droeve crijt,
    Mijn lichaem latend' doot, Mijn Moeder in becommering,
Lucretia en Galeas beyd' stervend' van een sweert,
Beyd' met een toms bedeckt, beid' naer den hel gekeert
Twee Moeders en een Vaer nu laten in beslommering.



Anthony Jansen
Zederymen
jans004zede01_01.xml
GOd geeft u tot vermaak schoon akkerlant en weyen
Die dragbaar zijn van graan, van most en heelzaam kruit,
Waar door zijn goetheit, die haar steets laat schijnen uit,
Vw voordeel en vermaak met eenen wil bereyen.
Maar ghy, om uw ghezicht behaachelijk te vleyen,
Neemt wol en wormenspin, en hair en beestenhuit,
Of peerl en peerlemoer, een lust daar quaat uit spruit,
En laat uw ziel daar mee ter hoovaardy verleyen.
Wat 's gout en steenenpraal met zijde en diamant?
Slechts voedzel voor de lust van 't kinderlijk verstant
Dat zich met poppenkraam en toyzel kan vermaken.
Maar een rechtschape ziel die waarheits waarde kent
Is al die zotterny volkomen afgewent,
En volgt zijn lust in veel voortreffelijker zaken.



Anthony Jansen
Zederymen
jans004zede01_01.xml
DIe, als een weerloos lam, lankmoedigh in 't verdragen,
Van drie begeerlijkheen; van hoogmoet vol van spijt,
Van oog en lighaams lust volkomen is gevrijt,
En lijt als 't hem gebeurt zijn lijden zonder klagen.
Die voorts Gods wil betracht na Godes welbehagen;
En noit in geene zaak dien wille wederstrijt
Uit inzicht of van Eer, gemak, of aards profijt
En in dien loop volhert met vreugden al zijn dagen:
Ghy ziet d'oprechte deugt daar ghy dit leven ziet.
En waar dit komt te kort daar is de deugt ook niet.
O heerlijk pronkcieraat hoe schaars wort ghy gevonden!
Hoe komt dat uwen glants zo nevelachtigh straalt
In deze werelt, die door duisternissen dwaalt?
Ach! door een zware wolk van alderhande zonden.



Jan Jacob Mauricius
Besluit der dichtlievende uitspanningen, met verscheidene byvoegzelen
maur003besl01_01.xml


DOorlugte Lands Voogdes, die d' Oudsten myner Zoonen

Op de eerste trap van eer in Alkmaar hebt gestelt,

Die met uw gunst alom Hem op zyn' weg verzelt;

En nyv're vlyt en dienst in Elk met roem wilt kroonen;

 

Was ik vermogend' u myn dankbaer hart te toonen,

Dat Zeegen, Voorspoed, Heyl U en Uw Huys voorspelt,

Dat God met zorg bewaar' voor lift en voor geweld,

Waar by Hy niet zyn gunst bestendig blyve woonen!

 

Doch 't Hert vertoont zich niet, dan daar het zigtbaar werkt,

En 't ongeveinsd bestaan door doen en laeten sterkt:

Hier van sal ik, Vorstin, steeds klaare blyken geeven,

 

En daar 't uw dienst vereyscht, met trouwe en zagte raad

Vereenigen 't belang van U en van den Staat:

Zo moet de rust in 't land, uw Huys in Hoogheid leeven!





Jan Jacob Mauricius
Besluit der dichtlievende uitspanningen, met verscheidene byvoegzelen
maur003besl01_01.xml


ZO wordt myn Wensch terstont een waere Profesy,

Zong myn Mauricius, nu veertig jaer' geleeden,

Toen hy my met het Ampt van Drossaert zag bekleeden.

Myn wensch zie 'k ook vervult. Hoe heuchlyk is 't voor my!

 

Wy zien U thans, tot vreugd' van Alkmaars Burgery,

Als Burgermeester daer ten Raethuize opgetreeden.

Volg Grootvaers Voetspoor na met onvermoeide schreeden.

Dat meermaal Annas keuze op u gevestigt zy!

 

'k Heb met uwe Ouderen, voor vier jaer, my verheugt,

Toen Gy, met eêl Vernuft begaeft, vol zuiv're Deugt,

Die schatten hebt gegaêrt in Pallas-Tempel-kooren;

 

Die vreemde Landen zaegt met schrand're oplettentheit,

Wierdt, van elk toegejuicht, ten Staetsraede ingeleid.

Het Burgermeesterschap was toen U reets beschooren.





Jan Jacob Mauricius
Besluit der dichtlievende uitspanningen, met verscheidene byvoegzelen
maur003besl01_01.xml


WY zien, Mauricius, U dan eerlang vertrekken!

Verlaet ge my zo ras? Ach! 'k hadt het wel gevreest,

Uw' Vrienden treft dees' slag, my treft die 't allermeest,

My, dien Uw Byzyn kon tot een Nieuw Leeven strekken.

 

Vaert wel nu, aengenaeme en nuttige gesprekken,

Die 'k vaek hieldt met myn' Vrient! Hoe wist Hy mynen geest

(Waerom is toch dat Heil zo kort van duur geweest?)

Door Wysheit, Staetkunde en Geleertheit. op te wekken!

 

'k Heb, zegt myn' Zangvriendin, Cypres voor U geplukt.

Het klaegen voegt u thans; U wort die Vrient ontrukt;

Gy zult Hem nooit weêr zien? Moest Hy dan all' zyn gaeven,

 

Waer van het Vaderlant zou hebben vrucht gesmaekt,

Zo men van zulk een' Man hier hadt gebruik gemaekt,

Voor altoos, eindelyk, gaen in Hamburg begraeven!





Joanna Koerten
Het stamboek op de papiere snykunst van Mejuffrouw Joanna Koerten, huisvrouw van den heere Adriaan Blok: bestaande in Latynsche en Nederduitsche gedichten der voornaamste dichters
koer005stam01_01.xml
Om dat Joanna, zulk een konstig Vrouwspersoon,
Lang heeft gedoktert met twee sneedige Doktooren,
Eer dat ze zich van hun ontslaan kon naar behooren,
Hoewel ze voor zichzelf geen Dokters had ontboôn:
 
Zo stelt ze uit sneedigheid hen opentlyk ten toon,
En dekt hen met een glas van acht’ren en van vooren:
Opdat ook hunne Gang en Komst niet zy verlooren,
Verstrekt het vry gezicht tot dankbewys hun loon.
 
De twee Doktooren zien wee in d’Arts Galeen en Bekker.
De eerste is voor ’t Lichaam en de Ziel een hulpverstrekker,
En de ander tegen ’t Ryk des Duyvels aangekant.
 
Een Lyfgeraamte mag aan ’t oog verschrik’lyk wezen,
Maar Koertens Snywerk word in ’t zien van elk geprezen,
Dat door Papiersneê toont haar kloeken Geest en Hand.


Joanna Koerten
Het stamboek op de papiere snykunst van Mejuffrouw Joanna Koerten, huisvrouw van den heere Adriaan Blok: bestaande in Latynsche en Nederduitsche gedichten der voornaamste dichters
koer005stam01_01.xml

    Noch leeft Semiramis in Babels trotsche muren,
En Artemisia door ’t hoge Grafgebou;
Rodopes pronknaalt tuigt de roemzucht harer vrou;
Maninnen, wydt vermaart by vreemden en geburen.
 
Gevaarten, wondren om alle eeuwen te verduren!
Maar toef een steenrots, tot bewys van praal of rou,
Door slavezweet verplaats: gun tydt dat ikze aanschou.
Fy, oudtheit, stoftge dus op ydle vrouwekuren?
 
Een edle geest en hant behoeft geen duurbre stof,
Om zich een’ eenzaam en onsterfelyken lof
Te halen ’t kloek vernuft schenkt werk en werkers ’t leven.
 
Joanna snyt haar’ naam, dus eeuwig als laurier,
In porfyr noch metaal: maar brosch en teer papier.
Dat heet door blote kunst in Fames tempel streven.


Joanna Koerten
Het stamboek op de papiere snykunst van Mejuffrouw Joanna Koerten, huisvrouw van den heere Adriaan Blok: bestaande in Latynsche en Nederduitsche gedichten der voornaamste dichters
koer005stam01_01.xml

    Juich Y en Amstel, jucht te zaam of elk byzonder,
O stroomen, die uw stadt van wederzy bespoelt.
Hoe hoog de luister steeg, alwaar de Nydt op doelt,
Aan duizent wonderen ontbrak u grootste wonder.
 
Nu schenkt uw teelster stof voor ieder lofverkonder,
Naardien, wie immer heeft in vindingen gewoelt,
Als machteloos bezwykt, en zich verheert gevoelt.
‘K zie ’t vrouwe brein verwint, en ’t mannelyk raakt onder.
 
Out eeuwen vonden zwicht, uw faam wort thans verbluft;
Een sneedig schaartje, door een sneediger vernuft,
Roemwaardiger ons toont doorzichtig en doorluchtig,
 
’T geen beitel, noch penseel, noch schacht, noch naaldt verbeelt,
Een schoon papiergesny dat hart en zinnen streelt.
Noch kunst noch vinding zag de weerelt zoo roemruchtig.


Joanna Koerten
Het stamboek op de papiere snykunst van Mejuffrouw Joanna Koerten, huisvrouw van den heere Adriaan Blok: bestaande in Latynsche en Nederduitsche gedichten der voornaamste dichters
koer005stam01_01.xml
Hoe graaft ons bly gezicht als in een klaverwey,
Wanneer ‘t, door vrienden gunst verwaardigd, mag aanschouwen,
Het kunstig schaargesny van Koerten, de eer der Vrouwen,
Omkranst met schriftcieraad van Febus dichtren rey!
 
De witpapiere vloer, die Fenix van der Hey
Ten grond strekt, daar zyn hand een werk op weet te bouwen,
Dat voor het kundigste oog volmaakte proef kan houwen,
Is ’t kunstpriëel waar in ik mynen geest vermey.
 
Gelyk het druyvenbloet de fynste tong kan streelen,
Zoo gaat myn lust niet min op zuivre schryftafreelen,
En keur van letterspys met groot vermaak ter feest.
 
’s Mans weêrgalooze pen, volleerd in Meesterstukken,
Die ieders aandacht in verwondring wech doen rukken,
Ontfang ten dankbewys dit staaltje van myn’ geest.


Unknown author
Vlaerdings redenrijck-bergh
_vla008vlae01_01.xml

GHY oude Maget, daer van over hondert Jaer,
Als op Pernassi Berch de konst woonst' heeft verkoren.
Hier in zoet Vlaerdings dal, al waermen nu sal horen
antwoord' eens vraech by u gestelt in't openbaer:
Wy teer leer-jongers dy bedancken alle gaer,
Dat ghy ons slapend' hart in traecheyt niet laet smoren:
Maer weckt ons Lichaem op door redens scherpe sporen,
Om spitsen ons gedacht op dese vrage klaer:
Wat middel dat best dient genomen byde handen,
Die 'tgemeen nodichst is en vorderlijckst de Landen?
O wel beknochte vraech, seer duyster om verstaen,
Wy Segel-bloemkens teer den knoop niet sullen treffen,
Doch sullen na vermooch 'tbeginsel wel aenheffen,
Denckt een goet Schutter 'twit altijt niet raket aen.



Unknown author
Het groote Tafereel der dwaasheid
_taf002tafe01_01.xml

VErvloekte Geld-zugt, uit den Acheron gesprooten,
Het vuilst Gedrogt, wel eer door Cerberus gebaart,
Schrikt voor de Gruuwelen van uwen Helschen aart,
Waarom ge uit de Afgrond, ons ten Geessel, wierd gestooten,
Uwe onverzaadb're lust, op aard dus lang genooten,
Word thans by 't Menschdom, door hun schelmery vermaart,
Op 't yzelykst verdoemt, ja 't vreeselykst verklaart,
Dat ooit in 't duister Styx, tot straf was opgeslooten.
 
Nooid wierd uw snood Bedrog zo klaar ten toon gestelt,
Dan, nu men Armoê vind voor Rykdom, Schrift voor Geld,
En Yder beeft voor 't geen de Tyd nog zal ontdekken.
 
U bad men eertyds aan, nu zyt ge elks spot en smaad,
Een nietig Speeltuig van 's Lands Ondeugd, de Eigenbaat,
Bekwaam om 't Nageslacht een Wonder te verstrekken.

None
None
_ams013amst02_01.xml
NArciss’ besach sich inde gladde water-bron,
En stont geheel versuft, o, riep hy, pronck der beecken!
Wie leenden u dat beeld met soo volmaeckte treecken?
Nooit blonck in Thetis bad een goddelijcker Son;
Och! of ick sulcken schets maar eens omhelsen kon;
Dus sprak de borst, en ging de vloed met kusjes breecken,
Doch al te groote lust heeft hem van min versteecken,
Dies is Narcissus een met d’ harder Celadon.
Een ding kan noch verschil aan twee verliefde geven,
Hy, op sich self verlieft, geraackten om het leven,
Ick door een anders oog swem in een hete vlam;
Hy stierf geluckig en met wel-genoeghde sinne,
Ick blijf een levend lijck, ’t gesichte van Tirsinne.
My, laatstmaal met een kus, het hart en leven nam.

    

Olivier Porjeere
Zanglievende uitspanningen
porj001zang01_01.xml

De moede Traanrijk was door droefheid neêrgeslaagen,
Hij had, na 't wandlen met een volgepropt gemoed,
Verward, gebukt, bedeesd, de zilvren Maas begroet,
En 't beevend hart herdagt Noordwestelijke vlaagen;
 
Hij zogt zijn Oosterhoofd om daar eens uit te klaagen,
Wijl zijn Delfshaven zugtte, en 't Land, voltegenspoed,
De naare naweên droeg van Storm en Watervloed,
Hier zat hij moedeloos op een' der slagtmaanddagen:
 
Zijn kommervolle Geest, gedrukt door zwaaren last,
Werd in dit oogenblik door Troosthart juist verrast,
Door Troosthart, meer dan eens de hulp der zugtelingen;
 
Hij, die naast zijnen vriend op 't bruine bankje zat,
Drong op een' Tweezang aan; de harp werd opgevat,
En Traanrijks keus begon dus 't Noodweêr te bezingen.


Olivier Porjeere
Zanglievende uitspanningen
porj001zang01_01.xml

Dus werden storm en vloed in Beurtgesprek bezongen,
Wijl Troostharts lieve taal, die meermaal 't hart genas,
Voor Traanrijk in dit uur meer dan een balzem was,
Wiens kragt veröorzaakt heeft, dat bange nieren sprongen:
 
ô! Riep hij, waaren all' mijn leden enkle tongen!
Mijn Husaï kwam mij, in 't klaaguur juist van pas,
Daar hij al zingend, nut uit zwaare wegen las.
De Moedeloosheid is door zijn gezang bedwongen:
 
Gij, bruine Zangbank, die mijn Maasvermaakje zijt,
Getuig van 't Beurtgezang in deezen drokken tijd,
Verwagt me eens weêr om hier mijn harplust blij te boeten.
 
't Werd avond. Troosthart is vooraf naar huis gegaan,
En Traanrijk volgde, en zag zijn Moedrijk wagtend staan.
Ze omarmt hem. 't Slotwoord was: mijn Troosthart laat u groeten.


Olivier Porjeere
Zanglievende uitspanningen
porj001zang01_01.xml

De strenge Louwmaand zou dit schrikkeljaar verlaaten.
De heldre zonnestraal blonk op haar' laatsten dag,
Toen Merkhart uit zijn stulp eens naar de velden zag,
Hij koos een wandeling; schoon andren huivrig zaten.
 
Hij ging door Schoonerloo-geen schaapje dagt aan 't blaaten.
't Was rondöm doodsch op'tland, geen kraai zelfs sloeg gewag,
Wijl 't glinstrend sneeuwtapijt op 't Leeuwrikzoodje lag.
't Was alles bleek-verkleumd langs dijk en dam en straaten.
 
Hij moest de middaggast bij heussche vrienden zijn.
De Rotte bood hem vuur - tabak - en spijs en wijn.
Hij voelde zich verkwikt door gulle stedelingen.
 
Na 't afscheid koos hij op den rug der Maas te gaan,
En stapte aan 't oude hoofd der stroomstad op de baan.
Hier vond hij zieveel juist - die dus begon te zingen.

Jan van Hout
None
hout001ders01_01.xml
O brun van alle quaet, tavern verwoet van toren,
School daermen doling leert, Kerc kettets van gemoet,
Gy waert eens Romen, mer, nu Babylon verwoet:
Om wien men zo veel zuyr betraent gesuchts moet horen:
Smis van bedroch en list, wiens kerckeren versmoren
De vrome, en tadderen gespuys gy baert en voet,
Gy levendiger hel, twaer wonder, zou de goet-
heyt Christi over dy, in teynde' hem niet verstoren.
Reyn waer dy eerst geboren, in armoede op gequeect.
V hoorens gy nu heft, en op u stichters steect,
Waer op stelt gy u hoop, verlepte hoer, gewaecht?
Op d'overspeelders? of op rijcdom zeer vermeert
Door onrecht? Constantijn geensins en wederkeert,
Mer vlouct de boose werlt dat zijt in u verdraecht.


Pieter Nootmans
Jeugdige minne-spiegel
noot008jeug01_01.xml
Ghy Lievers van de Konst, en sinne-rijcke Geesten,
Die u Gedachten smeet op 'taenbeelt uws Verstandt,
En çierlijck çiert u Tael van 't oudt Bataefsche Landt:
Siet wie dees Grendel smeet! Een die den alder-meesten
Van al de Goden dwingt, tot droeff en blijde Feesten
Dien segh ick, die soo rap den Hamer neemt in handt
Selfs vanden mancken Smit, die Hemel-tergigh brandt
Met Brontes stadigh aen, en and're grove beesten:
Een Grendel-Slot, waer mee nu desen blinden Godt
Dees Minne-Spiegel sluyt door 'tMoeders lief gebodt;
Op dat den lichten Moom, (die alle redens-krachten
Begrimt, en boos van aerdt, met spotternyen loont)
Dees Spiegel-Stichters Eer niet steel; maer blijf gekroont,
En eeuwigh zy gegrift in yder mans gedachten.



Hendrick Jansz. Prins
Medenblicker scharre-zoodtje
prin015mede01_01.xml
GHy die loopt na de banck om koopen u begheeren,
Ghy die wel menighmael vergheefs quam aen de stal,
Kom hier, hier is u gaingh, hier is een goedt ghetal
Van Visch, waer me'e ghy meught u Tafelen stofferen.
 
Hier hebtge voor u selfs, en oock de Jeught te leeren
Musijcq, door hem die noch schrijft Saligheyt voor al.
Hier hebtge Scharre-visch die niet beswaren sal
Het Christelijck gemoedt, maer licht is te verteeren.
 
Wat hebtge veel te doen? S' is voor u al ghevaen,
Ontweyt, ghekoockt, gesaust; alleen ghebreeckt'er aen
Dat ghy'se toe-past, als yet niet om te missen.
 
Dit doende, sal 't u zijn een smakelijck ghericht;
Dit doende, werdt de vracht van Scharre-schuytje licht,
En 't sal de Visscher-man te eerder we'er doen vissen.


Mattheus Gargon
Nut tyd-verdryv
garg001nutt01_01.xml

Ah! vang dit God-verzoenend bloed,
Van 't Godlijk Lam, doch in een bekken.
Laat het niet op der aarde lekken.
Eer men het trappelt met den voet.
 
Vrees niet, schoon dat een krygs-knegt woed;
En na hy Christus dorst begekken,
Nog durvt syn dart'le speer bevlekken,
Met 't dierbaar bloed, dat voor ons boet.
 
Neen Christen, vang het in geen schalen,
Maar laat het in uw' zielen dalen:
En druk die druppen op uw hart.
 
Of zo gy helen wilt syn wonden,
Zo dood de dodelijke zonden;
Die hem dêen lijden zo veel smart.



Mattheus Gargon
Nut tyd-verdryv
garg001nutt01_01.xml

Geev my geen overvloed, en laat my niets ontbreken.
Maar voed my, Heer! met 't brood van myn beschoren deel.
De mensch houd 't leven niet, by 't geen hy heeft te veel
Maar by 't geen nodig is, om 't leven aan te kweken.
 
Ligt zoud ik zad van spijs deez' laster-tale spreken;
Wat heb ik God van doen? myn God is buik en keel.
Weer van my het gebrek, op dat ik niet en steel.
Die nood door dievstal keert, blyvt van uw' gunst versteken.
 
Dies Heer, zo lang ik in het kommer-dal zal leven.
Zo wilt my matelijk myns levens nooddruft geven.
Gy weet wie dat ik ben, gy kent myn brosch gemoed.
 
De rykdom maakt den mensch verwaand, en opgeblazen.
De schrale armoed kan de kloekste ziel verbazen.
Genoeg, is op der aard, het wenschlijkst aardsche goed.



Marijn de Brauwer
None
brau007scha01_01.xml
DE Lesers weten! dat; Hebreeusche Volck'ren gingen,
Met Luyt, Cimbael, Tambo'r, op sang somtijts ten rey
Dat David kroont zijn dicht, met naem van veelderley
Speel-tuygh, daer meed men God behoort zijn lof te singen
 
    Maer salmen weten wat gespeelt wort op dees dingen
Soo ons den Tharser schrijft! 't is nut datm' onderschey,
Oft ooc eensinnigh luyd', 't zy Pijp', Harp', of Schalmey
Oft anders schijnt onwijs, die daer op strijdt aenvinghen.
 
    De voorgenaemde syn ons meest ghestelt ten toon,
Hier hebben wy 't Schalmey, vol deugden klaer en schoon
Hoe kan 't geloovigh hert nu hier? scha'en den benauwer!
 
Elc wensch' hem dient ons schanc, om eeuwig bly te zijn
Het hooft belauweriert, zyn naem als Roos' Marijn
Te riecken, ooc zyn hert, vol jeugds van 's levens Brauwer.


Aletta Beck
Mengel-digten
slot019meng01_01.xml

STond Vorst Achilles op en sag syn holle schonken,
Door man en maagt geveegt die kwistig syn en rap,
Hy greep na syn Helmet of stond verbolgen schrap,
Maar nu syn Leeuwen moed in Lethe legt versonken
 
Vergenoeg sig ieder dat hy vaagend heeft gedronken,
Uyt syn heldhaftig pit dat nieuwe jeugend sap,
Het frisse Maagdendom en groene Vryerschap,
In heldendigtery haar geesten voelde ontvonken.
 
Geen wonder want een schonk so veel herschaaft, herdigt,
Herkookt in 't manlik breyn, van Juffers aangerigt,
Niet ongelyk van aard in konsten, taal en zeeden.
 
Ontsteken eenen loff die klinkt door Nederlant,
Als 't antwoort is na 't woort, danst ider op syn trant.
Myn negental verminkt de agtmaal herdigte reden.



Aletta Beck
Mengel-digten
slot019meng01_01.xml

RAmpsalig Jodendom die in uw ballingschappen
De leidster mist, die eer aan de Oosterkim verscheen,
Gy sluit u ogen toe, ag herten hart als steen,
Voor 't ligt daar 't heidendom vol moed u voor gaat stappen.
 
Nu doolt en schuilt g'in 't wilt; maar 't bloet sal u beklappen,
Nog leekende op uw hooft uit Jesus bitt're ween
Te roekeloos ge-eist tot eeuw'ge smaat: ga heen
God sal 't geplengde bloed ook uit uw ad'ren tappen.
 
't Beginsel uwer smert was doe Jerusalem,
Met ramp op ramp gehoopt, liet hooren 's hemels stem,
In 't Heilig Tempel Choor; Laat ons van hier vertrekken.
 
'k Ontlast my haarer sorg, sie daar myn woonstee woest,
Het Priesterdom ontwyt de Schepterstaff, verroest,
Om dat sy 't aangesigt van Moses niet ontdekken.



Aletta Beck
Mengel-digten
slot019meng01_01.xml

GY, die den tyd beperkt van ons angstvallig leeven
En van de Bakermat, de Jaaren opwaarts telt
So hoog als se in uw Boek der Eeuwen zyn gestelt,
Geev dat wy nooit uw wil in weerwil wederstreeven.
Wanneer gy 't smaaklik zoet met bitt're saus wilt geeven
't Is Vaderlik gedist, die 't kint in hoogmoet knelt,
Of tederlyk omarmt als 't in zyn traanen smelt;
Uw doen, ô God, is regt! al worden wy gedreven
Gelyk een vlugge damp of ligte weversspoel:
Een hantbreet is, by u, ons ydel Aards gewoel:
En is dees Sonnewiel na de Avont kim gedooken,
Ey keert de schaauw te rug, verlengt de levens tyt,
Die als een Jagtschip door de woeste baaren glyt:
Tot eens dat eeuwig ligt zal weesen aangebrooken.



Aletta Beck
Mengel-digten
slot019meng01_01.xml

SOo Neêrlands grootst geluk bestaat in dappre Raaden,
Om 't hooge Capitool te schraagen, daar de last
Ter sorg van 't Lant word op een ieders leest gepast:
Vorst Wiljams Arends oog, doorsiende uw wyse daaden,
In 't Borgerlyk Bestier U Drost'lik heeft belaaden,
ô Staats Piloot! Sneewit in Staatkund' dus getast,
Is't wit getroffen van uw onwaardeerb'ren gast,
Dien Vorst, wiens wysheit keurt u dubb'le Staatsgewaaden.
Elk landsaat roept om prys met huppelend gedeun,
Ik sie de gulden Eeuw herblinken. 'k Sie den steun
Van 't waggelend gevaart herstelt! 'k sie 't regt op 't kussen.
Ons heilstaat voert ge in top, ô Phenix onser tyt!
Lang bloei uw Rigterstaf van Wiljam u gewyt,
Die Neêrlands blaakend hert in 's Vyands bloet wil blussen!



D.V. Coornhert
None
coor001rech01_01.xml
DEr dinghen recht gebruyck brengt vrólickheyd en baat;
Maar t'misbruyck gheeft schade met schuldige pyne.
De dronckaart zuyckt zieckte uyt ghezonden wyne:
Want zijn zótheyd en kent haar kracht, eynde, nóch maat.
Daar teghen bruyckt wysheyd, die des dings aard verstaat,
Tot ghezontheyts lust óóck dóódelycke venyne.
Ghezond terdtmen veyligh dóór dóórnen inde woestyne,
Als een dóórnighe voet pynlyck op pluymen staat.
Gryptmen t'zwaerd byder snee, t'quetst den dwaas int gevecht;
Maar hy quetst zyn viand diet wyselyck grypt byt hecht:
Den vroeden ist al nut, den narren ist al teghen:
Ryckdom en Armoe zyn van zelfs ghóed, nóch bóós:
T'hindert al d'onwysen, t'helpt al den vroeden lóós.
Zó veel is aan t'ghebruyck óf misbruyck gheleghen.



D.V. Coornhert
None
coor001rech01_01.xml
DE nódruft ghenoeghzaam voor een welvarend lyf,
Is kóst tót voetsele, ende kleed om te decken;
De kóst kóst zeer lettel, daar honger kóek magh strecken;
T'kleed deckt zonder purper, t'warmt sonder steecksel styf.
Daar aan kleed, bróód, óff bórn ontbreeckt nódrufts gheryf,
Dats ghebreck: heeftmens óóck om nau uyt te trecken
Kóst en kleed, dats nódruft; maer kanmens breed recken
Boven nódruft, tót lust, dats overvloeds bedryf.
Een hoos sluytende omt been, werd nódruft gheleecken,
Neemtmer af, al ist klein, daar moet an ghebreecken:
Een wyde box hout veel, al verliest zy een darm.
Zulck heeft ghenoegh, ia veel, die zich arm waant met smert;
Een ander heeft lettel, en is ryck in zyn hert.
Waan heerschapt de werld, waan maackt ryck en arm.


D.V. Coornhert
None
coor001rech01_01.xml
DE mensch komt in ghebreck buyten óf met zyn schuld:
Onschuldigh werter veel ghebreckigh gheboren;
Onschuldigh hebben veel hun have verloren
Wel hem die zulx ghedóóght met Jóbs lóflyck gheduld.
Gód gheeft elck dat best is, want hy met haaf vervult,
Den weecken dien t'ghebreck tót wanhoop zou bekoren,
En maackt arm den stouten, die na lust zou sporen,
En zyn Gód verachten als kemel hóóch ghebult.
Zó wel als de ryckdom komt armoe van Góde,
Die zend dat hy voorziet elck te zyn van nóde:
Zaligh zyn die armen die hen des niet en belghen,
Die t'onschuldigh ghebreck van Góds hand ontfanghen,
En als bitter dranck met zeker verlanghen,
Na t'ghemoeds ghenezing blydelyck in zwelghen.



None
None
_apo001apol01_01.xml
SChoon oogen; die vermeught te nemen en te gheven
De ziele die ghy wilt, door uwen harssen strick,
Die met het spelen van een vriendelijcke blick
Soo vaeck ontsteeckt, en blust de vlamme van mijn leven.
Ach! in wat dampe moet mijn ziel onseker sweven,
Door wrevle nijdicheyt, en ’t ongeval vol schrick,
Met haer verbolgen storm en swarte wolcken dick,
Sint datse tusschen mijn, en u, mijn Sonne, dreven.
Me vrou, in desen nacht, in desen hel vol smert,
Neem ick mijn toevlucht tot u beeld, dat in mijn hert
Soo groot verheven staet, en vult alleen mijn sinne.
Maer uyt haer klaerheyt, (laes!) my geen verlichtingh rijst,
En sy doet meer niet dan dat sy mijn annewijst
Hulpe-loose afgodin, op u alleen godinne.


None
None
_apo001apol01_01.xml
ZYdy van minnaers smert een onversaedlijck vraetjen
O Min? soo gaet het my noch al voor windt voor stroom,
Hoe naeu men waect mijn lief met grendel, slot en boom,
Ick stae noch niet met u in ’t alderquaetste blaetjen.
Ghy komt en steeltse my door 't alder naeuste gaetjen,
En buyten moeyten van mijn slapend' lichaem loom,
Voerdyse lieflijck by my in een soeten droom,
Ghy zijt versocht van all's, en zijt een wacker maetjen.
Teghen u trecken gheldt noch oude wijven raet,
Noch yverighe wacht: dan goude Minne laet
Het, bid ick, blijven niet, by dese kleyne gunsjens.
Maer dat ghy my int slaep jont, jont my op den dagh,
Dat ick ghenaken eens 's Liefs ware lippen magh,
Ghy kunt wanneer ghy wilt, schud uyt u sack met kunsjens.


None
None
_apo001apol01_01.xml
VAn al ’t ghevoelen is, te weten van vijf sinnen,
En isser gheen soo waart, soo nut, soo wonderlijck,
So Goddelijck en schoon, soo heerlijck van fabrijck,
Als het ghesicht, ’t is klaar voor elck een t’ ondervinnen.
Wat schepsel als een oogh is hupser te versinnen,
Dat voor sijn middel heeft een glants doorluchtelijck,
Sijn voorwerp isset al, Lucht, Hemel, Aard’, ’t Visrijck.
Voorts niet ten kan, ist niet, sijn kennis niet ontwinnen.
En d’ooghen toonen ons, dat meer is in hem self,
Wat tusschen d’aarden is en tusschen ’t blaeu verwelf,
Al wat in schoonicheyt men siet veranderinghen.
Dit isset al te maal, het maackt de menschen sieck,
Ghelijck men siet aan my, dit is sijn lof en klieck,
Dan ’t schijnt wel sonder dat en vindt men gheene dinghen.


None
None
_apo001apol01_01.xml
HAer enghelijcke mondt, verpurpert twee coralen,
Tot kleyne lipkens soet, die grooten schat bekleen,
Het zijn twee rijkens wit van tanden wel besneen,
Wt diamanten fijn doorluchtigh al te malen.
Gheheel, ach! blijf ick stom, met dat ick wil verhalen,
Haar tooverlijcke stem, ’t gheluyt van een Sireen,
Voorsichtich haast bereydt is sy tot wijse reen,
Sententieus, nochtans heel suynichlijck ter talen.
Een amber lieffelijck brenght sy met haren aam,
Door hare lachskens soet blijft liefdens rijck te saam,
Haar treffelijck ghelaat temt alle wilde sinnen,
Het maackt een loomen uyl heel luchtigh en gagljaart,
En al te plompen boer, heel gheestigh, loos van aart,
Gheen wonder doet het my, dan alles onderwinnen.


None
None
_apo001apol01_01.xml
OCh! dien snee-witten hals, christaligh is doorluchtigh,
Men sieter ’t licht, van hare lachskens soet,
Die ’t blijde hert om hoogh door gorgel loopen doet,
Of alst vol jonghe sorgh, melijdigh is versuchtigh.
Een hals ist die my maackt voornemigh en beduchtigh,
Soo dickwils als ick sie, dien vijftigh root als bloet,
Hoe fraey dat sy omringht, soo dringht my mijn ghemoet,
Met d’armen alle beyd’ daer me te zijn omvluchtigh.
Maar dan en dorst ick niet, als ick vrees dat haar lach
Veranderd’ in ghekijf, voor my een hardt ghelach:
Den hals is al te waard, Aglay heefts' haar ghegheven.
Oock waart van my te veel, gheluckigh noch ghenoech,
Dat syse my laat sien, ’t misbruycken al te vroech,
Een hooghe goedicheyt kost menigh man sijn leven.


None
None
_apo001apol01_01.xml
SY draaght aan’t lichaam schoon, so vaardelijck haar armen,
Vol wonderlijcke geest, heel sacht, heel delicaat,
Daar mede sy’t porphier haars bosems soet omvaat,
Vol Hemel streepkens zijn’t twee fijn gheslepen marmen,
Des wreeden zijnse wreedt, d’onnosel een ontfarmen,
Vyandelijck voor al Cupidoos quaat ghelaat,
Het welck het boefken weet, en daarom looslijck gaat,
Als die int quaat doen groeyt, en hoort een jeugt aan’t karmen.
Aanlockend’ den minnaar die ’t schoon voort doen gelooft,
Als ick, die sin verdienst, dan krijghet op het hooft:
Dees armen zijn gheneyght de reyne liefd’ t’omvanghen.
Sy zijn teer in’t aansien, maar in ghetempertheyt,
Te draghen meerder last, met meerder lichticheyt,
Mars armen vol van roof woud’ icker eens aanhanghen.


None
None
_apo001apol01_01.xml
O rijpen bosem wit die voor mijn ooghen stadich
Soo lieffelijcken sweeft, ghelijck den weder-schijn
Van d’alderwitste snee, aen d’oorspronck van den Rhijn:
Maar uwe schimmeringh, u swacke ooghen schadich.
Met maaghdelijcke melck, verschijnen daar beladich,
Twee silver dopkens rondt, op elck staat een robijn,
’T zijn appelkens ghelijck, daar op twee korskens zijn,
Wiens roode rijpicheyt een lust baart onghestadich.
Och die’t eens weten mocht, wat Hemels suyghelinck
Daar noch aanlegghen sal; hoe metten gouden rinck,
Sijns Moeders echt cieraat, het dertelijck sal speelen.
En sitten op haar schoot, verslaan sijn kinder-praat:
Dan waar het segghen uyt, Apelles schoon Du Praat,
Ist’ lieffelijckste kindt, van al des werelts deelen.


None
None
_apo001apol01_01.xml
DAt ic u nacht en dach mijn groot geween laet hooren,
Dat ghy des morgens vindt mijn tranen voor u deur,
En dichten die daer zijn vervult met mijn ghetreur,
Mijn lief daer gaet ghy u te dapper om verstooren.
Maer laes! wat sal ick doen, wie sal mijn brandt dan smooren?
Als ick aen u mijn lief gheen hoop van hulp bespeur,
Ghy neemt het al te hoogh dat ick by nacht versteur,
In uwen eersten slaep, met mijn gheschrey u ooren.
Dan soo hier in u gheest soo dapper is ghequelt,
Ick bidde’ u om ghenaed’, laet sincken het ghewelt,
Van uwen toorn verwoet, wilt my dan lief vergheven.
Dat ick u schoon ghesicht heb al te seer bemint,
Want soo ghy al mijn doen te rechten wel versint,
Dit is alleen mijn schult meest teghen u bedreven.


Unknown author
Vaderlandsche Letteroefeningen 
_vad003184901_01.xml

Die huygens gulden pen, gespitst op rijm en vaars,
Pen, daar ooit alle pen de kroon voor heeft gestreken,
Meer lofs te geven droomt met hoog van haar te spreken,
Is, dunkt mij, 't lot wel waard' des Griekschen redenaars,
Die, Herkles prijzende met veel verwaand gebaars,
Werd van den stoel gebonsd en van gehoor versteken,
En mag, met dubbel regt, bij zulken zijn verleken,
Die 't zonlicht maalt met kool of toelicht met een kaars.
Een werk zoo nodeloos wil ik dan laten leggen,
En niet een woord tot prijs van huygens langer zeggen.
Gebrekkelijke waar dient met wat toois verbloemd.
Men mag eens anders dicht blanketten en verlichten
Met woordrijk lofgesprek; maar die van huygens dichten
Verwonderende zwijgt, heeft hoogst van hem geroemd.



G.A. Bredero
Het vierde deel vande tragedische of claechlijcke historien
tell001vier01_01.xml

Ghy leer-lustige Ieucht die steets vveet-gierich tracht
Te lesen daden vreemt, hier moocht ghy sien beschreven
Wat vvonderheden al ontmoeten s'Menschen leven,
En hoe dat d'een beschreyt 'tgeen d'ander bly belacht,
Hoe d'een de Liefde streelt: hoe d'ander die veracht:
Hoe dat hy morgen daelt die huyden vvordt verheven:
En hoe de lusten soo verscheyden zijn ghedreven;
In dees Histori vint ghy't al by een gebracht.
En op datse u t'saem vreughdiger mochten stichten
Sijnse doorgaens verciert met so roem-vvaerde dichten
Dat om vol-loven die ick my (int minst) niet poogh:
Want die dees Rijmen braef met prijsen vvoud' belonen,
Waer even of yemant vvoud' met een Tortse thonen
De gulde stralen van d'alvoedend' Phoebus hoogh.



G.A. Bredero
Het vierde deel vande tragedische of claechlijcke historien
tell001vier01_01.xml

Ghy die uyt oude haet en niet met waerheyt laeckt
maer toont u schalck begrip int vinden der gebreken,
Wt roem, uyt vreucht, uyt nijt, uyt wreeck-lust om te wreken,
Van daer misschien mijn Pen u ergens heeft gheraeckt.
 
Dees Rijmen zijn niet al, doch meest van mijn ghemaeckt,
Onwaerdich om by 't Frans te werden vergeleken,
Ick kent, ick lijt: maer ghy kundt niet dan lachter spreken,
doch Schemper saechdy 'tproos villicht ghy beter spraeckt.
 
Maer wat? u bosen aert die keertet al ten boosten:
Voor 'tweynich van mijn doen sal te my 'tsnappen troosten:
Doch van eens anders werck begheer ick schand' noch eer.
 
Het schelden is geen kunst. Een Boer sal stout'lijck wraken
Tgheen hy in duysent jaer niet schoonder en soud' maken:
Berispt, verbetert, sticht den Leerling door u leer.



G.A. Bredero
Het vierde deel vande tragedische of claechlijcke historien
tell001vier01_01.xml

Ghy Moeder vande Min die met u held're lichten
Verjaaght de woeste wint, en t'rasende tempeest,
V boorte plaets de Zee, u leven is gheweest
Om hier int groote ront, u soeticheyt te stichten.
O Venus waarde vrou, doet doch de winden swichten.
Diens bulderent ghewelt, verschricken mijnen geest,
En maacken t'water-vadt, en mijnen vaart bevreest.
want haar spuwend' ghewelt, mijn verderf schijnt te dichten.
Gheleyt mijn Schip, myn vrou: en ghy gunstige Star
Drijft van myn Hemel wech dees duyster wolcke var.
Op dat ick lichteloos niet heel en ga verlooren,
Sonder u blinckend' hooft, en glinsterich Aanschijn
Schijn ick in wanhoops Zee, begraven schier te sijn,
wiens water-adren my, gantsch drieghen te versmooren.




G.A. Bredero
Het vierde deel vande tragedische of claechlijcke historien
tell001vier01_01.xml

Met hondert straaltges hel soo blincken en soo leven
Het glinsterent ghesicht van Cupido het kint:
waart alsmen seyt, dat hy is oogheloos of blint,
Hoe sou zyn fackel claar, dan soo veel vlammen geven?
Sou yemant met bedroch in duysternis doen sneven
Syn heyl'ghe claarheyt die soo luyster ryck begint,
dat hy de schoonheyt van de blonde Zon verwint,
ja vande clare Maan en de Planeten seven,
Laas dat gheloof ick niet, want siet ick docht wel eer
Te vluchten voor dit vyer emt een eenich begheer,
Om eenelyck altyts myn eyghen voocht te blyven,
Maar ick ghevoelde haast de lieffelycke smart,
die met der minnen toors brantstichten in myn hart,
in voeghen datmen die can lesschen noch verdryven.



G.A. Bredero
Het vierde deel vande tragedische of claechlijcke historien
tell001vier01_01.xml

Aenschout dit graf ô ghy, die hier verby sult gaen
En leest eens dit geschrift, t'geen men hier siet geschreven
Hier leyt de schoonste bloem, die daerd' oyt had gegeven
Maer die veel minnaers al, t'onwaerdich ginc versmaen
Menich om haren t'wil, heeft moeyt vergeefs gedaen,
Een Ridder boven al, wiens siel heur had verheven
Bemintse sonder troost, in zijn droeffelijck leven,
Maer siend' haer hardicheyt, socht hyse niet meer aen.
Die hem veracht met spijt, verlaet hy wijs beraden
En kiest een ander deel, vervult met meer ghenaden,
Siet: doen bemint sy hem, sonder bemint te zyn
Daer door is sy gheraeckt, in dit graf om te rusten
En slaept nu in het stof, maer de siel is met lusten,
In s'Hemels gulde coor, bevryt voor alle pyn.




Unknown author
Vaderlandsche Letteroefeningen 
_vad003182201_01.xml

Toen Gerion vol trots, met viermaal zestien kielen,
Elk een kasteel gelijk, kwam bruizen door het nat,
En waande in overmoed, dat hij den Geus al had
Ten drie-balg ingeslokt, of zoude hem fluks vernielen:
Kwam Neêrlands schipvoogd fors opdondren na deez' fielen,
Spoog vonk en vlam, waardoor zij kregen 't vuur in 't gat.
‘Ach!’ zuchte hij, ‘dit's Alcijd!’ en bergde in Duins zijn schat.
Daar liggend' zag zijn schrik als snaphaans om hem krielen.
Hij beeft en smeekt den Teems om herberg in zijn kolk.
Die zet hem bij van all's, doch wijst dit gele volk
Weer van der hand. Hij barst en knarst van spijt en toren.
Maar fluks vat Rotterdams Briareus, zijn plaag
Met honderd handen, hem zo fellijk bij de kraag,
Dat hij geeft macht en schat en lijf en al verloren.

Unknown author
Den Bloem-hof van de Nederlantsche Jeught beplant met uijtgelesene Elegien, Sonnetten, Epithalamien, en gesangen etc
_blo001bloe01_01.xml
Nae al dat swaer gheween van mijn bedroefde ooghen,
Nae al dat swaer ghesucht, en nae soo menich traen,
Nae t'lijden daer mijn hert, soo seer mee was belaen,
Is oock mijn lief beweeght noch eens tot mededooghen.
Ic mach voorwaer te recht van mijn geluc nu boogen,
Ick heb noch haer mont ten lesten eens ontfaen,
Een Nectars kusken soet, daer door ick heb voortaen
Mijn leven door haer mont, al cussende ghesoghen.
Die dauw, die soete dauw, die op haer lipkens sweeft,
Die dauw, de soete dauw, die my mijn leven geeft,
Gaet setten al mijn smert, en droeffenis ter sijden.
Ghy Goden die van hooch der menschen saken siet
Dees over groote vreught wilt my beletten niet,
T'is duer ghenoech ghekoft, om al mijn bitter lijden.


Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 2
lang020gedi04_01.xml

Vergun, roemwaarde vrouw, dat wy u nu verjaaren,
En kroonen op deez' dag met eenen letterkrans,
Zo kust de poëzy de veder van den gans,
En roert tot uwen lof, terwyl gy schryft, haar snaaren.
 
Lang moet zich uw vernuft en kunstpen t'samen paaren,
Door letteren vol zwier en zuiverheid en glans,
Waar in uw hand verwint de schoonste hand eens mans,
En mooglyk nooit een vrouw by u kon eevenaaren.
 
Zo hegt de boekhoudkunst een paerel aan uw kroon,
Dat tuig het Munsters volk, van wiens soldy en loon
Gy rek'ning hielt, tot eer van uw beroemde veder.
 
Kus lang, tot vreugde, nut en luister van uw stam,
Acht kinders, voortgeteeld uit uwe minnevlam,
Zo kus Godts Englenrei u namaals zoet en teder.

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 2
lang020gedi04_01.xml

Men ziet u heer Verduyn, in 't einde triumfeeren,
Door uw standvastigheid en onbevlekte min,
Als overwinnaar van een moedige Leeuwin,
Die haar bestryders plag kloekhartig af te keeren.
 
Dit fier Leeuwinnetje kan zich niet meer verweeren;
't Zal volgen waar gy 't leid; en letten op uw zin;
Het is veranderd in een vriend'lyke engelin,
Die u omhelst en kust, en om uw deugd zal eeren.
 
ô Liefde, die het al verwint door uwe kracht,
Die dees Leeuwinne hebt veranderd door uw macht,
Maak deeze min vermaard door alle volgende eeuwen.
 
Bloeij met uw braaf geslacht, ô Heilryk bruiloftspaar,
Zo wint gy, Heer Verduyn, misschien in 't naaste jaar,
Een jong Leeuwinnetje, of een Leeuwtje met van Leeuwen.

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 2
lang020gedi04_01.xml

ô Negen zusters, die op 't heilig Helikon
Tot heden blyft bevryd voor God Kupidoos laagen,
Hoe koomt dat u geen Goôn om wederliefde vraagen,
En zelf Apol by u zo koel is als zyn bron?
 
Jupyn kust Juno, en Diaane Endimion,
De schoone Venus is Vulkanus opgedraagen,
Prozerpina schept zelf in Plutoos min behaagen,
Neptuin lieft Galatee, Aurore kust de zon.
 
Al wat 'er leeft zoekt met een wederga te paaren;
Het schynt of gy alleen uw vryheid wilt bewaaren,
Of quynt gy heimelyk aan eenen minnegloed?
 
't Kon zyn, my dunkt gy bloost op deeze vraag, Godinnen,
En zegt al zuchtende: helaas! wie zoude ons minnen?
Elk zoekt 't geen ons ontbreekt, dat is het Huuwlyksgoed.


Pieter van Gelre
Het triumph-hofjen Iesu Christi ende Marie
gelr003triu01_01.xml
GHy die de Maet-konst weet soo effen juyst te snijden,
Dat in het sang, of voor, of achter, niet ghebreeckt,
En nochtans over al vol goede leeringh steeckt,
Soo dat u konste gantsch voldoet aen beyde sijden;
En ghy die't oordeel van onrecht so soeckt te mijden,
Dat ghy uyt goeder hert niet dan de waerheydt spreeckt;
Laet toe, dat ick, die nu van yver wordt ghesmeeckt,
Eens sien mach hoe veel dat mijn swacke Pen can lijden:
Maer wilt doch, bid ick, niet met u begaefde Geest
Gaen onder soecken dit kleyn wercxken op het meest,
Of wilt my oock daer van u goede leeringh geven;
Soo sal ick u soo langh totdat mijn siel verhuyst
Danckbarich wesen, dat ghy my Maet leerden juyst,
En sult in mijn gedacht met goet vernoeging leven.


Unknown author
De Gids. Jaargang 26
_gid001186201_01.xml

Wanneer de Vorst des lichts slaat aan de gulden toomen
Zijn hand, en beurt omhoog aanzienlijk uit der zee
Zijn breedgespreide pruik van levend goud, waarmeê
Hij nare angstvalligheid, en vaak, en kreuple droomen,
 
Van 's menschen ligchaam strijkt, en berg, en bosch, en boomen,
En vollekrijke steên, en velden met het vee
Verdwaald in duisternis, weer levert op hun stêe;
Verheugt hij met den dag het aardrijk en de stroomen.
 
Maar de andre starren, als naijvrig van die praal,
Begraaft hij in zijn glans. Zij zwichten altemaal;
En van de ontelbre schaar mag 't niemand bij hem houwen.
 
Al eveneens, wanneer uw geest den mijnen roert,
Worde ik gewaar dat gij in 't heilig aanschijn voert
Voor mij den dag, mijn zon, den nacht voor de andre vrouwen.


Jacob Janszoon Colevelt
None
cole001lust01_01.xml
NAedien aenporringh my, bevallycke Vriendinnen,
Door 's Bruydegoms begeer, die vreuchde heeft gesocht,
Om çieren dese Feest, 't hert schynt is zo verknocht,
Dat ick dit off'ren moet aen u vvaerde Godinnen.
 
Eer-rycke Maechden-Rey! die deuchd en liefd gaen minnen,
Doorsiet 't Lust-hoofjen groen, 't gheen dat ick heb gewrocht,
Vermaecklyckheden soet die zijnder in gebrocht,
Niet door hooch-draghentheyt, alleen u gunst te winnen.
 
Geen diepe Reden-rijck, noch schranderich vernuft,
Sult ghy hier vinden in, wanneer ghy als versuft
Dud-oorich quist u tijdt met onbekommert slapen;
 
Komt neemt my by der hand, ick die u fray ontbin
Elf Liedtjens soet en bly van liefde ende min,
Ter eer dit schoon versaem, die daer gheneucht in rapen.


Unknown author
None
_nie004nieu01_01.xml

WAt isser schoonder, doch, dat 'tghesicht meer behaecht,
Als een grooten Hof, beplant met suyver Bloemen?
Daer de Verwen vermenght in ghetal, niet om noemen,
Door wonder, 'sMenschen Gheest maken stom en versaecht.
Doch de schoonheyt versaemt int Wesen van een Maecht,
Die met recht in den schat, der deuchden haer mach roemen,
Seer hooch te boven gaet, alle de Bloemen, hoe men
Die ooc beschryven wil, die 'tghantsche Aertrijck draecht.
De Blomkens gheven vreucht aen tvvee Sinnen alleen,
Aen't Ghesicht en den Reuck: maer de Maechdekens reen,
Verheughen vvonderbaer, alle 'sMenschen vijf Sinnen:
Blomkens en Maechdekens dienen seer vvel te gaer,
Maer de Maechdekens syn veel nutter, dat is vvaer;
Wie isser dan zoo bot, diese niet sou beminnen.



Unknown author
None
_nie004nieu01_01.xml

T'Is een besonder vreuchd', als Ionghelied' te samen
Minnelijck vergadert syn, als sy door d'oogh-strael,
Doort hantdrucken te gaer, door de smeeckighe tael,
D'een d'ander tot de min verwecken, naert betamen.
Doch is de Liefde kout, en vol bloedich schamen,
Als de moedighe Wijn, en 't Broodt der Herten stael,
Manghelen op den Disch, als 't Ammelaken kael,
Gheen nootdruft en vertoont, voor die daer segghen Amen.
Want goede Spijs verkloect 't Hert, den sin en 't ghemoet,
Maect de sinnen sterc, vermeerdert 't goede bloet,
D'welc al dient totten strijt, der parighe Ghelieven:
De Wijn gheeft stouticheyt aen de Man, en de Vrou,
Verjaecht door zijn miltheyt, schaemte, vrees en rou,
Laet u dan doch daer met o! Ionghe Lied' gherieven.



Unknown author
None
_nie004nieu01_01.xml

WEl aen maect eenen moet, ghy Min-blinde Ghesellen,
Die daer Dach ende Nacht in't vyer der Liefden blaect,
Al syt ghy door misval aen een Vrijster gheraect,
Die niet verstaen en wil de pynen die u quellen;
Verliest niet meer den tijt, met u quael te vertellen,
Maer voecht by u ghesmeeck, 'tMetael d'welc 't recht krom maect,
Het root blinckende Gout, daer't Vrouwelijck Hert na haect,
Dat zal der eeren Borcht wel saen te neder vellen.
Danaë vvas ghemetst in eenen Toren sterck,
Iupiter ghinck daer toe met den Gout-dauvv te vverck,
En vervvan d'eerbaerheyt, die zoo vast lagh ghevanghen:
Hyppomenes de Heldt ghevvan zoo Athalant,
Door syn Appels van Gout: daer en is gheen en bant,
Die 'tGout niet en ontbint, Hoopt dan op u verlanghen.



Unknown author
None
_nie004nieu01_01.xml

WAt wilt ghy met ons doen arm' Mans? sprac een Goddinne,
Wy syn u doch zoo nut als d'Vos in't Hoenderkot;
Neemt ghy ons om het goet, zoo maect ghy u tot spot,
Want niet dan wreedt verwijt, krijcht ghy t'uwen ghewinne:
Neemt ghy een leelijc Dier dat's dickmael een Sottinne,
Die mach door onghedult, u mede maken Sot,
Maer sijt ghy zoo verdraeyt en van verstande bot,
Dat ghy een schoone trout, adieu rust ende minne.
Want boven d'onghemac, verlies, schaed', en ghekijf,
Dat ghy arm' Mans ontfanght van een te goelijc Wijf,
Zoo draecht ghy voor ghewis, de Hoornen op de Mutse:
Maer dit vvort vveer versoet, om dat, die Hoornen draecht
Wort voor den meestendeel meer belacht als beklaecht
Stelt dan tot uvven troost de buyl teghen de blutse.



Joan Blasius
Fidamants kusjes, minne-wysen en by-rymen aan Celestyne
blas001fida01_01.xml

IS dat mijn CELESTYN met sulk een Roose mond?
Een Roosemond? ô neen, de Roosen flux besterven,
Wanneer de Wind-God huilt; maar deese prijkt in verven,
Wanneer mijn aasem treed in lodderlijk verbond
Met haare Lipjes, daar een Roose-gaard op grond.
Is dan haar mond Robijn? Robijn die eer moet derven,
Dat is te vaal, te bleek, en kan die kracht niet erven.
Is dan haar mond Koraal? Koraal so niet en wond,
Dat is een kille steen met onverweekbre Hartte,
Die noyt door bange vlam veroorsaakt lange smartte,
Die noyt met heldre glimp schiet flonkkerende straal;
Uw mond een fris gemoed in weeder-min doet brallen,
Waar op mijn oog-licht start. U is te beurt gevallen
Yets beeters, dan Robijn, of Roosen, of Koraal.



Isaak A. van Vaerlen en Jan Jansz. van Asten
Tot volle vernoegingh van haare nieu-keurighe lusjes, op't naust ghezocht uyt het voorighe Brein-hoff
vaer010haar01_01.xml
Ghy Nimphjes soet van aert, uyt Sparens stadt gesprooten,
Lieftaligh in 't gekweel, met vreughdelijck gelaet,
In soet gespeel en vreught betoont ghy metter daet
Te minnen het Gesangh, met blijtschap voergooten;
Verblijt hier uwen Geest, wilt u daar niet aan stooten,
Schoon Momus dit ons werck niet heel wel aen en staet,
En van hem onbegeert; 't is ester op sijn maet
Soo vloeyend als Ambroos, en Nectar by de Grooten,
Dees Bloem, heur schoonheydt gloort, gelijck een Rooze straeld.
Ontfanght in danck dan dit Eer-spruytje, als gehaeld,
Gepluckt in Majaas-tijdt, een Bloempje sonder weerga.
Nu Soetertjes vry kweeld, pluckt hier uyt dese spruyt,
Des Mey-bloem, soete geur, en schatert overluyt,
Op dese Lantsche vreught, u ooghen willigh neersla.


Joan Ysermans
Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata
yser001triu01_01.xml

O Wijse, wonder-baer, en eeuwighe ghepresen
Godtheyt ghebenedijt, onsienelijcke cracht
Die alle crachten baert, want niet is bouen macht
V onbegrijpelijck, dry-vuldich, heylich wesen.
 
Loecht, hemel, zee, en aerd', gheschapen is voor desen
Door u almoghentheyt, en hebt het mensch gheslacht
Ghestelt als Heer van al, die ghy soo groot'lijckx acht,
Dat ghy u eenich-Soon daer voor gaeft soo wy lesen.
 
Om u Soons wille dan, wilt van ons keeren af
Door cracht des Heylichs Geest ons wel verdinde straf
Pest, oorlogh, dieren tijt, en seynt ons Heer in stede?
 
Rust, vred', liefd'en een-dracht, op dat wy al, te saem
In een gheloof ver-eent: groot maken uwen naem,
Als elck Siet de ghenaed', t'Teecken vanden vrede.



Joan Ysermans
Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata
yser001triu01_01.xml

WAnneer, O Godt wanneer! sal ons ellendich claghen
Door u bermherticheyt, hier worden eens ghe-endt
T'heel lant is vol ghevaers, vol jammers, en ellendt
Om onse sonden boosch daer ghy in hebt mishaghen.
 
Hout op, o Heer hout op, hout op doch eens van plaghen,
Leght af u toornicheyt, en in ons neder sendt
Den trooster uvven Gheest, op dat hy van ons wendt
Pest, oorlogh, dieren-tijt die ons gheheel versaghen.
 
Comt drymael heylich Gheest, comt neder, en ontsteckt
T'hert der gheloouighe met liefde, en verweckt,
Eendrachticheyt, en vred', by alle Christen-menschen.
 
Ghy hebt het heydens volck door tonghen vremt gebracht
Tot eenheyt des gheloofs: weirt van ons door u cracht
Den twee-dracht des gheloofs, gheeft vred', die vrede wenschen.



Joan Ysermans
Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata
yser001triu01_01.xml

Norbertus heylich licht, wiens licht Godts kerck verlichten
Ten tijde Thanchelin, wiens boose kettery
Veel menschen heeft gheleyt ter hellen, tot dat ghy
Hier in Antvverpen quaemt, t'volck met Godts woort weerstichten,
 
Wat tongh can spreken wt? wat cloeck verstant can dichten
Den lof die u comt toe? voorwaer ick kenne my
Te swack: die weer verhieft t'cruys Christi, en daer by
T'hooghweerdich Sacrament, daer Thanchelin voor swichten.
 
Ist dat t'roomeynsche-volck feest-daghen heeft ghestelt
Ter eeren Flora? om dat sy hun maeckte t'gelt.
Dat sy met hoerdery on-eerlijck had vercreghen?
 
Wat sullen wy nu doen dien Ioseph die ter noot
Antvverpen spijsde? niet met Coren solders groot
Maer brocht hun t'hemels-broot, en spijs der Engh'len teghen.



Joan Ysermans
Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata
yser001triu01_01.xml

GHelijck den blicxsem vvreet, in't onvveer sijn ghevvelt
Meest op de hooghten baert, hy vvorpet vvt der aerden
De hooghste boomen sterck, de Thorens groot van vvaerden,
De spitsen van't gheberght, t' vvort al door hem ghevelt.
 
Alsoo oock de Fortun' meest, op de hooghten spelt,
Benijt die in't gheluck, te seer hun verhoovaerden,
Dees nemt sy al hun goet, die vallen door de svvaerden,
T'blijck aen den Pals ghenoch, die't nu in als ontgelt.

Gheluckich is den mensch, die sy niet can beschaden
D'vvelck is den Wijsen-man, die al haer grouvvsaemdaden
Door deuchden ouer-vvint: dus vvijsheyt vry aen-cleeft.
 
,,Sy sullen salich sijn, die hun tot vvijsheyt voeghen,
,,En vinden allom rust, en hebben hun vernoeghen.
,,Niemant en staet hier vast dan die de vvijsheyt heeft.



Joan Ysermans
Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata
yser001triu01_01.xml

IS't dat Phytagoras in't minst mach sijn ghelooft!
Soo is in onse eeuvv Apelles vveer gheboren,
Met Senecams verstant, die constich hier te voren
De vvijse heeft verbaest, en haren glansch verdooft.
 
Soo niet, soo heeft Apoll' vvt Iouis schadt gherooft
De gau' der lof-baer Const, voor die hy heeft vercoren

Tot Prins der Poësy, en is haer voeght ghesvvoren
Die Pallas seluer ciert, met Olijf-tacken t'hooft.
 
Apelles belden af, Rosana met t'pinceel,
Maer desen Prins (vol lofs) belt leuend' op't Tooneel
Gheschiedenissen: d'vvelck de Goden maeckt vervvondert.
 
Sijn Cisceronsche-tongh', daer onverstandt voor vvijckt,
In braef vvelsprekentheyt Polymnias ghelijckt,
Prijst dan Osias beert vviens daet de Faem vvt-dondert.



Joan Ysermans
Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata
yser001triu01_01.xml

P oësis baert nu Const, ontsterflijck maeckt hier onder
E en Prins die Hypocren', vernieut heeft, en verquickt
T' gerucht van zijne daet, de Goden maeckt verschrickt
R as Faem, breyt zijnen lof, d'Antypodes tot wonder.
 
V ant twee-hoofdich gheberght, comt Musen, comt by-sonder,
S inght lof van desen Prins, die Phoebus self toe schickt
V an Dafphnes loof een croon, diens miltheyt is ghewickt
A ls voeder van Virgill', Augustus lof verconder.

N u hier te vinden zijn, sulck minnaer vande Const
D ie de Poëten weer verheffen, door hun Ionst,
E n sullen in dees eeuw, gheen Maros ons ontbreken.
 
W at Pers, Grieck, oft Romeyn, heeft meerder Const gesien?
A ls wy in uwen tijt, O Prins nu sien gheschien
L of Petrus vande Wal, lof Prins, lof moet m'u spreken.



Joan Ysermans
Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata
yser001triu01_01.xml

HOratius heeft recht Mecenas lof gheschreuen
Die meer Horati const, gheacht heeft dan den pracht,

Ia gansch sijn Coninck-rijck: doch vvijs, en vvel bedacht
Want siet sijn rijck vergaen, en sijnen naem is bleuen.
 
Recht vvordt in onse eeuvv, nu sulcken lofghegeuen,
Poësis lofbaer Prins, die als Maecenas tracht
Dees const te maken groot: vviens pen noch heeft de macht.
Oock sijnen naem, en daet ontsterff'lijck te doen leuen.
 
Soo langh de gulde Son, aen't blauvv ghevvelft sal staen
Soo langh sal sijnen naem verdvvijnen, noch vergaen,
Maer yder sal de Vos, ghelijck Maecenam noemen.
 
Die de Poëten pen door sijnen yuer stiert,
Waerom hem t'voor-hooft,, hoort te sijn ghelauvveriert
Wiens cloeck-vernuft, verstant soo veel Poëten roemen.



Joan Ysermans
Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata
yser001triu01_01.xml

GOdt Vader die om u Soons vville,, in tempeest
Op heden neder sant,, op heden hebt ghegeuen,
Tot troost den geest des vredts: met u lie hoogh verheuen
Dry-vuldich nochtans een daert al voor schrickt, en vreest.
 
De menschen sijn bedroeft van minste, tot de meest,
Elck schroomt den quaden tijt, de neringh is verdreuen,
Met vred', liefd', en een-dracht: dus Heer op dat vvy leuen
Seynt den peys-maker vveer, den trooster uvven geest.
 
Den lant-man vvort verdruckt, den steds-man sucht, en claghet
Doch Heer ghy slaet, en salft, vvant sulcke liefde draghet
Geen Moeder tot haer kindt, als ghy tot ons doet Heer.
 
VVaerom vvanhopich dan? u hant cant al versaden
Al sijn als t'sant der zee ons sonden, en misdaden
Siet u ghenade is veel grooter noch, en meer.



Joan Ysermans
Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata
yser001triu01_01.xml

WAnneer sult ghy, o Godt? u ooghen der ghenaden,
Eens slaen op ons bedroeft, ellendich Neder-lant?
Seyndt neder uvven geest, dat hy verlicht t'verstant
Van die den vred' vveer-staen, en tot vvree oorlogh' raden
 
Goet, en barmhertich Godt: en vvilt doch niet versmaden
D'ootmoedelijck ghebedt der vred'-saem, en verbant
Den vvreeden bloet hont Mars, die stadich moort, en brant,
Die ons met Dieren-tijt en sterfte heeft beladen,
 
Elck vveet dat ghy o Godt! behaghen hebt in vred',
Seynt dan den geest des vredts, die liefd', en vred', brenght med'
Dat hy ons eens verloss', van dit ghedurich claghen.
 
Al sijn veel als't ghesteert ons boose vvercken Heer
Ontellijck, soo is u bermherticheyt veel meer:
Door u ghenade dan vveirt van ons eens dees Plaghen.



H.K. Poot
Mengeldichten
poot001meng01_01.xml

KATRYNE met een' krans van bloemen te versieren
Op haer' geboortedagh waer loutere ydelheit:
Haer deugden hebben haer een glorikroon gebreit
Van altytbloeiend loof, veel frisser dan laurieren.
Zy voegt lieftalligheên en zedige manieren
By Godtsdienst, reine trou, en wakker huisbeleit.
Haer Echtgenoot en Kroost zyn dies tot vreugt bereit.
Kintskinders komen zelfs Grootmoeders jaerdagh vieren.
Haer vluchtigh leven telt nu sestigh jaer min twee;
Zoo klimt ze, trap voor trap, naer 't eeuwigh ryk van vrêe.
D' Alzegenaer will' heure oprechtheit mildt beloonen.
KATRYNE blyf nogh lang een Lydie in 't geloof,
Een Mirjam voor Godts eer, een Dorkas, nimmer doof
Voor d'armen, en een baek voor Dochteren en Zoonen.



H.K. Poot
Mengeldichten
poot001meng01_01.xml

MARIA, heldere eer der Kriste vrouwescharen,
Bevalligh zedestael en levent beelt der deugt,
Aenvaert myn bly gedicht dat uw getroude jeugt
Met boersche lettren kroont op dit gewenscht verjaren:
Laet voor een korte wyl uw nyvre huiszorg varen,
En vier met uw' Gemael en ons, vol boezemvreugt,
Uw' jaerdagh dien van vierentwintigh keeren heugt;
Zoo moet de Hemel u nogh lang gezont bewaren.
Nu gunne ik u meer heils dan immer sterflyk mensch
Genoot; en stont myn magt gelyk met mynen wensch
'k Zou niet ontbreken u dit mildelyk te geven.
Zoo waerlyk zy het deel dat Marthaes zuster koos
En noit verliezen zal, het uwe voor altoos.
Godts juichent paradys ontfange u na dit leven.



Willem Bilderdijk
Avondschemering
bild002avon01_01.xml

Neen, Heer, ik smeek U geen verlenging van dit leven;
Verlengt Gy 't, zij het dan ter Uwer eer besteed,
Vertrooste ik 't Christlijk hart in 't prangen van zijn leed,
En leere ik d'ongodist, in de ijzren boezem beven!
Stem my 't steeds zwak gemoed tot weldoen en vergeven,
Maak me ieder oogenblik voor 't stervensuur gereed,
Leg me op (maar steun me er by) wat Gy my dienstig weet
En red my van 't verderf dat me eindloos aan blijft kleven!
Gy kent den duivel die my pijnigt en ontrust;
Ontruk me aan 't dwanggeweld der aardsche zondelust:
Roei uit wat in mijn borst Uw Heilwoord wil verstikken.
Ontwortel elke sprank van hoogmoed waar by sluipt,
En onder 't danken zelfs de onzuivre ziel bekruipt;
En, sta me Uw Zoentroost by in de uiterste oogenblikken!



Unknown author
De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 4
_vla023187401_01.xml

De musschen hielden feest wanneer ze 't meisje zagen
Met haren strooien hoed: zij wenkte en ieder vloog
Op hare hand, voorzien van krieken, waar het oog
Op vlamde en 't bekje op pikte, ons liefje tot behagen,
 
Nooit had een gast, nooit gaf een hospes beter dagen.
Hoe meer betrouwen, hoe meer zegen van omhoog.
 
De vrekke hovenier die zuur- uit zoetheid zoog,
Zwoer 't grage kermisvolk met schalkschheid weg te jagen...
 

Het meisje sterft. Hij maakt een schuw van haren hoed,
Opdat de kriekelaar niet langer 't snoepgebroed
Verlokke, daar het vast, de dood erop zal rieken.
 
Vergeefs! het muschje ziet zijn zusje zoo het schijnt,
't Vliegt met zijn broertjes toe, en, eer de dag verdwijnt.
Is 't kermis uit: de boom staat kaal en zonder krieken.



Willem de Clercq
Ter beandwoording der
                    vraag: welken invloed heeft vreemde letterkunde, inzonderheid de Italiaansche,
                    Spaansche, Fransche en Duitsche, gehad op de Nederlandsche taal- en letterkunde,
                    sints het begin der vijftiende eeuw tot op onze dagen?
cler017verh01_01.xml

                    Gentiel Godin alleen,’ bezitster van myn hert
                    Schoon ziele van myn ziel ,,meesterss van myn gedachten
                    Wiens schoonheit klare glans ‘en gratie my verkrachten
                    Als in den blinden strik ,,myn hert gevangen wert
                    Indien gy niet aanziet ,,de wreedheyt van myn smert
                    En stopt uw ooren voor ,,my alte zware klachten
                    Van myn en hebdy niet ,,dan droesheyt te verwachten
                    In de meedlydloose ,,doot en de aarde swert
                    Maar ga dy tot ghena ,,uw goedertieren wennen
                    En wil de trouwe van ,,u dienaar recht bekennen
                    Verlost ik werden zal ,,van droefheyt zorch en pyn,
                    Myn hert, dat door het vyer ,,zoudt lichtelyk verteeren
                    En zal dan nimmermeer ,,in asschen konnen keeren
                    Maer in een schooner Brandt ,,altyd onsterslyk zyn.
                
                

A.J. van der Aa
None
aa__001nieu02_01.xml

Ai! zie hoe d' Oudste Zon van Bato schiet haar Stralen:
Zy toond haar Morgenstond, en schittert ons in 't oog;
Wie voerd de Stroom-Godin ten Hemel-waard zoo hoog?
Den Phoenix van'er Stad, den Schrandre, en Dappren Balen,
't Zy dat Hy Rijmen vormt, of heerlijk af gaat malen,
In On-rijm Stads-bestier, 't is of zijn Veder vloog,
En, met het Strijdbaar Volk, d' onwinbre Stad uyttoog,
Om 't Heyr van Hertog Jan, en Gwye, t'achterhalen.
Hier bloeyt het OudeRecht van Roomens eerste Staat
Waar in den Burger-stant, te zamen metten Raat:
Het Vrye Volk Bestiert, en zijn als Marm're stutten:
Waar door den Godsdienst, en de Vryheyd word geplant,
De Vrede weer hersteld, de Tweedracht uyt het Land
Geweert, om Thurendrecht voor onheyl te beschutten.



D.V. Coornhert
Comedie van Israel
coor001come04_01.xml

Iudic. 10.ISrael voeghde nieuwe, toe veel oude zonden,
Deed' quaad voor den Heer, zo dat hy afgodeerde,
Ia den Heer verliet, en hem niet en eerde.
Des wert de Heere gram. zo Israel heeft bevonden,
Van God onderworpen den Heydenschen honden:
Die hem zo hardtplaaghden, dat hy zich verneerde,
Zijn zonden bekende een verlossing begheerde.
God weyghert, antwoordt streng, met zijn weldaadts verkonden.
    Doe sprac Israel tot God: wy hebben misdaan zwaarlijck.
Doet ons dat u belieft: maar vande handt vervaarlijck
Der wrede vyanden, verlost ons nu en beschermt.
    Dit zegghende wierpen zy uyt alle huer palen
D'afgoden en dienden den Heere al tentmalen.
Die doe ghenadelijck henluyder heeft ontfermt.




Unknown author
Proeve van oudheid-, taal- en dichtkunde
_pro005proe01_01.xml

Na vijftig jaren daalt de Herfstsneê van ons leven,
En 't zestigst jaar stelt ons het spreekwoord in de hand,
Dat naar het dutten vraagtZijt gij zestig? van 't winterend verstand;
Wat kan mijn aanvang van het zeventigst dan geven?
't Zijn all' geen Reitzen, die met glans tot tagtig zweven,
Mijn' Kunstgenooten! neen. Gij des, die 't dierbaar pand
Der Tale en Poëzij van ons gezegend Land
Behartigt! klimt. Zoo worde uw Lentezon verheven!
Gaat edelmoedig voord, en toont ons Neêrlands Taal
Niet slegts in 't donker van heur' oorsprong. Staal bij staal
Van haar verhevenheid, haar deftige, en 't vermogen,
Dat zij ter roering heeft, versiere uw neerstig schrift:
Zoo word' het Vreêvertoog, die aangename gift
Des deftigen BonnetsZie boven, bl. 232. en bl. 230., tot zijn vervolg bewogen.



C.G. Kleyn
Het nieuwe Hoornse speel-werck
groe025nieu02_01.xml

HIer zyn, ô Maeght, de dierb're panden,
Die ghy, soo 't schynt, nu waerdigh acht
Om op te eyschen, wyl de kracht
Der bitse kouw', noch 't vinnigh branden
Des Sons, op uw' Albaste handen
Niet heften kon, na dat de pracht
U bracht tot sulcken nutte dracht,
Na 't nieuw' gebruyck van dese Landen.

't Is waer, ick heb u van 't geryf
Der selve (tot myn leet zyn) styf
Twee derde van een Jaer onthouwen:
Maer echter hoop ick, soo de schult
By my is, dat ghy die dan sult
Vergeven, of ten besten houwen.



C.G. Kleyn
Het nieuwe Hoornse speel-werck
groe025nieu02_01.xml

ONtëngelt Engelandt, wiens Borgers niet erbarmde,
Wanneer u heylloos werck, met schyn van recht vergult,
Op Neêrlandts Landt en Stroom, d' onnoos'le sonder schult,
Door 't blaeckend' vyer, helaes! soo jammerlijck verarmde,
Dat Visscher, Zee-man, en noch meer, soo deer'lijck karmde,
Dat Aerd' en Hemel wierd' door 't naer geluyt vervult,
En quam voor d' Opper Throon, daer Godt, met ongedult,

Dit Schouwspel sagh, dies hy sich over haer ontfarmde.
Dus heeft het vyer sijns wraecks uw' roem nu soo vernielt,
Dat 't lichaem van uw' staet, ten halven wel ontzielt,
Ter neder leyt, en wacht den doodt-steeck van Godts handen,
Ten zy ghy u bekeert, en steeckt de moort-priem op,
Of, door een vaste vreê, het quaedt-doen geeft de schop;
Want daer men gruw'len queeckt sal vaeck Godts tooren branden.



Pieter Leonard van de Kasteele
Proeve van stigtelijke mengel-poëzij. Eerste stukjen
alph002proe06_01.xml

'k Moet in de rampwoestijn bouwvallig leem bewoonen,
Door 't woest gestorm der Hel geschokt met stoot op stoot.
Wanneer ik 't Ongeloof zie aazen op mijn brood,
Zoekt in haar voorraadschuur de Weereld mij te troonen.
 
En de oude Mensch, helaas! durft zig halstarrig toonen,
Hij wijkt niet, schoon verjaagd; hij blijft mijn huisgenoot:
Met List vereenigd zweert die valschaart mij den dood,
En poogt mijn besten vriend te bannen, of te hoonen.
 
Geef, Jesus! dat ik nooit mijn dienst dien vijand wij!
Dat zijn gezelschap mij steeds onverdraaglijk zij;
Wijl 't op mijn veege ziel daar afgronds pijlen hagelt!
 
Zijn bijzijn zij me een hel! Ach! dat ik biddend waak,
De zege wagtend strijde, en naar uw toekomst haak!
Klink, klink Hem aan het kruis! Hij heeft er U genageld.



I.C. Wydstraet
Schoonhoofs lust-prieelken
dros028scho01_01.xml

MInlijcke Vrou mijns siels hoogh leydster van mijn leven
Alleen besitster van mijn hart, dat steet getrou,
Reyn liefdich is geneyght tot u siel waerde Vrou,
In trou-geliefde min door liefd' krachtich gedreven,
Kom ick 't liefd' dragent hart u lief ten offer geven,
En op u deughts Autaer off'rend' op hoop ick bou,
Neffens u liefd' mijn liefd' die ic vast liefdich hou,
Als trou gesint tot u deugts achtbaerheyt verheven,
En op dat ons wil beyd' sonder beschreumde schrick
Rust wel bevallich in Gods toegevoechde schick,
Tot g'wenste salicheyt van God mogen verwachten
Sijn segen-rijcke gunst, en dat trou-liefdens bant,
Doch bondich hout verstrict ons beyder herten want
Ter plaets lief daer ghy zijt zy d'woon-plaets mijns gedachten.



Jan van der Veen
Zinne-beelden, oft Adams appel
veen010zinn01_01.xml

Gen. 3.4.5.DE valsche dubble Tong, quam dus met Eva kallen,
Geensins naakt u de doodt, maar Godt de Heere weet,
Gen. 3.6.Dat ghy sult sijn als hy soo ghy 't Verboden eet,
Esdr. 7.11.48En dese loosheyt deed 't vergode Paartje vallen,
Rom. 5.12.Een doodelyken val, een Sterfdagh voor ons allen!
Die de' Aarde strekte een vloek, de Vrouw tot smart en leet,
Gen. 3.16.17.En 't Mannelyk geslacht tot commer ende sweet,
Exod. 15.33.Soo cost de boose tong des Hemels soet vergallen,
En ook de'oprechten Artz die eewich is en was,
Hebr. 9.14.Die deesen val verbond en door sijn Bloedt genas,
Luc. 33.10.VVord door de boose Tong onnoselyk verdrongen,
Math. 26.51.VVord door de loose Tong met logenen belâen,
Math. 26.60.61.VVord door de Boose-tong verraeden en gevâen,
Verwesen en gedoodt door valsch getuygh der tongen.



Jan van der Veen
Zinne-beelden, oft Adams appel
veen010zinn01_01.xml

Syr. 28.22.VEel slimmer als een Sweirt of Mes van scharpe sneede,
Ps. 52.10.Is Spotters felle tong, en schoon die inden mondt,
Prov. 18.8.Gestaedelyken woont, nochtans ist datse wondt,
En quetset veer en na een yeder een daar mede,
Prov. 26.19.Sijn schimpen heet by Iok, en 't spotten boertighede,
En noemt sijn peyloos diep een vlacke' ondiepe grondt,
Syr. 19.24Het schieten heet hy Schars, en dubbeltheyt, goet rondt,
Jerem. 9.3.En die hem is het naest is 't veerste vande vreede,
Syr. 12.3Hy voedt de nydigheyt dat is sijn beste pop,
Prov. 22.10.En waarmen hem verdrijft daer hout het twisten op,
Dies wilme sijn in rust soo moet by sich vertrecken,
Een die op jeder smaat, is meer als veel bevlekt,
Hy is gelyk den Aep die alle-man begekt,
En selve met en can sijn blooten aers bedecken.



Jan van der Noot
Het cort begryp der XII boecken Olympiados
noot001cort01_01.xml

Med goedt recht magh-men v altijds wel saligh noemen
O geluckigen dach die mijn siele verfraeydt
Hebt, Die seer langen tijdt nu had' geweest ontpaeydt.
Gelijc de Noorden windt ver-welken doet de bloemen,
Al-soo quam met gheweldt mijn ionge ieugdt verdoemen,
De droefheyd, deur den anxt die alle vreugd af-maeydt,
Deur t'deruendes gesichts dat van droefheid ontlaeydt
Al die heur schoonheydt sien (dies sy heur mag be-roemen)
Op desen dag quam my (o geluc-salighe ure!)
In de stadt in tgemoet d'Engelslijcke figure
Med een hiuke op heur hoofd, gelijc een borgers vrouwe
Ver-blijdt, beduelmt, verbaest nam ic heur med der handt
Heur eerbaer wesen goedt, heur woorden, heur verstandt
Verfraeyden mijnen geest, en braken mijnen rouwe.



Jan van der Noot
Het cort begryp der XII boecken Olympiados
noot001cort01_01.xml

A bon droict lon te peult, o plaisante Iournée,
Bien heureuse nommer, veu que par toy mon coeur
S'est reiouy si fort; mon coeur qui par mal heur
Auoit perdu des yeux sa Maistresse honorée
Desia par tant de iours, dont mon ame blessée
Fut par vng triste deuil, comme on voit vne fleur
Languir par le vent froid de bise, sans douceur,
Ainsi par son decés fut ma ioye effacée:
Mais en toy ô mon Iour! ô Iour trop plus qu'heureux
I'ay rencontré mon bien, & mon mal gracieux.
Ayant dessus le chef l'habit d'vne bourgeoise.
Tout ioyeux, & craintif ie la prins par la main:
Son doux regard, son port, son parler plus qu'humain
Me rendirent l'esprit, tant elle estoit courtoise.




Jan van der Noot
Het cort begryp der XII boecken Olympiados
noot001cort01_01.xml

Ie vis ma Nimphe au coing d'ung ioly pré,
Au mois de May, aupres d'ung iardinage,
Enuironné d'vng clair & beau riuage,
Estant par tout fort plaisamment bordé
De lis, de fleurs, & d'herbes diapré:
On ne vit onc plus ioly paysage,
Plus beaux tapis, ny plus plaisant feuillage.
Tant noblement estoit le champ orné.
Comme Flora entre fleurs estoit elle,
Pour sa beauté il faut bien qu'on l'appelle
I'Alme Venus: pour son sauoir, Minerue:
Diane aussi pour sal chasteté grande:
Pour son bon port Iunon qui tout commande
Depuis ce temps deuint ma raison serue.





Guillaume Abrahams Ooijevaer
None
ooij001haer01_01.xml
Vooghdesjes van ons hart, Lofwaerde soete Susjes,
Ghy zijt ons hooghste schat, ja 't overschoon cieraet,
Waer in al ons vermaeck en 's levens vreugt bestaet;
Want ghy verweckt ons staegh tot nieuwe soete lusjes.
Waer deur wy onse tijdt verslijten in onrusjes.
(Om eenigh soet Gezangh te stellen op sijn maet,
Daer mee ghy Spaernes-Stadt wel hoogh vercieren gaet)
Doch ghy ons vriend'lijck loont met soete lieve Kusjes,
En and're vreughden meer, 't welck onuytspreeck'lijck is;
Ja 't geen ons Hart verquickt, de geest maect reyn en fris:
Nu Susjes, vol van vreught, Ziel-Wecksters tot het Minnen,
Hier is voor uwe Jeught een lieve Vrucht bereydt,
Een Vrucht, een Somer-vrucht, een Nectars soetigheydt:
Queelt, galmt nu overluydt, ghezwinde Zangh-Goddinnen.


Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 1
lang020gedi03_01.xml

Geluk! heer Faas, geluk! met Alewyn uw bruid,
Uit Burgerheeren stamme aan 't scheepryk Y gebooren!
Zo klinkt de galm des raads en burgers in onze ooren,
Nu gy veréénigd zyt, door 't Goddelyk besluit.
 
De beemsternimf, bekranst met knop en lentespruit,
Zingt: heil, geluk, en vreugd, is 't edel paar beschooren!
En Aemstels Amalthé, met haaren vollen hooren,
Stort de eêlste zegenvrucht voor uwe voeten uit.
 
De maagd der maatschappy, princesse der Molukken,
Gehuld met riekend kruid, dat de Oostervolken plukken,
Verbreidt uw minnevreugd aan Javaas ryke strand.
 
Daar zal de wyze Raad, uws vaders wakk're broeder,
Als wy, u zegenen, en bidden d'Albehoeder
Om spruiten, u ten vreugd, en 't vryë vaderland.

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 1
lang020gedi03_01.xml

Gedoog HeerAssuradeur. Tabbert dat we u deezen dag verjaaren,
En op uw vrolyk feest verschynen, vol van vreugd,
Terwyl het maagschap zich met u op 't hoogst verheugt,
En vlecht een schoonen krans van zegen om uw' hairen.
 
De hemel wille uw huis voor ongeval bewaaren.
Geen ramp of tegenspoed geeve u ooit ongeneugt.
't Roer van uw levensschip bestier' de zuiv're deugd.
Het blyve op klip, nog rots, noch 's waerelds woeste baaren.
 
Godt zy verzeekeraar van de allerschoonste kiel,
En kostelyke vracht, dat is, de dierb're ziel;
Zo vreest zy voor orkaan, voor roovers noch voor winden.
 
Op die verzekering zeil' 't schip gerust door zee,
En breng' zyn ryke vracht aan de allerrykste ree,
Daar eindelooze rust en rykdom is te vinden.

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 1
lang020gedi03_01.xml

Gy hebt ô zoete Bruid, in 't bloeijen uwer jeugd,
Uw hart uit zuiv're min uw Bruidegom gegeeven;
Hy noemt u, lieve maagd, zyn wederhelft, zyn leeven,
En smelt zyn hart in 't uw', door zuiv're minnevreugd.
 
Gy treedt, ô Duim, op 't spoor der Godtsvrucht, trouw, en deugd;
Deez' hebben uwen geest vol yvers aangedreven,
Om door de wysheid naar den huuwlykspalm te streeven;
Dus wint ge een Ega daar uw hart zich in verheugt.
 
Godts liefde wil uw liefde, ô deugdryk Paar, belonken,
Besprengen met haar dauw, en koest'ren met haar vonken,
Zo zal zy zegenryk, (hoe de afgunst smaal') bestaan.
 
ô Bruidegom, die poogt in wysheid uit te blinken,
Uw deugden blinken juist gelyk uw' lessen klinken,
Zo schittert ge als een zon op Katharyne uw maan.

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 1
lang020gedi03_01.xml

Iö triumf! triumf! roept Cithereaas zoon,
Ik heb 't manhaftig hart des hopmans overwonnen;
Het smelt in 't minnevuur der schoone tweelingzonnen,
Een vuur dat al wat leeft doet bukken voor myn troon.
 
Gy spiegelt, heer de Bruin, u in het lieflyk schoon,
Het maagderoozenrood met blanke melk, geronnen
Tot leevend elpenbeen, dat geen Pigmalionnen,
Noch Fidiassen zou verrukken: maar de Goôn.
 
Ik hoofdgeweldiger, geef u deez' maagd gevangen,
Neerkassel uwe bruid, uw lief, uw zielsverlangen,
Geteeld uit heldenbloed, vermaard van ree tot ree:
 
ô Lief veréénigd Paar, door myne magt gekluisterd,
De hemel zegent u; als u Jupyn beluistert,
En 't klappend kusje hoort, kust hy zyn Danaë.

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 1
lang020gedi03_01.xml

Wanneer Kraeivanger van vrouw Themis wierd gekroond
In 't wys Bataafsch Atheene als Leeraar in de rechten,
Zogt hem de Wiskunst mede een krans van eer te vlechten,
Ook heeft de Dichtkonst hem de zelfde gunst betoond.
 
Vriendinnen, sprak het recht, zyn yver is beloond,
Hy zal voortaan de twist voor mynen troon beslechten,
Zulks eischt den ganschen mensch: dies poogt geen krans te hegten
Op dees geleerde kruin; myn liefling zy verschoond.
 
De Wiskonst zegt, door my zal hy in voorspoed leeven,
De Dichtkonst, door myn geest zal hy naâ lauwren streeven;
Zo wordt zyn braave naam de waereld door verbreid.
 
Godinnen, riep Apol, gy hebt genoeg gestreden;
Verçiert zyn edel brein als drie bevalligheden:
Fluks kroonden ze altemaal hem met de onsterflykheid.


Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 1
lang020gedi03_01.xml

Ik kroon uw zilver hair, heer Smids, met weelig kruid,
Geplukt op Ouderhoek, 't Parnas, wiens schoone boomen
Zich spieg'len in de Vecht, Godin der Stichtsche stroomen,
Daar zich uw zangheldin verheft met zoet geluid:
 
Het Tempe, daar uw geest elks hart door konst vrybuit;
Daar gy de aêloudheid van Bataviën en Romen
Vol yvers bracht in 't licht, door haat noch nyd te toomen;
Waar door gy leeven zult, by elk, eeuw in eeuw uit.
 
Hier viert myn zangeres uw achtensestigst Jaar,
En wenscht dat 's hemels gunst u lang in voorspoed spaar',
Ten vreugd der vrinden, tans aan uwe zy gezeten.
 
Wel aan, 't kanon gaat los! elk vatte een glas met wyn.
't Zal, oudste konstgenoot, op uw gezondheid zyn.
Lang leef heer Ludolf Smids! nu oudste der Poëten.

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 1
lang020gedi03_01.xml

Manriques laatste telg heeft dan na zo veel lyden
Den laatsten stryd gestreên: ô ja! haar ziel ontvloog,
Op vleug'len van haar deugd, der stervelingen oog,
En leeft, ter plaatse daar men dagen telt noch tyden.
 
Voor druk ontfangt ze een krans van 't eeuwige verblyden;
Voor mededeelzaamheid, den grootsten loon om hoog;
Voor vreedelievendheid, die elk tot reden boog,
Een hemelpalmtak, dien de Serafinnen wyden.
 
Deez' zingen: kniel met ons voor Godts geduchten troon.
Hy schenkt u uit genade een onverwelkb're kroon!
Help duizendduizenden zyn' liefde en goedheid loven.
 
Wat schreijt het maagschap dan om vrouwe Abigaël?
Om hoog is niets dan goed; op aarde is 't nimmer wel;
Haar zalig sterfuur wyze elk, op zyn tyd, naar boven.

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 1
lang020gedi03_01.xml

Is Ludolf ons ontrukt? 's lands oudheid onderrichter,
Die schrandere Eskulaap? Latynsche wysheid ween!
Verdubbel uwe klacht ten Schouwburg, Melpomeen,
Op 't lyk van Konradyn, om zyn' befaamden Dichter.
 
Treê aan Poeëtenrei, strek hem een grafnaaldstichter.
De Penningwysheid hang' haar konstwerk daar omheên.
De Sulmoaansche zwaan legge op den marmersteen,
En lees het Dedaals werk van haaren vaersverlichter.
 
De Roomsche keizers, en 's lands Graaven zy aan zy,
Met de eed'le vrouwen, zyn een schoone galery,
Om 't beeld des mans, die hen doet leeven in zyn blaâren.
 
Maar neen, 't is ydel dat ge een Mauzoléum sticht:
Dat heeft zyn yver, zyn geleerdheid, zelf verricht,
Waarop zyn zuiv're ziel is naar 't gesternt' gevaaren.


Hendrik Graauwhart
None
graa019leer01_01.xml
Hier werd u, Leezer, tot verbe[e]tering der Zeeden,
In Voor- en Zinne-beeld, een Rigtsnoer toebereid,
Om u te wagten van de Zondige ydelheid,
En niet te wand'len 't Pad der Helle na ben[ee]den:
Leer hier, hoe gy den weg des Leevens zult betreeden
In 't zuiver Deugden-spoor, 't geen u na b[o]oven leid,
U hoedende voor 't Net, dat Vlees of Weereld spreid,
Op dat gy Hemelwaards moogt rigten uwe schr[e]eden.
Indien gy dan met vlyt het kwade zult ontvlien,
Zoo werd de Leerzaamheid, en goede vrugt gezien
Van Graawharts schrift, en Digt, die u den weg wil wyzen;
Zyn moeite, en neerstigheid werd eerst te regt beloond,
Wanneer gy in u zelfs het Nut zyns Werks vertoond;
Niet beeter kond gy hem, dan door u weldoen, pryzen.


H.K. Poot
Mengeldichten
poot001gedi01_01.xml

Katryne met een' krans van bloemen te versieren
Op haer' geboortedagh waer loutere ydelheit:
Haer deugden hebben haer een glorikroon gebreit
Van altytbloeiend loof, veel frisser dan laurieren.
Zy voegt lieftalligheên en zedige manieren
By Godtsdienst, reine trou, en wakker huisbeleit.
Haer Echtgenoot en Kroost zyn dies tot vreugt bereit.
Kintskinders komen zelfs Grootmoeders jaerdagh vieren.
Haer vluchtigh leven telt nu sestigh jaer min twee;
Zoo klimt ze, trap voor trap, naer 't eeuwigh ryk van vreê.
D' Alzegenaer will' heure oprechtheit mildt beloonen.
KATRYNE blyf nogh lang een Lydie in 't geloof,
Een Mirjam voor Godts eer, een Dorkas, nimmer doof
Voor d' armen, en een baek voor Dochteren en Zoonen.



H.K. Poot
Mengeldichten
poot001gedi01_01.xml

Maria, heldere eer der Kriste vrouwescharen,
Bevalligh zedestael en levent beelt der deugt,
Aenvaert myn bly gedicht dat uw getroude jeugt
Met boersche lettren kroont op dit gewenscht verjaren:
Laet voor een korte wyl uw nyvre huiszorg varen,
En vier met uw' Gemael en ons, vol boezemvreugt,
Uw' jaerdagh dien van vierentwintigh keeren heugt;
Zoo moet de Hemel u nogh lang gezont bewaren.
Nu gunne ik u meer heils dan immer sterflyk mensch
Genoot; en stont myn magt gelyk met mynen wensch
'k Zou niet ontbreken u dit mildelyk te geven.
Zoo waerlyk zy het deel dat Marthaes zuster koos
En noit verliezen zal, het uwe voor altoos.
Godts juichent paradys ontfange u na dit leven.



None
Eenen nieuvven Antwerpschen liekens-boeck
_nie162nieu01_01.xml

    VEel Ionghmans eens versaemt door liefd’ by schoon Ionckvrouwen
Wierdt daer den naem ghevraeght, van een seer seldsaem Dier
Dat schaey doet en Profijt, ’t is groot min als een zier,
T’is nut, en onbequaem, ’t is licht, swaer om verdouwen.
 
    ’T is schoon en vuyl, fraey, mismaeckt, wreedt, saecht, om t’aenschouwen,
Gal bitter, Honigh soet, Couwigh ys brandigh vier
Het weent, en ‘t lacht ghelijck, het swijght en maeckt ghetier
Het bidt, en wordt ghevleydt, ’t is tandeloos ’t can knouwen.
 
    ’T is oodtmoedigh, en trots, bot, en arg, Plomp, vol list
Maeckt en breeckt, ’t gaet en ’t blijft, het soeckt Peys en ’t maeckt twist
Het vliet, en het vervolght, het gheeft en ’t can verslinden,
 
    Dees schoon Ionckvrouwen, stracks verstonden desen sin
Den naem vant grousaem Dier, dat is de dwase Min,
Want meer dan hier in staet, dat salmen in haer vinden,

    

None
Eenen nieuvven Antwerpschen liekens-boeck
_nie162nieu01_01.xml
IN een Const-rijcke sael, daer schoon Ionck-vrouwen waren
Versaemt met Edel-lien, wierdt onder hun ghevraeght
Tot wat sin vande vyf, den mensch meest liefde draeght?
Tot d’aenghenaem ghesicht was allen hun verclaren,
 
    Neen sprack een vies Poeet, laet dese meeningh varen,
Een meerder vreught als sien, ons ieuchdich hert behaeght,
Tot smaeck is onsen wensch, naer smaeck den minnaer iaeght,
Want Riecken, Hooren, Sien, ons minder voetsel in baren.
 
    Den smaeck voldoet den wensch, daer ons ’t ghesicht toe lockt
Een Tafel vol van spijs, seer leckerlijck ghecockt
Can yemandt door ’t ghesicht, sijn ydel maegh versayen?
 
    Een Ionck-vrouw net gheciert, tot terghingh vanden man
Raeckt hy niet aenden smaeck, sien weynigh helpen can,
Dus can den smaeck ons best, van ons vyf sinnen paeyen,

    

None
Eenen nieuvven Antwerpschen liekens-boeck
_nie162nieu01_01.xml
DOor mijn Nymphs ooghen schoon, die claer cristallich lichten
En haren soeten mondt, bloet-verwigh als een roos
Leef ick in pijn, droefheydt en verdriet altoos
Hoe wel sy (door haer schoont) mijn lijden can doen swichten.
 
    Haer deucht fraey ghemaniert, doet reyn liefd’ in my stichten.
Maer my, helas, verachtse door quaey tonghen boos
Veel schoonder dunckt sy my, dan die Paris vercoos
Haer wesen seer playsant, doet my aen haer verplichten,
 
    Haer schoon goutblinckich hayr, dat heel mijn hert doorstraelt,
Dunckt my oprecht te zijn van Appelles afghemaelt
Ghelijck oft hy zijn const, daer aen al had bedreven,
 
    Haer lieffelijcke tael, dunckt my soo excellent
Dat sy als ick die hoor van my mijn droefheyt went
Dies sy wel weerdich is, den prijs van elck ghegheven.

    

Eelco Napjus
Geschiedkundige kronijk en beschrijving van de stad Sneek
napj001gesc01_01.xml

Kom Sneekers! wilt gij thans U grage weetlust boeten,
Doorsnuffel vrij dit boek, en leert er uit, hoe dat
Was 't oud en nieuw gebruik, van uw vermaarde stad,
Al wat U kan voldoen, zal U hierin ontmoeten.
 
Voor welk geëerd geschenk wij Napjus danken moeten,
Die naarstig heeft vergaêrt, een onwaardeerbre schat,
Van veel merkwaardigheên, in deze blaân vervat,
Om dus door vlijt, zijn leed'ge uren te verzoeten.
 
Welaan dan, Burgerschaar! koopt, leest en overdenkt,
Wat oudheids-kundigheên de pen van Napjus schenkt,
Wel ligt kunt gij vermaak met nut wel zamen paren:
En zoo gij uit dit werk, behalven zoet vermaak,
Iets scheppen moogt; dat U is dienstig of uw zaak,
Dank dan den Schrijver voor het schenken dezer blâren.



Jacob Duym
Ghedenckboeck
duym001ghed01_01.xml

BEgeestight heeft Apollo u hooft met heijligh woeden,
O Duijm en al besielt dijn gheestigh vroom ghedicht,
Soo dat sijn voorhooft niet des tijds aenvecht en swicht:
Ons woeste sang Godin aldus ghij comt ten goeden.
Soo Duijm de hand versterckt sij macht heeft door u voeden:
Want ghij met stoffen schoon haer op het hooghste sticht
Dhengst borne u wel gherijft na lust, u valt soo licht
'tBatavische Tanneel heel jammerlijck bebloeden.
Als met blijeijndigh spel te maken los van rou.
En singht alsins den loff der Helden van Nassou
Die seldsaem in den schilt thooft voeren van Medusa.
tGhedenck-Boeck van hun deught dit edel huijs verschoont,
Daer voor dij ons Godin met Louwer thooft becroont
En ghij meucht segghen vrij tot haer, Ic hou dy Musa.



Jacob Duym
Ghedenckboeck
duym001ghed01_01.xml

GEdenckt al met voorraet wat in voorleden tijden
(hoe wel sulcx veel verdroot) van menich boos tyrant,
T'gemeynte Christi heeft int gantsche Nederlant
Door tbloetdorstich vervolg so deirlick moeten lijden.
De Steden, sterckten sterck, woud elc van hem bestrijden,
En dochten menich mensch te bringen totten brant,
Met geweld meynden sy te crijghen d'overhant
En int bloetstorten groot sagh elck een haer verblijden.
Ooc leert u t'Gedenck-boeck hoe den Nassauschen stam
d'Alfachtichs diers macht nam, dat daer uyt Spaingnen quam,
Hier van en sach men noyt bewijs so claer voor desen,
Want het u ongheveynst van alles onderricht,
Eer en prijs moet de hand en Duym voor dit gedicht
En dit boeck hebben ooc daer ghyt al in kond lesen.



Jacob Duym
Ghedenckboeck
duym001ghed01_01.xml

WAer blijft ghij die u roemt der const van Redenrijken
En noijt hebt eenich dicht uijt reijne jonst ghesteld,
Van tSpaingnaerts moetwil groot, haer cracht en haer geweld
Noch t'Sprincen liefd en trou, die hij heeft laten blijken.
Op Mauritz vrome daed heb ghij wel blijven kijken,
Maer noijt tot sijner eer u const doch ijet vermeld
Eer moet u eeuwich zijn, o Iacob Duym ghij Held,
Ghij Brabandschen Poeet, ghij gaet met den prijs strijken
Clio die sterckt u hand, Pallas maeckt u vermaert:
Dit Ghedenck boeck seer wel toont uwen trouwen aert,
V constich werck dat blinck veir boven de robijnen,
Ghij draecht den Laurier crans, u werck verdienet hier,
Met Mirth-tacken seer fraeij ciert u slaep kamer fier,
U const en uwen naem sal boven de Son schijnen.



C. J. Wits
Stichtelijcke bedenckinge, onledige ledigheyt, stichtelijcke tijt-kortinge
wits010stic02_01.xml
Comt laet u soete gunst, o Heere, op my dalen,
Laeft mijn bedroefde Ziel uyt u gaef-rijcke vloedt:
Als dan sal ick te recht herscheppen nieuwe moedt,
En door u Geest verquickt, u lof met vreucht verhalen.
Soo wilt, Heer, tot dees eynd' mijn wild' gepeyns bepalen
In liefde tot u Woordt, 't geen mijn Ziel troost en voedt,
Als ghy my, Heer, beproeft met kruys en tegenspoedt,
Comt my als dan te baet, en laet my, Heer, niet dwalen.
Op u staet al mijn troost, ghy kent mijn swacken staet,
Bewaert mijn teder hert, voor al des Duyvels zaet.
Zendt my tot troost u Geest, die my te recht kan leyden,
Opent hier toe mijn hert, o Vader van het Licht,
O Gever alle Goedts, bestiert mijn slecht ghedicht
Na 't suyv're WIT uw' S Woordts, om u lof te verbreyden.


C. J. Wits
Stichtelijcke bedenckinge, onledige ledigheyt, stichtelijcke tijt-kortinge
wits010stic02_01.xml
HOe woelt den aerdtschen Mensch, met hert, ghemoedt, en sinnen,
Om te bekomen 't gheen hem plaeght, en hinder doet,
Sijn drift hem heel vervoert, hy kiest het quaedt voor goet,
En krijght den grootsten schaed': en rekent dit voor winnen.
Wel saligh zyn de geen, die 's Hemels goedt beminnen,
En soecken Godes Rijck: Die vinden overvloet
Van rijckdom, staet, en eer: en smaken 't soetste soet,
Godt haer so gunstigh kroont, en geeft sijn Geest van binnen.
Hier door sy moedigh zyn, want Godt haer wel bewaert,
En zijn voor Duyvel, Doodt, bekommert noch vervaert.
Niemandt die krencken kan, die Godt heeft uytverkooren.
Wel op dan, mijn gemoedt, na 't alderbeste tracht,
Houdt boven 't Aerdtsche goedt het Hemels in ghedacht.
U tijdt dan wel besteedt, en arbeydt niet verlooren.


C. J. Wits
Stichtelijcke bedenckinge, onledige ledigheyt, stichtelijcke tijt-kortinge
wits010stic02_01.xml
WAt is dit leven hier vol jammers en ellenden ?
Wat is de sterckste Mensch, rijck, wijs, of hoogh vermaert ?
Schoon yemandt staet, en eer, in overvloedt vergaert,
De Doodt sleept haer na 't graf, en gaet haer glory enden.
 
Hoe veel zyn nu vernielt, van die ick eertijdts kenden,
Rijck, weeligh, jongh, en schoon, en rijck, en groots van aert,
Haer eere die verdwijnt: De Doodt haer niet en spaert,
En gaet vast d'een na d'a'er na 't duyster graf heen senden.
 
Dus alle wie ghy zijt, neemt uwen tijdt wel waer,
En leeft ter eeren Godts, soo lijdt ghy geen ghevaer:
Maer sult hier na den Doodt, het soetste leven erven.
 
O ! vreuchde, na de Doodt, die 't lijden hier versoet:
Den vromen voelt alhier den voor-smaeck in 't ghemoet,
En krijght dit vol besit na dit lichaem'lijck sterven.


Justus de Harduwijn
Goddelicke lof-sanghen
hard001godd01_01.xml
O God naer dat het Vier, Locht, Zee en Aerdsche baen
Door teghen-eensaemheydt voirsichtelijc ghebonden,
Die daer in van ‘tbeghin heeft uwen Gheest ghesonden
(Dien Gheest diet altemael doet roeren ende gaen)
 
Naer dat ooc d’hemel-hooghd, gheensins hier te verstaen,
En ‘tvlammende ghesprey uyt syn cloot-wyse ronden
Die met hun glinsteringh dit aerderijck door-wonden,
En mildigh heuren schoot met vruchten over-laen;
 
Naer dat dees wercken dan van u almoghend’ handen
Selfs syn aen alle volck, aen alle zeen, en landen,
Van al u wonder daedt baer-blyckende Verconders.
Hoe en sal ick een mensch van redelijcken gheest
Niet gaen in mijn verstande, en loven aldermeest
U die den Meester syt van alle dese Wonders.


Justus de Harduwijn
Goddelicke lof-sanghen
hard001godd01_01.xml
DEn Schip-man hoe wel stout, met hop’ en vrees’ bevaen,
Siende de Locht al-om ghedickt door dimsterheden,
De Zee door het ghedruys der baeren gantz t’on-vreden,
Ende zijn in-broos schip op waeter-berghen gaen;
 
Roept uyt des herten grond, comt nu op ‘shemels baen,
Boeders van Helena, tot onser hulp’ ghereden,
En ghy Hyaden droef, wilt u-lier schijn besteden,
Tot dat den plicht-haeck mijn in ‘tvrij magh neder-slaen.
 
Den Schip-man ick ghelijck, de Zee mijne ghedachten:
‘Tonweer mijn sonden vuyl: den Windt mijn ydel prachten:
En ghy de Broedersterr’ o Hemelsche Goddin,
 
Die my in tijt van noot, in ‘sdrucks iae ‘sdoots benouwen,
Een zeker haeuen wijst: daer ick met goe betrouwen,
Ancker heel mijnen Wil, mijn Hert en mijnen Sin.


Justus de Harduwijn
Goddelicke lof-sanghen
hard001godd01_01.xml
HEft op dan mijne stemm’ u lieffelijcke sanghen:
Naer dat hem mijnen gheest zoo hoogh’ heft in de Locht:
Naer dat de Liefde God’s mijn hert soo houwt gheknocht,
Dat ick naer ander gheen en stelle mijn verlanghen.
 
O Liefde! die mijn Hert houwt andersins bevanghen,
Als wel, en de dat wight, dat my te quetsen socht,
Dat hinderlijck ghesibb’, dat tooverigh ghedrocht,
Dat aen Ixions radt mijn hert beghon te hanghen.
 
Hier ander hope en troost, hier ander vreughden sijn:
Hier sie ick dagh en nacht een goddelijck aenschijn:
Daerom zal mijne stemm’ u lof altijdt op-richten.
Wel aen dan schoonen brandt der goddelijcker min:
Wel aen, comt ende vlieght mijn herte snelligh in:
Op datt’ magh wesen ‘twit van al dusdaene schichten.


Justus de Harduwijn
Goddelicke lof-sanghen
hard001godd01_01.xml
MIjn Hert en ‘tSpieghel-glas Vertoonder van ‘tghesicht,
Waer in elck een aenschouwt all’ zijne schoonicheden,
Behelsen onder hun twee vremde teghentheden:
Want den Spieghel is ijs, mijn hert een vlamme licht.
 
Uyt eenen Spieghel oock elckers ghedaente swicht,
Soo saen als ander beeld daer in hem comt besteden:
Maer ghy blijft in mijn hert, o Godt, altijt ghesneden:
Om niemant dan voor u dees plaets en is ghesticht.
 
Is’t dat de Sonne comt op eenen Spieghel raeyen;
Haer schijn doet zy daer op als eenen blixem draeyen.
Maer door uw’s liefden strael blijft mijn hert on-verstelt:
Anders dan dat hy heel het selve doet van binnen,
Door zijn verborghen cracht, met stil vier over-winnen,
Soo den brandt-spieghel doet van verr’ zonder ghewelt.


Justus de Harduwijn
Goddelicke lof-sanghen
hard001godd01_01.xml
SEght my, mijn aerem Siel! zal’t dan noch langhe sijn,
Dat ick den aerdschen vloer, als onnut, zal betreden?
Sal God niet eens aensien mijn roots-roerende beden,
Mijn clachte, mijn ghesucht, mijn ellend’, en mijn pijn?
 
Waerachtelijck mijn hert, mijn oogh’ en mijn aenschijn,
Ghequetst, gheholt, mismaeckt door Vier, traenen, droefheden,
Souden doen tuyghen wel, met die daer sijn beneden,
Dat d’Helle, by mijn quaet, maer is een verwigh schijn.
 
Want ick moet hier den dorst met Tantalus verdraeghen:
Den Gier van Titius doet my niet dan door-knaeghen:
En aen Ixions Radt hangh’ ick in groot verdriet.
 
Mijn broos, en ydel werck is den Temst der Beliden:
Die met my gaen, en staen, sijn de drij Eumeniden.
Maer, helaes! in mijn Hell’ en vind’ ick Lethe niet.


Justus de Harduwijn
Goddelicke lof-sanghen
hard001godd01_01.xml
MEt dat den swarten nacht het sterren-radt laet schieten;
Met dat de calm zee heur’ hout sonder ghetier;
Met dat in slaep hem vindt den mensch, en ’t Vier-voet dier;
Dan stort ick traenen-vloed, dan moet ick druck ghenieten.
 
O Hemel! o aerds-dal, o vochte waeter-vlieten!
O Aeoli ghedruys! o Aethna staend’ in’t Vier!
O wouste plaetsen! o verghetende Rivier!
O konckel-kuylen al! vaet ‘tghen my doet verdrieten.
 
O Voghelen des Lochts! o dieren van het woudt!
O Visschen vande Zee! o menschen jonck, en oudt!
Siet nu mijn aerem Siel uyt d’Hemelen ghesloten.
 
Siet hoe zy schudt, en beeft, hoe zy verdwenen licht,
Niet connende weer-staen God’s torenich ghesicht,
‘Twelck hy, helaes! naer heur over langh heeft gheschoten.


Justus de Harduwijn
Goddelicke lof-sanghen
hard001godd01_01.xml
BLind-man die onbeschaemt met u ruysschende Liere
Gaet bedelen u brood, nu hier, ende nu daer;
Ghy en leeft niet alleen in tegehen-spoede swaer:
‘Kben oock mijn ooghen quijt, die ick achte zoo diere.
 
Ghelijck al’st doet in u, o Lier-man goedertiere!
Is t’eenemael vergaen mijn sicht-ghestraelde claer:
Maer u mis-rief dat word beklaeght in ’t openbaer,
En ‘tmijne waer ick comm’ en acht-men niet een siere.
 
Ghy treurt in aermoe swaer; en ick in droeve smert:
U lijf-tochte ghy soeckt, en ick troost voor mijn hert.
Maer niemandt als van u, en heeft met my me-lijden.
 
En noch is tusschen ons een ander onder-scheydt:
Ghy word van eenen hond ghetrouwelijck gheleydt,
En ick van blinde lust die m’allom leydt besijden.


Justus de Harduwijn
Goddelicke lof-sanghen
hard001godd01_01.xml
IN als hebb’ ick ghevoedt mijn vuyl-stinckende sonden:
Mijn Hert gheswommen heeft in weerelijcken lust:
‘Ken hebbe noch niet eens oprechtelijck gheblust
Het Vier, dat mijn ghemoed hadd’ bynae heel verslonden.
 
Gods-dienst ben ick ont-vloon, tot veelderleye stonden:
Om dat ick lagh’ in ‘tquaet verwerrent, en verwust;
Ick hebb’ van ijdelheydt de schaduwe ghekust,
Ghelijck Narcissus ded’ met cracht, en volle monden.
 
Ach! ach! hoe menighwerf hebb’ ick ghevolght den raedt,
En my begheven, laes! tot veelderleye daedt,
Die ick te voren wist te wesen mijn bederven.
 
O schoon gheboren kindt! schoon Son die my verclaert!
Waert ghy van eene Maeghd ter Weerelt niet ghebaert;
Voorsekerlijck mijn Siel soud’ eeuwigh moeten sterven.


Boudewijn Jansen Wellens
't Vermaeck der ieught
well004verm01_01.xml

GHy bloeysaem Ieught vol lust, int beste van u leven,
Comt ras vvilt copen my, ick gheld’ een gheringh ghelt,
Ghy hebt toch mijns van doen, merckt hoemen mijn naem spelt:
Ick heet t’Vermaeck der Ieught, daer druck door vvert verdreven.
    	Ghy sult vinden in my, veel Liedekens gheschreven,
Die op haer zeker maet, en voysen zijn ghestelt:
Oock maet-dichten soo schoon, als’t noch toe eenigh helt,
(t’Sy oock hoe cloeck van gheest) in druck heeft uyt ghegheven.
    	Dus vvilt u niet ontsien, vvwat ghelts aen my t’besteen;
VVant vvaer ick niet en ben, daer is de vreuchde cleen,
En vvaer gheen vreucht en is, daer sietmen droefheyt rysen.
    	Dus comt ras: Niet vertoeft. Coopt my die u ben nut,
Ghy die beladen zijt, met droef-peynsich ghedut,
Ghy sult vinden in my, een vreughdich verjolysen.

    

Boudewijn Jansen Wellens
't Vermaeck der ieught
well004verm01_01.xml

COmt Hebes  spruyten nu, en vlecht een Lauvver hoet,
Om te Croonen met eer, een die u doet herleven,
Door dese Druyve versch, die u nu vvort ghegheven,
Van hem die Bou t de vviin rancke vol vruchten soet,
 
    Die vvel rijcklijck bedoudt is uyt Pegasi vloet,
En door der Musen  gaef, seer heerlijck is ghedreven:
Dies sal door Fama claer, zijn naem altoos verheven
Int opperst van haer Sael blieven, tot zijn behoet.
 
t’Scheen dat dit landt niet goet, heel coudt bleef, van veel vriesen,
Maer nu om bouvven siet, machmen gheen beter kiesen,
Dies sal d’ Atheensche maeght, vvel helpen saeyen meer
 
Verscheyden vruechten lief, om t’eten heel bequame,
En bloemkens schoon van cleur: van reuck elck aenghename,
Die’k hoop, dat Atropos niet en sal maeyen neer.

    

Boudewijn Jansen Wellens
't Vermaeck der ieught
well004verm01_01.xml
O traegh en snellen tijt, wijen niemant can vermyden,
    	V onghestadicheyt vvord’ ick nu vvel ghevvaer,
    	VVant doen ick lagh in lijn, door liefdens banden swaer,
    	Doen cond’ ic mercken niet, dat ghy yet vveect ter zyden:
Maer nu ick ben verlost, van dit verdrietich lyden,
    	En nu ick ben bevrijdt, van t’doodelick ghevaer,
    	Daer ick in heb ghevveest, soo meenich dach en jaer:
    	En nu mijn droeve ziel, hem eens soud’ gaen verblyden,
Nu vliet ghy als een pijl, ghedreven voor de vvint:
    	Den nacht ghy nau en brengt, den dach terstont begint:
    	Soo dat de nacht gheen uyr, by my en schijnt te vvesen.
Ay tijt, nu soete tijt, by my u vvat vertoeft,
    	En vvilt vry snellick vlien, van die, die zijn bedroeft,
    	Soo sult ghy om u daet van elck hier zijn ghepresen.

    

None
None
_ams015amst01_01.xml
HEeft yemandt yver-lust, t'aenschouwen 's wereldts wonder,
Te sien een schoone Maeght, vande natuur geteelt,
In wiens gesicht een vonck van duysent vlammen speelt,
Als ick peyns om u schoont, dan roep ick, Venus onder,
En siend' uw' d'eerstemael myn oogen in't bysonder
Die weyden over 't wit uws aensichts silvre beelt,

Natura heeft in uw' haer gaven uytgedeelt,
En Fama spreyt sich uyt, als u schoonheyts verkonder,
Den Hemel siet sijn vreucht, en Amstels-stadt haer pronck,
Dies Cypris sit en weent, al pruylend' in een honck,
En raetslaeght met haer Soon, Roept u in d'oorlogs velden,
Dus bid ick Gulde Son, uw' hartje voeght by 't mijn,
Dewijl ghy 't hebt gewont, want als wy twee een zijn,
Soo trotsen wy haer macht, als dapp're minne helden.


Pieter Leonard van de Kasteele
Proeve van stichtelijke mengel-poëzij. Derde Stukjen
alph002proe08_01.xml

'k Moet in de rampwoestijn bouwvallig leem bewoonen,
Door 't woest gestorm der Hel geschokt met stoot op stoot.
Wanneer ik 't Ongeloof zie aazen op mijn brood,
Zoekt in haar voorraadschuur de Weereld mij te troonen.
 
En de oude Mensch, helaas! durft zig halstarrig toonen,
Hij wijkt niet, schoon verjaagd; hij blijft mijn huisgenoot:
Met List vereenigd zweert die valschaart mij den dood,
En poogt mijn besten vriend te bannen, of te hoonen.
 
Geef, Jesus! dat ik nooit mijn dienst dien vijand wij!
Dat zijn gezelschap mij steeds onverdraaglijk zij;
Wijl 't op mijn veege ziel daar afgronds pijlen hagelt!
 
Zijn bijzijn zij me een hel! Ach! dat ik biddend waak,
De zege wagtend strijde, en naar uw toekomst haak!
Klink, klink Hem aan het kruis! Hij heeft er U genageld.



Cornelis de Bie
Den groeyenden Lierschen blom-hof
bie_001groe01_01.xml

    Is't dat Pegasus oyt met sijnen snellen Voet
Hypocrenas Fonteyn op Parnas ded' ontspringhen,
VViens water t'leven gheeft aen Pallas voesterlinghen
En koestert inden gheest een const-lievend' ghemoet,
VVat Honich wat Nectar sal dan in overvloet
Vyt 't soete Helicon ons niet dit Bieken bringhen?
K'hoor sijn Musa alreed' in't Liers Blomhofken singhen
Aen wie Apollo gheeft tot loon den Lauwer-hoet.
Soylisten hier is 't off Arachnes huysghenoten
Scherpt nu u bitsche tongh hier dient Fenijn gheschoten
Spouwt uyt teghen de Bie stelt wat ghy cont ten thoon
Sijn loffbaer Musa sal u lachtersucht niet achten,
Maer als een wacker Bie tot des const oeff'ningh trachten
Dit werck dat croont sijn selff het is sijn eyghen loon.

    

Karel van Mander
None
mand001herd01_01.xml
WT den Lusthof, des Herders hier versaemt,
Dit Pijpken cleen, om u daer troost in rapen
Int droevich velt, neemt danckich, ghy zijn Schapen,
Mijn werck, t’welck niet van my doch is geraemt,
Maer dat my self tot onderwijs betaemt
Dat ick met u den Herder mocht verknapen
End’ onachtsaem sijn weyde niet verslapen:
Maer soo veel hier, het mijn mach zijn ghenaemt,
Dat gheef ick milt, een yegelijck te vooren
Bysonder die met lust de stemme hooren,
Des Herders, die sijn Schaepkens kent gewis:
Begheer alleen voor mijnen arbeyt grondich,
Dat zo vermijdt t’ijdel misbruycken sondich
En recht bedocht zyt om dat noodich is.


None
None
_aar010aard01_01.xml
Hoe Dondert hier de stem? hoe Bliksemt hier 't geluid?
Hoe doet hier Belzebub twee t' zaam gesmolte Zielen
Voor 't Altaar van den Vloek in toorne nederknielen?
Waar door de Bitse Nyd verborg'ne Zaaken uit':
 
Hoe raast gy als ontzint? wat of dit woên beduit?
Tragt gy door drift elkaâr; zo staande te vernielen?
Zo denk, treff' d'eenen 't quaad, 't volg d'and'ren op de Hielen;
Quets' gy uw' Man, gewis gy schend uw' eigen Huid.
 
't Ontsteeken van de vlam wierp weder donder klooten,
Moord-dolken, die den Haat door 't Schelden zeer vergrooten,
Haar Man die was een Schelm en Deugniet en een Zot.
 
'k Vroeg, Moêr! wat heeft uw Man voor heilloos quaad bedreven,
Waarom gy hebt zo lang gevloekt, geraast, gekeven?
Die Hond, riep zy my toe, brak myne beste Pot.


None
None
_vli001vlis01_01.xml
TReet toe leergierig volck, ghy hoeft niet eens te bucken
In desen soeten Hof, met reden-rijck beplant,
Tot oeff'ningh voor elck best, oock den gemeenen stant
Vint ghy met overvloet, in desen schoone stucken,
 
Ghy kont naer u gerijf de beste daer uyt plucken,
En siet hoe 't volck moet zijn die g'luckigh maken 't Lant,
Die God sijn hulpe doe, en vreesen geen vyant,
Weet voor elck Christen mensch in't herte vast te drucken.
 
Van waer dit heyl ons komt, dat hebt ghy in 't besluyt,
't Is uyt de bron der Liefd, daer 't al in al uyt spruyt,
Ons wit, ons oogenmerck, 't recht baecken om te zeylen,
 
VViens liefd eyscht wederliefd: elck dan de liefd betracht,
Of kennis, of geloof, is doot gants sonder kracht:
Volght hem in liefd dan naer, soo kont ghy nimmer feylen.


None
None
_vli001vlis01_01.xml
REdens Maeght was belust, op haren Troon geseten,
Ontbiet haer Voesters soet, van 't Blaeu Accolys dal,
Recht op haer Helicon, daer 't Den Geest doorsoeckt al,
Om d'Oeff'ningh elck best, 't Gemeen noodighst te weten.
 
Mercurij vloogh ter vlucht, en gingh sijn wegh af meten,
Bootschapt Const-Broeders veel, die met een bly geschal,
Al op des Maeghts versoeck, bouwen een stercke wal,
Beantwoorden dees Vraegh, dat Momus heeft gespeten.
 
't Was de Maeght aengenaem, wiert by de Liefd' gestelt,
Die met d'hooft-deughden al soo soete was verselt,
Daer haer beluste lust is uytkomste gegeven
 
Door Redens Voesters sorgh, en door haer rijpen raet
Is op alles gelet, sonder aensien van Staet,
Daer door dat haren Lof by d'Accoley blijft leven.


None
None
_vli001vlis01_01.xml
O Kloeck vernuften geeft, wiens sinnen altijt sweven
In redens rymery, vol leeringe en vreught,
Vincent Mathijssen ist, die schrijft Met vreught in deught,
Door u diepsinnigh werck sal u Loff eeuwigh leven.
 
Dees soete Oeff'ninghs vraegh, over al uytgeschreven,
Beantwoort naer de Const, brenght ons een groot' geneught,
Voor d'Oude aengenaem; en leerlijck voor de Jeught:
Wie kan u rijp verstant sijn Lof ten vollen geven?
 
Mijn vernuft is te kleen, te roemen uwe eer,
Die ghy in redens Const uytbreyt meer ende meer;
U wercken tot getuygh, sietmen in soetheyt swieren
 
Als Rosen om het hooft, van redens soete Maeght,
Hier by de Accoley, dat haer soo wel behaeght,
Dat sy met Lauwerier u hooft noch sal vercieren.


Unknown author
Vaderlandsche Letteroefeningen 
_vad003177901_01.xml

Wat geeft een ruime stof tot twisten en krakeelen?
Wat geeft het meestendeel van 't menschdom groot Vermaak?
Wat strekt, in 't algemeen, ten blyde vreugdebaak?
Wat doed aan Luijaards nooit den langen dag verveelen?
 
Wat geeft gelegenheid tot treurige Tafreelen?
Wat is door Mode thans een algemeene zaak?
Wat schat men zelfs reeds als een dagelyksche taak?
Wat doet veel menschen vaak in tegenspoeden deelen?
 
Wat is 't, dat elk betragt, op dat hy 't niet verzuim?
Wat baart aan Vrolykhart niet menig droeve Luim?
Wat kan zelfs het gemeen op 't allersterkst beleezen?
 
Wat maakt, dat zelfs de Nacht, schoon slaaploos, niet verveelt?
Wat kent meest ieder, schoon van weetenschap misdeeld?
Wat kan het anders, dan 't twistwekkend Kaartspel weezen?

Unknown author
Vaderlandsche Letteroefeningen 
_vad003177801_01.xml

Terwijl schier al wat leeft tot dichten is bewoogen:
Terwijl men Maetschappij bij Maetschappijen kweekt:
Terwijl de lasteraer van bitschen nijd verbleekt:
Terwijl men zwoegt en zweet in tael- en kunstvertoogen:
 
Terwijl de Rentenier zich deerlijk vindt bedroogen:
Terwijl Mercuur zijn hoofd met koopmanschappen breekt:
Terwijl men voor een' zot om wichtige ampten spreekt:
Terwijl de oprechte trouw uit Neêrland schynt gevloogen;
 
Terwijl de hoovaerdij op 't hoofd der Dames prijkt:
Terwijl de Burgerpracht den Adeldom niet wijkt:
Terwijl de Zwindelaers een' eerlijk man trotseeren:
 
Terwijl men slegt betaelt, en daeglyks schulden maekt:
Terwijl men Washington en Howe pryst en laekt:
Loeze ik in Brodenre, en denk: het kan verkeeren.


Albertus Frese
Proeve van vyf klinkdichten, in welke naer rang zyn uitgelaten de vyf vocaelen of klinkletters
fres003proe01_01.xml

Kunstlievende! vergun my onder uw gezicht
Te brengen, deze Proef, die d'Eersten der Klinkletters,
Zo onvermydlyk in de Vorm des Letterzetters,
Geheel steld uit zyn dienst en keerd uit dit Gedicht:
 
Dus Hy den stommen speeld, terwyl Hy niets verricht.
Hoe, dunkt U zulks zo vreemd? 't is evenwel niets ketters
In Letterkunst! of, eischtge iets beters of iets netters?
Verschoon beperkte Kunst by 't geen zy is verplicht!
 
Dien Eersten Letter, zo bekend in veelen Oorden,
Die dikwerf zyn geluid by onderscheiden Woorden,
Doet hooren en door Oud en Jong zo luidkeels spreekt!
 
En klinkt! en zingd! is hier bevolen stil te zwygen,
Om in dit Klinkdicht geen de minste stem te krygen:
Ten einde elk uwer zie en hoor, hoe Hy ontbreekt.



Albertus Frese
Proeve van vyf klinkdichten, in welke naer rang zyn uitgelaten de vyf vocaelen of klinkletters
fres003proe01_01.xml

Gâ nu oplettend voort; en merk hoe van de Baen
Rondsöm gehouden word den sterksten der Vocaelen,
Verstrekkend tot een Pronk en Hulp aen veele Taelen,
Daer, zonder Hem, nau Spraek- of Taelkunst kan bestaen.
 
Noem Hem den sterksten van all' and'ren! merk Hem aen
Als onverzetbaer, zo voor 't leezen als verhaelen!
Dees Letter draegt den Roem, door Kracht en Klank te praelen;
En heeft aen Neêrlands Tael altoos veel goeds gedaen.
 
Om zulk een Letter dan, als thans van Woord tot Woord,
Te ontgaen, zo weet men, dat geduld daer toe behoord;
Vooräl, wanneer een Vaers word zonder hem geschreeven:
 
Want, een Vocael als deze, en vaek van dubble Klank,
Staet al te vast; en raekt, zo zeldzaem van de bank:
Nochthans, men zal aen U een Voorbeeld daer van geeven.



Albertus Frese
Proeve van vyf klinkdichten, in welke naer rang zyn uitgelaten de vyf vocaelen of klinkletters
fres003proe01_01.xml

Drie zyn reeds afgedankt; 'k zal verder nu beletten
Dien, die het wydste gaept, den Vierden naer zyn rang:
Ten einde dit Gedicht blyf buiten zyn bedwang,
Dat Hy zich daer in zal als Klinkerd nederzetten.
 
Als Schrik en Angst en Pyn de Rust en Lust verpletten,
Wat schreeuwd Hy niet luidkeels! wat klinkt Hy naer en bang,
By Jammer en Elend! by Klagt- en Treurgezang!
Maer, is 't in Vreugd, Hy juicht dan bly by Feest-banketten!
 
Dan ziet men hem aldaer afbeelden, in een Krans
Van al wat hupp'len kan, en mêe wil aen den Dans,
Als Meester van het Spel, met hand aen hand te sluiten
 
Praeld Hy aen 't Stargewelf als een verheven Ring,
Hy diend Saturnus met zyn' uitgestrekten Kring.
Wat is Hy in 't Getal? een Niet! die blyf hier buiten.



P.T.L.
Thronus Cupidinis
_thr001thro01_01.xml

ALs Venus goedertier de Liefd' ter werelt bracht,
Wiert Iupiter beroert; die terstondt alle Goden
In s'hemels hooghste zaal, liet dagen door zijn boden,
Die aen dit kints gedaant oordeelden met voordacht,
Dat hy de menschen zouw' beroeren met tweedracht:
Dies zy bestemden al, dit dertel wicht te dooden:
Venus dit haast vernam, is met haar kindt ghevloden,
En bracht het om te voen by u, O zoet gheslacht!
Dit kindt heb dy ghevoedt, gheleert, en boven dien
Met boogh' en pylen straf ghewapent en voorzien;
Het treft (naer uwen wil) ons met zijn scherpe stralen,
Dat wy als Zwanen droef' voor onzen ondergangh,
Met een treurigh gheluyt, u bieden ons ghezangh:
Jonckvrouwen u ghezicht laat min'lijck daer op dalen.



P.T.L.
Thronus Cupidinis
_thr001thro01_01.xml

QVi voudra voir comme Amour me surmonte,
Comme il m'assaut, comme il se fait vainqueur,
Comme il r'enflamme & r'englace mon coeur,
Comme il reçoit un honneur de ma honte:
Qui voudra voir une jeunesse pronte,
A suivre en vain l'objet de son mal-heur,
Me vienne lire, il voirra ma douleur,
Dont ma Deesse & mon Dieu ne font conte.
Il cognoistra qu'Amour est sans raison,
Vn doux abus, une belle prison,
Vn vain espoir, qui de vent nous vient paistre:
Il cognoistra que l'homme se deçoit,
Quand, plein d'erreur, un aveugle il reçoit
Pour sa conduitte, un enfant pour son maistre.



P.T.L.
Thronus Cupidinis
_thr001thro01_01.xml

SJ j'estois Jupiter, Maistresse, vous seriez
Mon espouse Iunon: si j'estois Roy des ondes
Vous seriez ma Tethys, Royne des eaux profondes,
Et pour vostre palais les ondes vous auriez.
Si le Monde estoit mien, avec moy vous tiendriez
L'empire de la terre aux mammelles fecondes,
Et dessus un beau Coche en longues tresses blondes,
Par le peuple en honneur Deesse vous iriez.
Mais je ne suis pas Dieu, & si ne le puis estre:
Le ciel pour vous servir seulement m'a fait naistre,
De vous seule je prens mon sort avantureux.
Vous estes tout mon bien, mon mal, & ma fortune.
S'il vous plaist de m'aimer je deviendray Neptune,
Tout Iupiter, tout Roy, tout riche, & tout heureux.



Hendrik van Boxtel
elck met een Liedeken daer op accorderende, seer gheneuchlick ende recreatijf
boxt005lust01_01.xml
EEn vroulic wesen soet, Goddinnelick bevonden,
En meer dan menschelick, Nimphael weerdig verheven,
Een maechdelick beelt goet, en seer eerlic van leven,
Veurbeelt, spiegel en stael der deuchden tallen stonden:
Een peerle net en claer wt den Hemel ghesonden,
(Wiens aenschouwen reyn, leven en troost can geven)
Staet so ghestadichlick in mijn sinnen geschreven,
Dat mijne ziele met haer t'alder tijt blijft verbonden,
Ick heb haer lief en weert, boven al tgoet der eerden,
Want sy wijst my den wech der deucht, groot van weerden,
Tis een werelt van gout, gantsch Hemels in deanschouwen,
Een weeldich Paradijs, overvloedich in deuchden,
Bloeysel mijns levens, dat my thert maeckt vol vreuchden,
Dies ic haer talder tijt voor de weertste sal houwen.


J.F. Willems (red.)
Nederduytsche Spraekkonst
will028belg04_01.xml

Ghy lievelick gheslacht, rein' voesters van ons leven,
Verheft u bly ghemoed dat ghy dus zijt vereert
Van Griettens klouck verstand, in rechten wel gheleert,
Die uwe deugden heeft zoo lofbaer wel beschreven.
 
Den laster, teghen u zoo nijdigh aenghedreven,
Is zoo beschaemt dat sy gheen vrauwen meer onteert,
Maer met al het verwijt tot haeren schrijver keert,
Om u te schoonder eer (die ghy verdient) te gheven.
 
O WatoesVrouw Marie de la Viefville, gravin van Watou, aen wie Joos Griettens zynen Lusthof opdroeg. gulden son! by uwer deughden licht
(De weerelt tot een glans) is heel dit werck ghesticht:

Want ghy zoo mildelijck met wijsheydt zijt begoten,
(Als zijnde d'edelheydt een voorbeeldts eygenschap)
Dat die alleen ghenoeght om van den lasterklap
In eeuwigheydt den mondt te houden toeghesloten.



Unknown author
Leeuwarder Apotheek, na de Galenisch-Chymiçe manier, door sorgvuldigen arbeid van ’t Collegie der Medicijns aldaar opgemaakt, en door des E. E. Agtbare Magistraats Authoriteit bevestigt
_lee024leeu02_01.xml
Natuur met Wetenschap gepaart word als herbooren,
	Door Kweeklust, die ’t oprecht en waarelijk beoogt,
	Ons kouwde Landstreek daar so menig ’t brein verdroogt,
Waar door dat somtijds gaat den Arts en ’t Kruid verlooren.
 
Der lichaams heil een Gaaf tot Winst en Nut beschooren,
	Waar voor Gesontheid heeft altijd sig neer geboogt
	Met eerbied, uit haar borst, de suiv’re melk gesoogt:
Doch veele soeken dit met hun Verstand te smooren,
 
De Yver staat nochtans niet stil, stapt voort op Reeden
En Doen, herstelt de swakke en machteloose leeden,
	Die onder pijn bekans Zieltoogende besweek.
 
Ô Zieke mensch! koomt dan: Hier ’s hulp voor uwe kwaalen.
Hier kont gy Artzeny voor Ongesontheit haalen.
	’t Geen Deugdlijk is een Goed, als Leeuwerds Apotheek.


Unknown author
Braga. Dichterlijke mengelingen. 1843
_bra005184301_01.xml

Onzinnig sterveling, die op het los geval
U blind en dwaas verlaat in uw vermeetle daden;
Die, als gij u met eer en schatten ziet beladen,
Op de ijdle gunst betrouwt als op een vasten wal:
 
Lust, Hoogmoed en Fortuin, zijn brozer dan kristal.
Uw honger kiest hen uit; ofschoon zij nooit verzaden.
Het Ware schittert niet: zij leeren 't u versmaden,
Onwetend hoe lang u 't Geluk nog dienen zal.
 
Al komt het als een duive u in den schoot gevlogen,
Denk dat het vleuglen houdt! - Alle aardsche gunst is logen.
Vrees, als het meest u vleit, de wissling van het Lot.
 
't Zal hem, dien 't naauw ten top der grootheid heeft verheven,
Ligt eer de zon nog daalt op 't onvoorzienst begeven.
't Voert slaven op den throon, en vorsten op 't schavot.



Johan Baptista Houwaert
Paraenesis politica of politijcke onderwijsinghe tot dienste van alle menschen om te gebruicken maticheyt in voorspoet, en stantvasticheijt in teghenspoet
houw001para01_01.xml

Ontfanckt in danck dit boeck uyt onsen Druckerye
Gy die te recht noch niet hier hebt cunnen verstaen
De vvech van Middel maet, die overvloet begaen,
En onstantvastich sijn in armoed als d'onblye.
Ontfanckt (segh ick) een boeck, Houwaerts poëterye
Een seer dienstelijck Boeck is u van hem ontdaen.
Sijn raed neemt tot u hulp, en vvilt die niet versmaen,
VVant die can hulpe doen alst pas comt, en in tye.
Maer oft u naeusiend'-oog int lesen fauten vont
Die vvy int drucken niet ghesien hebben terstont
(Hoe-vvel vvy t'beste de'en nae onse cleyn vermoghen
Om t'hebben goet pampier, met letters vvel gepast)
Niet partydich oordeelt, noch onversient verrast
    Ons. Wie can onberispt voldoen een yders ooghen?



Jan Sijwertsz Kolm
Op-ghestelt By de Brabantsche Reden-Rijcke vergaderingh uyt Levender Ionst
kolm001leve01_01.xml
MIdts eyghen vvaen sich selfs vaeck toeft door schyn van reden,
En veele Menschen sien, jae haken vroegh en laet
Nae 't gheen, waer in hun rust en luste streckt tot baet
Daer door sy vanden weck en buyten 't spoor gantsch treden,
Hier om uyt 'sLevens Ionst ghevraeght wort en ghebeden
T'antwoorden recht tot sticht met rijcke Re'ens beraet
Waer door den Mensch gheniet, en waer in dat bestaet
De meeste Rust, en Lust, te leven steets in vreden,
'T wert hier so deft verhaelt, 't wert hier so deft gheseydt,
Doorsoeckt, doorleest, doorgront, hoe't bondigh is beleydt,
Met antwoordt, waer door Rust en Lust meest is te vinden,
Dus Lesers leest, u wert te recht ghewesen aen
Te letten met opmerck den claeren wech te gaen,
Tracht die te volghen steets, slacht niet de siende blinden


Jan Sijwertsz Kolm
Op-ghestelt By de Brabantsche Reden-Rijcke vergaderingh uyt Levender Ionst
kolm001leve01_01.xml
COmt vvack're Sang-Goddin helpt lieffelijc nu queelen
Den Lof van 't Vaderlandt, dat 't langh voorspoedigh blijft,
'T welc hier so menich Geest met soete Vaersen schrijft,
En op verscheyden thoon om 't braefst' u comt bedeelen,
Iuycht nu, vermaect den lust, met held're soete keelen
Tot Godes Eer, en 'sLants wel-varen, vreught bedrijft,
Ghy Batavieren inde Eendrachts-bant verstijft,
Tvvelc noch als voormaels moet ons meeste voorspoet teelen,
Band uyt de nyd'ge Twist, soect Rust en Lust gemeen,
Helpt 't neus-wijs eyghen-waen onder de voeten treen,
Dat Liefde, Vrede steets mach meer en meer vermeeren
Bemint de waerheyts glans, hout een in't hert, u heyl,
Op Godt betrout, haet trots, bedect u Naestens feyl,
Als ghy vvild u gheschied, en denct Wie faelt mach keeren.


Jan Sijwertsz Kolm
Op-ghestelt By de Brabantsche Reden-Rijcke vergaderingh uyt Levender Ionst
kolm001leve01_01.xml
BRabantsche Phoenix-bloem (Levender) in Reen-daden,
Puyck, cieraet onses Eeuws deur u gh'laurierde Mans,
Wiens Deught, wiens Lof, wiens Eer, en vvonder-redens-glans
Verdelght de laster-spot, de Slanghe-tongh der quaden.
 O Helden! ey vvie can doch u Eer-doent versmaden?
Niemant. O groot onthael! tuygh'nis uw's Liefds, 'tgeen gans
Elck een, ja nyders selfs, u doet den Lauwer-Krans
Toe-eyghenen [voor Al] buyten pluymstrijcks-beschaden.
 Ghy vvyst u even-beeldt den padt der vvare rust,
Tot spiegh'lingh uw's ghemoets, gheloofs, en hooghste lust:
En leert Reen-Babel in Reen-Iebus hier herbouwen.
 Toont oock wat Liefd' ghy staegh tot u Vaderlandt draeght
Eyndtlick d'opper-staet-Nimph zyt ghy van Redens maeght
Waer voor vvy u (nae recht) in dees ons eeuwe houwen.


Unknown author
Dietsche Warande. Jaargang 6
_die003186401_01.xml

Germanje, dat een zee van bloed heeft ingezogen,
Ziet zynen HannibalFrederic, Koning van Pruissen. naar eerlaurieren staan,
Daar jonge ScipioJoseph II, Roomsch Keizer. ten velde poogt te gaan,

Met zyne legermagt krygszuchtig aangevlogen.
Brittanje, dat geen' bloei van Frankryk kan gedoogen,
En met zyne oorlogsvloot gantsch de aarde wil verflaan,
Bemant zyn kielen voor de ruime waterbaan;
Ja, gantsch Euroop' heeft schier het harnas aangetogen.
De Nederlandsche leeuw rust in d' olyventuin;
De Vryheid ziet verheugd paleizen van arduin
Hier ryzen uit het puin van 't halfverwoest Germanje,
Terwyl haar handel in dat oorlogswoeden bloeit,
En haare rykdom op die bloedige akkers groeit;
ô Vryheid! beef nogthans, al beeft gy niet voor Spanje!


Jan Jacob Mauricius
Dichtlievende uitspanningen
maur003dich01_01.xml


GEdoog, dat U myn Nimf in 's Graavenhaag begroet:

Die Nimf, die U weleer haar zwakke stem liet hooren,

Toen bitze Nyd uw roem en luister dacht te smooren,

En Gy uw haateren dorst nadren kloek van moed.

 

Zoo lang de Vryheid draagt op haaren speer den Hoed,

Zoo lang door 't zwalpend nat de Zeêkasteelen booren,

Zoo lang het Pluimgediert' vrybuit en hart en ooren,

Spreid uwe oprechte Trouw heur onbezwalkten gloed.

 

'k Wil op uw' beê myn naam uw' weetlust niet ontrekken.

Uw' Wysheid, wensch ik, zal my tot een Leidsvrouw strekken,

Wanneer ik doolen mogt van 't pad der waare Deugd.

 

De Trouw voor 't Vaderland, door my U opgedraagen,

Wint lof genoeg, wen ze aan Uw oordeel mag behaagen,

Terwyl myn Zangster in uw schaduw zich verheugd!





Karel van Mander
Bucolica en Georgica, dat is, Ossen-stal en Landt-werck
mand001buco01_01.xml

Mannia was mijn boorten plaets, mijn lust
De sangh-Godins, die my tot dichten dronghen
T'veldt-liedt heb ick, als Theocrijt, ghesonghen
T'landt voor Meceen, de wapen voor August.
 
Calaber heeft mijn leven uytgheblust,
Te Parthenoop houdt marber my bedwonghen:
Maer niet en sterft mijn g'rucht op Menschen tongen
Voor dat den nacht den dach te volghen rust.
 
Beschaemd'lijk stout, en eerbaer was mijn wesen,
Mijn versen macth een Maeght onblosich lesen:
Des mijnen naem luydt Maeghdich in Latijn.
 
Mijn werck gheleeck my self ongh'lijck van allen:
Wiens werck onsterck in Lethes comt te vallen,
T'mijn sal altijdt in eer en weerden zijn.


Willem van Swaanenburg
Parnas
swaa003herb01_01.xml

Wat baat het schraale pen, of gy al deugden maalt,
En, op een Maro's toon, de Goden wilt bekooren?
Gy zyt alleen, tot spot van lasteraars gebooren
Want hoe gy hooger ryst, hoe dat gy laager daalt.
Mecaenas is lang doodt, en wort nooit weêr gehaalt,
Zo lang als Mydas trotst op bei zyn Ezelsooren.
Sint rym ten zetel klom, ging Poeëzy verlooren,
Dog trok den tabbert aan, waar meê dat Faebus praalt,
En schreeuwde als heel ontzint: de waar heit is vergeeten
Om dat een Swaanenveêr de Hemelen gaat meeten,
Met afgekeurden inkt, daar 't opperst' van natuur
Niet raakbaar is, voor 't was van Icareese togten.
Dog dat een ieder vroeg, daar 't eertydts Digters zogten,
Ze kreegen ligt al meê een straal van 't eeuwig vuur.



Willem van Swaanenburg
Parnas
swaa003herb01_01.xml

ZIng ons nu eens myn luit, na zo veel onweêrsvlaagen,
Het ted're vreêmuziek van een verliefde ziel,
Die, als een zilv're dauw, in purp're roozen viel,
Daar steets de westen wind, ontädemt, door het jaagen
Slegts naar een beker tast, die uit het morgen daagen
Van Faebus goude kruik, gedraait, op 't eeuwig wiel,
Meêr zoete stroomen schaft, als immer boezem hiel
Van Thetys brakke woud, en blaauwe waterhaagen.
Een Oceaan van vuur schenkt deze veder vogt,
En dryft Vrouw Venus door een Kupidoose togt
Naar Paphos lustwarand, en dartelende dreeven,
Waar in myn Amaril haar blanken Tityr kust,
Die op haar koele wel met heete vlam belust,
Alleenig wenst door vreugt, uit haare jeugt te leeven.



Willem van Swaanenburg
Parnas
swaa003herb01_01.xml

Hoe aardig drukt gy uit den aart van 't godd'lyk leeven!
Wat zweemt 'er uit uw taal, een schat van Majesteit?
Hoe diep is Epictteet' in Delphos Choor geleit
Dat hy van niets en weet, als willeloos te sneeven.
Mogt Seneca zyn schat voor zulken hemel geeven!
En deelen in 't genot van 't zoet, 't geen gy verbreit!
Ik was haast zonder my, in 't merg der eeuwigheit,
Om, booven Zon en Maan, naar 't ongezien te streeven.
Daar gelt geen ik, nog myn, geen dit, of dat, ô neen:
Want onze ziel die wort een kerk van elpenbeen,
Waar langs het bloed tinctuur der wyzen komt gedroopen.
Weg aarde, en vooze tyd! weg stof uit dit gemoet!
't Geen naar iets beters tragt, als 't zin'lyk brein voldoet,
Ik wil op hoop van winst myn eigen zelfs verkoopen.



Willem van Swaanenburg
Parnas
swaa003herb01_01.xml

HIer krygt de blonde Apol, der Digt'ren God, den bof,
En Mydas trost in 't goud der vaderlyke erven,
Terwyl de Poëzy moet op de straaten sterven,
Om datze ruikt de pest der vunze lettersnof.
Of 't Swaanenburgse gat gestaag al speelt: pof, pof,
En smyt zyn drollen neêr, om buffels te doorkerven,
Men zietze dog, als dol, met Lasrus kleppen zwerven,
Dewylze met hun neus afstuiten, op dien dof.
Het ruigt is veel te nors, om voor een scheet te rekken;
Zo'n Wesp kan uit een str..t de zoetste honing trekken,
Een vlieg van Dionys is rakker van de mist:
Daar bikt myn David op, maar niet op helden toonen,
Die in een schoolstoet zit om Ezelen te kroonen,
Is waardig dat een hond zelfs in zyn toffels pist.



B. Targier
Den tweeden druck, vermeerdert met verscheyden wel-rieckende Lente-Bloempjes
targ004haer01_01.xml
NImphjes die Sparens-Stadt, door u volmaeckte Leden,
En u beglanst ghesicht, en oversoet ghelaet,
En Venus aerdighe'en, en schoonheyt inder daet,
Die deftigh is bepraelt, met schranderheydt en reden,
Kondt geven d'hooghste Lof, tot trots van alle Steden,
Deur dien u brave glans, klimt in den hooghsten graet;
Kondt oock door al u Mooy, dat tot de sterren gaet,
Ons hart en diepste Ziel, met uwe Min bekleden.
En meest, wanneer u stem een geestigh Deuntje kraelt,
Dat in ons innigh mergh inwendigh glinster-straelt:
Soo schijnen wy te zijn tot op de Sanghsters berghen.
Nu Nymphjes ciert u Stadt, en schatert overluyt,
En maeckt ons oock verblijdt; hier is een VVinters-spruyt,
Die sal u voor ghewis tot af te plucken terghen.


B. Targier
Den tweeden druck, vermeerdert met verscheyden wel-rieckende Lente-Bloempjes
targ004haer01_01.xml
WEl Nymphen, wat is dit! soo haest de slaep verdreven,
Soo ras een ander geeft; soo dra een bly ghemoet?
Wat ist dat op een sprongh u soo verheughen doet?
Wat kan u soo gheringh een ander wesen gheven.
Stracks waert ghy dof en druyl? nu vrolijck en vol leven;
Wat baerter toch in u, dit lieve Nectars soet?
Het is den soeten Reuck van onse Offer-gloet,
Die weckent uyt den droom, u keel doet schettrigh beven.
Doet dit ons VVinter-vrucht, by elck voor sleght gekeurt,
Denck wat men voor ghewas, des Somers hier bespeurt:
Saeght ghy ons Mey-cieraet, u oogh sou niet vermoeyen.
De Cicerene-sangh, haer hoorders tot sich haelt:
Maer ghy, door Flooraes treck, bleeft hier geheel verdwaelt,
En quaemt hier niet van daen, soo langh ons Bloemen bloeyen.


Unknown author
Vaderlandsche Letteroefeningen 
_vad003178101_01.xml

Een Boer, vermoeid van 't werk, kwam van zyn akker loopen,
En vond een schoonen haas, die in zyn leger lag;
Hy keek eerst in het rond, en toen hy niemand zag,
Sprak hy, vol vreugd: my dunkt, dit haasje kon ik stroopen.
 
ô Ja, die slaap zal hy ras met de dood bekoopen;
Ik neem hem meê naar huis, en eet hem nog dees' dag;
Dit is iets, dat my niet heel veel gebeuren mag;
Hy schynt nog jong, en zal wel smaaken, wil ik hoopen.

Hy loopt dus naar een boom, hy haald zyn mes straks uit;
Hy snyd een' dikken tak, en roept, gantsch overluid;
De droes! met éénen stag zal ik hem nedervellen.
 
De haas, hier door ontwaakt, begaf zich op het pad;
Liet slechts den Boer de plaats, daar hy gelegen had:
Waar mede deese dus zich moest te vrede stellen.

Jacob Duym
Spiegelboeck
duym001spie01_01.xml

Cluchtvvijs men segt, 'coemt uyt den Duym ghevloten
En nochtans 'thert, heeft sulcx alles bedacht:
Een hert seg ick, dat nerghens naer en tracht
Dan naer reyn const, diet sulcx noyt heeft verdroten.
'Tschijnt vreemt verstant, niet vreemt nochtans gesproten,
VVant sonder Duym, is dit vverck niet ghevvracht;
Iae sonder Duym, vvaer 't vverck noch onvolbracht,
Des moet den Duym, de eer zijn toegheschoten:
VVant desen Duym, vviens hert is bekint
In daden vroom, die met Reden verwint,
Heeft vvel verdient, van tvvee cranssen 't beschincken:
Eerst als Crijchs-helt, den crans van Popelier,
Dan als Poeet, den crans van Lauvverier,
Diemen op 'thooft, lustich mach sien blincken.



Jacob Duym
Spiegelboeck
duym001spie01_01.xml

Ses spiegels jent, zijn ons ghebracht ten toon,
D'eerbaerheyt eerst, daer naer der Liefden seyt,
Rechtvoordering, en der Ghetrouvvicheyt,
Der Reynicheyt, met oock des Hoochmoets loon.
Dus die u te, spiegelen zijt gewoon
In spiegels broos, om te sien het bescheyt
Vwes ghesichts, coemt nu en 't hert bereyt
En spiegelt dat, in dees spiegelen schoon:
Ghy sult hier sien, niet alleen u aenschijn,
Maer oock den glants, van 't heele lichaem dijn,
Dwelck u sal doen, veel goe leeringen mercken:
Doorsietse wel, laetse u oock doorsien,
So mach u vreucht, en deucht, van haer geschien,
En u gemoet, sal tot goet, oock verstercken.




Jacob Duym
Spiegelboeck
duym001spie01_01.xml

Coemt ghy Atheensche nu, vvelspreeckers t'samen al,
Coemt ghy Cyreensche met, u vvel-clinckend' ghesanck,
Coemt Pythagoras volck, met u reyn levens dvvanck,
Ghy Scipioonsche coemt, met u cloeckheyts gheschal:
Coemt vvie ter vverelt vvilt, vermeerdert doch ghetal
V nu te prijsen haest, metten loflicken danck,
Hem die dit vvaerdich stuck, voorts brengt als soeten dranck
Voor haer die daer noch zijn, in dit vreemt duyster dal,
Op dat sy souden sien, haer verleydende vveghen:
VVant eenen Spieghel ist, voor die in blintheyt pleghen
Haer eyghen siel en lijf, te brenghen in veel svvaerheyt.
Desen Spieghel die toont, elck een zijn hert van binnen,
En verclaert menich mensch, zijn verduysterde sinnen,
Sieter stoutelick in, ghy bevindet metter vvaerheyt.



Unknown author
Vaderlandsche Letteroefeningen 
_vad003178001_01.xml

Nog duizend Guldens, ach! waar zal dit eind'lyk heen?
Ik kan van deeze zom, slegts weinig' liên betaalen,
't Crediet is voor mij dood 'k weet nergens Geld te haalen,
De Koopmanschap dreigt steeds mij daag'lijks met geween.
 
Waar is dat Huwlijksgoed? dat onverteerbaar scheen,
Hoe lang heb ik gepoogd dit weinig te bepaalen?
Helaas! verteering maakt dat mijn Crediet moet daalen?
En is de oorzaak, dat mijn meed en geld verdween.
 
Mijn Oom heeft mij beloofd dat ik zijn goed zal erven,
Hij 's oud,... dat's waar,... maar vind nog geen vermaak in 't sterven:
'k Wagt van een ander Geld; doch die maakt niet veel spoed.
 
Dus zie ik dag op dag mijn geld en goed op raaken!
Kon ik mijn lieve Vrouw slegts een voorwaarde maaken,
Dan speelde ik deezen dag nog met vermaak bankroet.

Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

DAt Themis Blasium van top besat tot teen,
Dat hy der Musen min soo diep had ingesogen,
En kon Vrou Venus niet verswelgen noch gedogen:
Hoe? spraeckse sal een Held soo frisch en hups van leên
Sijn' ganschen lententijd aen Recht en Rijm besteen!
Neen, neen 't is tijd getoont, wat wy op hem vermogen:
En daerop stelt sy hem sijn Wiebouts onder d'oogen,
En segt met sulck een' Nymf wil ick u maken een.
De Jongman op dat woord voelt stracx sijn' borst verkrachten;
Stracx ruymen Bartolus en Baldus sijn' gedachten;
Stracx strijckt Parna; de vlag voor Venus hoogen naem,
Die soet op volle winst van daeg de rechterhanden
Der twee Gelieven vat en strengelt met haer' banden
Hunn' lijven niet alleen; maer oock hunn' zielen t'saem.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

GEluckig Jongeling, die 't puyckstuck der Poëten
Ontmoet hebt, om uwe eer te dragen wijd en zijd:
Riep Alexander uyt genoopt van schoonen nyd,
En van eergierigheyd tot rasens toe beseten,
Op 't graf van Thetis Soon. Maer had hy doen geweten,
Dat eens een Quintus noch met soo geleerden vlijt,
En soo veel eeuwen lang na sijnes levenstijd
Sijn Leven en bedrijf sou hebben uytgemeten:
Hy had aldus gesegt: hoewel de Blindeman
Den Lof des Peleaens soo hoog treckt als hy kan,
En op sijn' vaersen doet door ieders ooren sweven:
Dees vrye stijl nochtans heeft vry wat meer om 't lijf.
't Vernoegt my meer als wel mijn Leven en bedrijf
Soo levendig te sien in Curtius herleven.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

WIerd Eerbeeld oyt met recht aen Zeeheld opgedragen,
Soo dient sulcx boven al aen Held Opdam gedaen,
Die fors de vuyst aen 't roer van Hollands Vloot dorst slaen,
Doen 'tandere weygerden, ja gruwelden te wagen;
Die dwers door 't Zee-geweld der Sweden heen geslagen,
Op Koppenhagens kruyn de Rijcks-kroon vast hiel staen,
En door sijn' dapperheyd Zont, Belt en Oceaen
Van schuymeren heel schoon en suyver wist te vagen;
En strevende endelijck dwers door de Britsche Vloot
Getroffen in dien storm van yser wierd of loot,
't Welck laes! den levens-draed doorkerfde van die braven:
Maer sijn beroemd bestaen en Ridderlijck bedrijf
Trotstyser, loot en vier; en 't water houd wel 't lijf,
Niet den Doorluchten naem van Wassenaer begraven.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

HEt plonder-nest Algier word vast op 't rooven stout,
Ontveyligt vast alom mijn' hobbelende wegen,
En stelt mijn' handelaers bekommert en verlegen.
Wat raed, om eens dat schuym te schuymen van mijn sout?
Hollanders, die soo veel van nette straten houd,
Soo seer tot suyveren en boenen zijt genegen,
Ey maekt dat Turcksche slijck eens uyt mijn straet te vegen,
't Welck my soo veel belets, u soo veel onheyls brout.
'T is wind met sulcken schuym verbond te willen sluyten;
Dat Gomorrijtsch gespuys verhit op heyloos buyten
En weet van eer noch eed, en past op geen verdrag:
Dus schrobt dat wolvennest eens van mijn straet als leeuwen,
En plant dan wederom, gelijck als voor twee eeuwen
Den bessem op den mast in plaetse van de vlag.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

DIt Pest-vier waer al lang uyt onse Stad gewied,
En had naer allen schijn maer weynigen doen sneven;
En had men niet soo dom sich in den brand begeven.
'T graeu speelt; waer toe geschroomt het geen men niet en siet?

Maer gift in spijs en dranck en siet men mede niet;
Sy tasten evenwel hunn' Swelgeren aen 't leven;
Soo doen oock lucht en damp, wanneerse zijn vergeven:
Dus wacht u, wie ghy zijt, daer schuylt een Slang in 't riet.
Gods hand kan (seggen sy) ons overal behouwen;
'T is wel gesegt (ick ken 't) oock moetmen sulcx vertrouwen,
Wanneer ons ampt of plicht roept in een quade locht.
Maer roeckelooselijck den plaetsen toe te loopen,
Waer heen men niet en word door plicht of ampt geropen,
Is niet op God vertrout. 't is hem veel eer versocht.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

ZInts Corax sijne Bruyd so schielijck sag gevelt,
Zints hy sijn Bruyloftstors in lijckrouw sag verbranden
En ach! voor 't Bruydsbed graf en doodkist sag voor handen
Hiel hem een schroef van druck de geesten als beknelt;
'T bloed stremt; de moed beswijckt; de droef heyd wint het veld,
En tast allencken aen sijn' edelste ingewanden.
En maent den klaeu der dood't jong hert ook aen te randen,
Die vat ten lesten toe, en sluyt'et met geweld
Dit sterven evenwel schijnt desen twee gelieven
Meer als hun Bruyloftsdag of Troudag te gerieven:
De Troudag liet niet toe, dat sy hunn' jonge leen
In 't wettig Bruyloftsbed vervoegden d'een by d'ander,
De sterfdag helpt om hoog hunn' geesten by malkander;
En mengelt hier om leeg hunn' asschen onder een.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

DE Phenix, die van hier gaet sweven op sijn wieken
Na sijnen geurigen canneel-en nagel-nest,
Breng Oosterwyck eerlang in 't Oostersche gewest,
En doe hem daer verheugt den Ooster-kruyd-oegstrieken;
Sijn kiel en moet op reys noyt Gasthuys sijn van sieken;
Staeg werde sy van spoed en voorwind voortgeprest;
God deck haer, waerse drijft, of waerse 'tancker vest;
Voor onheyl en gevaer, gelijck de klock-hin 't kieken.
En soo de sone volgt sijns vaders nutte leer;
Versek'ren derf ick hem, dat hem gewin en eer
Sal volgen waer hy reyst, of henen komt te trecken,
Gods hand sal segenen, all wat hy slaet ter hand,
En doen Oost-inden een tweede Vaderland
En wenschelijcke wijck aen Oosterwyck verstrecken.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

WAer 't datmen 't onderwijs der Wiskunst dê geschieden
In Lands-tael of Neerduytsch, wat soumen in ons land
Al Tellers, Meteren, al Bouwers gaeu ter hand,
Al Archimeden sien, Hipparchen en Eucliden!
Nu houdmen niet alleen voor 't oor der duytsche lieden
Haer nutte regelen verscholen onder 't sand
Van 't Grieksch en oud Romeynsch, maer schrolt oock op 't verstand
Des genen, diese wil in louter Duytsch bedieden.
Van Sorgen, laet u sulcx noch sorg noch hertseer sijn;
Maer volg kloekmoedig na den voorgang van Stevijn,
Wiens faem en glory streeft verr boven alle wolcken,
Niet om dat hem in top de Wiskunst was bewust,
Maer om dat hyse braef in Duytsch heeft uytgerust,
Tot eer der Duytsche Tael, tot leer der Duytsche volcken.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

LUst u in Helden-dicht eens helder te verstaen,
Hoe Troyen wierd vernielt, hoe Dido quam te sneven;
En wat Anchises Soon door all sijn balling-leven
Te Land heeft uytgerecht, te Water uytgestaen?
Wat hoeft ghy School daerom of Meester toe te gaen,
Of aen 't Latijnsch verhael oyt stuyver uyt te geven?
'T word u in suyver Duytsch hier soo volmaekt beschreven,
Als waere Maroos geest verhuyst in Westerbaen.
Veel' hebben wel Virgijl hunn' Moedertael doen spreken,
En hem in Duytsch, in Fransch, in Spaensch gewaed gesteken,
En Maro toegerust elck na sijns Lands manier:
Maer, Leser, soo ghy eens dees' blaeren wilt doorrennen,
Ghy sult ('k en twijffel niet) rond uyt met my bekennen,
Dat Maro nergens bet na Maro sweemt als hier.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

GHy hateren van dwang, ghy vrygevochte Friesen,
Die voormaels niet en snooft als krijgs-en oorlogsvier,
Niet als van slaen en wist, en menig Batavier,
Hoe wacker hy sich queet, het spel hebt doen verliesen;
Doch die geen Krijgslof thans voor letterlof soud kiesen,
Thans niet Bellonaes volgt, maer Pallas Krijgsbanier,
En liever d' ooren leent aen Phebus goude lier,
Als aen den kop'ren toon, dien Mavors gasten bliesen,
Merckt hier, hoe Galama de woestheyd gaet te keer;
Die om uw' lettersucht t' ontvoncken meer en meer,
Sijn' letteren soo fix wist in 't gelid te setten,
Dat hy daer uyt nut Ernst deê rijsen en soet Iock,
En uyt sijn' wackre pers de Bruynens Wetsteen trock,
Niet om uw' sabelen, maer om uw breyn te wetten.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

DE Koopmerckt van Euroop dringt weer haer vest van een,
En doet haer' ouden wal haer sloop-spaê weer besuuren,
Die voor haer' solderen, haer kelderen en schuuren,
Hoe ruym hy was en groot, weer t'eng wierd en te kleen.
Dits nu de seste mael, zints dat haer eerste steen
Gelegt wierd in haer veen; en mag haer Koop-heyl duuren,
Soo reyckt sy oock eerlang tot aen haer nieuwen muuren,
En stopt dien omvang vol, ja stapt'er over heen.

Soo, groote Stad, groey aen in Burgers en Gebouwen,
En wilt u hecht en pal op uwe palen houwen,
Soo lang den Hemel sich om 't Aerdrijck henen kromt:
Ick wensche dat ghy noyt van storten weet noch dalen,
Of, soo ghy dalen moet en storten op uw' palen,
Soo langsaem dalen moet, gelijck ghy vaerdig klomt.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

DE Water-Leeuw dus lang gemuylband al te fel,
Stuyft weder uyt sijn nest al brullende na buyten,
En vaert der Doggen rot, die God vergete guyten
Met tand en nagel toe op 't schoonste van hunn spel,
En slaet die allebey soo wacker in hunn vel,
En speelt soo meesterlijck op sijn metalen Fluyten,
En weet hunn' macht soo strickt te knellen en te sluyten,
Dat hun de de neerlag blijft en hem 't vol zee bevel.
Soo, Doggen, dieven, soo; dat hebt ghy voor uw snaeuwen;
Dat komt u van den Leeuw te pissen aen sijn' klaeuwen,
En na sijn Zee-gewin en Water-kroon te staen.
Druypt, Rekels, druypt nu deur met ingetrocken' staerten
En houd den muyl voortaen uyt sijne vrye Vaerten,
Of soo ghy anders wilt, 't is glad met u gedaen.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

WAar 't dat de Nymsen nu van 't vrye Nederland
Voor onsen Vryheer Tromp een' gulden zeekrans vlochten,
En hem eerbiedelijck dien voor sijn' voeten brochten,
Noch waer sijn' deugd beloont met al te slecht een pand:
Want waer hiel Zeeheld oyt op Zee soo moedig stand?
Waer heeft Alcides oyt soo braef een' prijs bevochten:
Als onse dappere Tromp, die 't nest der Zee gedrochten
Gevaegt heeft uyt de zee, gejaegt heeft tegens strand?
Gelijck een blixemschicht uyt Jovis vuyst gedreven
Quam hy tot meermaels dwers door 's vyands kielen streven,
En donderde op den Brit, dat hem het herte kromp;
Die, schoon sijn tonge veynst, vast segt in sijn geweten,
Dat Tromp sich als een Mars in 't Zee-velt heeft gequeten,
Of liever dat Mars self vocht onder schijn van Tromp.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

HElaes! sal Londen dan noyt komen tot bedaren?
Sal 't eeuwig tegens God en reden staen gekant?
Dus suchte Europe vast en 't vrye Nederland:
Met komt de wrake Gods sijn' straten ingevaren,
En set het plonder-nest van all' des werelds waren
En all' den plonder-buyt met eenen set in brand;
En rust niet, voor die plaeg ligt plat gevelt in 't sand,
En uytgeroeyt door 't vier in 't midden van haer' baren.
Soo, soo, dat komt'er af van tegens de natuur
Te dert'len in 't verderf van sijnen nagebuur.
Zeeschuymeren, waeckt op en spiegelt u aen Londen;
Leert dat de Zeevaert vry en veylig blijven moet;
Leert oock dat brand met brand by wijlen word geboet,
En waterroof door 't vier niet selden word verslonden.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

's LAnds kielen braken vast van blijdschap vier en vlam,
En schencken BRANDENBURG de welkomst met hun allen.
O dat my ook dese eer eens mogt te beurte vallen;
En Keur vorst FREDERICK eens herwaerts over quam,
En sijn verblijf een' poos aen mijnen Y-stroom nam,
Hoe soude ick oock 't kanon doen spelen van mijn' wallen,
En mijnen Amstel doen met vlag en wimpel brallen,
En van de welkomst vreugd doen Juychen mijnen dam!
Ick bid u, machtig Vorst, en schey niet van ons' palen,
Of doe my d'eer eerst aen, dat ick u eens onthalen,
Eens wat feesteren mag alleenlijck voor wat tijds.
Ghy sult my grootelijcx verplichten en vervreugden,
Indien ick u mijn' sucht tot uw' doorluchte deugden,
Dus lang van verr betoont, eens toonen mag van bijds.



Jeremias de Decker
Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen
deck001lofd02_01.xml

LIgt dan Langelius ook neergevelt in 't stof?
Ja na den lijve slechs is hy in 't sand gesegen:
Haer sijn oprechte geest is op waerts aengestegen
Verboven all 't gesternt in Gods doorluchtig Hof.
Daer smaekt hy nu de vrucht van dat hy tot Gods lof
De Godsvrucht stadig steef, d'ongodsvrucht daer entegen
Te keer ging met Gods Woord, als met een' stalen degen,
En dwers door d'ooren heen tot in het herte trof.
Derhalven dat de naem des Leeraers hier beneden
In goeden geure blijf, is (dunckt my) meer als reden:
D'een hou dan vry in print sijn' heugenis in eer,
En d'ander in gedicht; maer niemand hoe ervaren,
Sal sijn' gedachtenis soo levendig bewaren,
Als die sijn leven schickt na 't voorschrift van sijn' Leer.



Jan Jacob Mauricius
Vervolg der dichtlievende uitspanningen
maur003verv02_01.xml
Geluk o Suriname! uw Luister is herstelt;

Nu straalt de Gloriezon uws Helds met zuivre glanssen

Door Lasterwolken heen, op uw verheven transsen;

Het Monster dat hem tergde, is door zyn pen geveld.

 

De Waarheid triumpheert en zegent uwen Held;

Dat dan uw ringmuur praal met onverwelkbre kranssen!

Uw trotsche vyand beeft voor uw gevreesde Lanssen,

Na hem 't Hersteld gezach des Opperhoofds bekneld.

 

Duik Meineed, Muitzucht, duik met bloed dorst in het duister;

Regtvaardigheid verschynt, die hem met gloet en luister

In haare Zetel zet, daar elk zyn roem verbreid:

 

Lang moet Mauricius, in Eer en Staat verheven,

Lang zyne Gemaalin, lang Suriname leeven!

Hun Kroost, hun Naam, hun Roem, leeve in onsterflykheid!





François Halma
Davids Harpzangen, of de CL Psalmen van den koninklyken Profeet David, en andere heilige Mannen
halm002davi01_01.xml
GEloofsgenooten, die met goddelyke toonen,
Aen Davids harp gehuwt, der dingen bouheer pryst,
En tot zyn' lof uw tong en lippen onderwyst,
Volgt HALMA, HALMA, een' van Godts verkoore zoonen.
 
Hy, van Godts Geest, die eerst op Zion plagh te woonen,
	Ontvonkt, daer d'Amstelstroom den aerdkloot laeft en spyst,
	Volgt met zyn Duitsche fluit, die staetigh daelt en ryst,
d'Ebreeusche luitesnaer der Palestynsche kroonen.
 
	O echte moedertael, geen bastertspruit, zoo ryk,
	Zoo zuiver, zoo manhaft, waer vindt men uws gelyk,
Om 's hemels groot bedryf godtsdienstigh uit te galmen ?
 
	De waerheit triomfeert met u de werelt deur;
	En Gode en 't Kruislam zelf behaegt, als wierookgeur,
Voortaen de hemelzang van HALMAES Duitsche Psalmen.


Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 3
lang020gedi05_01.xml

Wien zou myn Zangeres haar' Mengeldichten wyden,
Die zy gezongen heeft aan Sparens groenen boord,
Dan Kunstbeminnaars, dien het pit en merg bekoort,
Der letterwysheid, zo van de oude als nieuwe tyden?

Wier keurig oordeel, vry van vitten en benyden,
De taal der Duitsche, Britsche, en Fransche geesten hoort,
Wen zy van Hemelsch vuur verrukt en aangespoord,
Met wapens van 't vernuft om Lauwerkroonen stryden.
 
Myn tedre Zangeres die in dien stryd dorst gaan,
En slegts den naam verworf dat zy het heeft bestaan,
Kon niets dan Bloemgewas, in plaats van Lauwren leezen.
 
Zy, uwer Vriendschap, meer dan zy vermag, verplicht,
Brengt, onder uwen Naam, die bloemen in het licht;
Zo ze onverwelkbaar zyn, zult gy onsterflyk weezen.

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 3
lang020gedi05_01.xml

Zo groeijde Oranjes Prins, 's lands hoop, elfzonnekringen
In heldendeugden op, tot glorie van zyn stam:
De Fenix, die uit de asch eens dapp'ren Vaders quam,
Wiens moed door bosschen vloog van vyandlyke klingen.
 
De Hemel wil gestaag deez' heldenspruit omringen,
De hoop, den roem, en stut, van Hessens liefdevlam,
Het bloed dat Hollands ramp het diepst ter harte nam,
Wanneer de dwinglandy 's lands vryheid dorst bespringen.
 
De Koning Wilhems trouw, Vorst Karels wakkerheid,
En Henriks heldendeugd, doen u vol Majesteit
Ten nut van 't Vaderland, doorluchte Friso, leven.
 
Hun moed, die u bezielt, verstrekk' de Kerk en Staat,
Naast Godt, eerlang een schild, door dapperheid en raad;
Zo werde uw naam in 't hart des Bataviers geschreven,

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 3
lang020gedi05_01.xml

Niets haalt by 't Bybeldicht, door hemelsche eng'letongen,
Den Allerhoogsten, in het diamante licht,
Dat eeuwig afstraalt van 't drieheilig aangezicht,
Omringd van Zon, en Maan, en Sterren, toegezongen.
 
Het voed zich uit de bron op Sions berg ontsprongen,
Die Davids geest ontfonkte in zielsverquiklyk dicht,
Met harpklank, stem en hart, en oog, om hoog gericht:
Een galm uit 's Konings huis den hemel doorgedrongen.
 
Uw geest, o Heems! bekoord door heilig snaarenspel,
Voert de eerste Vaders van het vorstlyk Israël
Ten hemelzangberg op, op allerhande wyzen.
 
Elk boezemt zyn gemoed in vreugde en droefheid uit,
Of maalt een tafereel van zedenryk geluid;
Wie 's hemels harpzang pryst, zal uwen lierzang pryzen.

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 3
lang020gedi05_01.xml

Pindaar op Helikon, Demosth'nes in den Raad,
Tyrtëus, die in u zyn stoutheid deed herleeven,
Heeft u zyn krygstrompet in eigendom gegeeven,
Daar gy op 't heldenspoor der achtbre Vryheid gaat.
 
Een die gebooren is in eenen vryen staat,
Voedt in den Geest, gerust, een denkbeeld zo verheeven,
Dat geen onvrye ziel hem daar in na kan streeven:
Maar zich in duisternis moet dekken voor den haat.
 
Elks Geest aart naar 't gewest waar in hy is gebooren.
'k Bemin in u een zucht, die ik in my moet smooren.
Een Wyze denkt, en zwygt, die zich in rust wil zien.
 
Te Romen is men slaaf, vryburger binnen Londen;
Bataafsche grootheid is, een Vryheid ongeschonden:
Een Fransmans glorie is, dat hy zyn' Koning dien'.

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 3
lang020gedi05_01.xml

Roemwaarde telg uit Six en Assendelft gesproten,
Gedoog dat ik u groete op 't maal van Sint Katryn,
Daar Keizers, Prinsen en meer andre grooten zyn,
En op zyn Bataviers den Vreede word gesloten.
 
Wees Welkom in den rei van myne kunstgenooten;
Myn trouwe Pellikaan bied u haar Ambrozyn
In deez' vergulden Kop. Proef, 't is geen bloed: maar wyn
Dien onze Vogel voor zyn Jongen heeft vergoten.
 
Zo bloeijt Rethorica in Haerlem door de gunst
Van haar Mecenas, Six, beroemd door geest en kunst:
Dien vrouw Piktuur omhelst alsEen Raadsheer te Romen door zyn Schilderkunst vermaard Fabius te Romen.
 
Wees Welkom als een Lidt van de oude Broederschap!
Drink uit! drink uit! Vivat! dus treedt gy op den trap,
Om aan een Scepter van eenDe Oudste broeder van deeze Redenkamer voert den tytel van Keizer. Keizer ryk te komen.

Pieter Langendijk
De gedichten. Deel 3
lang020gedi05_01.xml

Zien wy de Herders, die des Heeren naam verbreiden,
Na dat zy zyn verlicht door de Euangeliezon,
En 't weerloos Lamm'ren heir, gereinigd in de Bron
Die levend water geeft, op Salems wegen leidden?
 
Zien wy de Helden, die zich nooit ten stryd bereiden
Dan onder 't heilig Lam, het welk den Dood verwon,
En de oude Slang alleen den kop verplett'ren kon,
Die 't Menschdom van zyn' Godt voor eeuwig zocht te scheiden.
 
De kunst bedriegt het oog; wy zien alleen in schyn
De Letterhelden die voor lang vereeuwigd zyn;
De schaduwkunst verbeeldt de schaduw van hun weezen;
 
En schoon des Dichters Geest die schaduwen verlicht,
Men brengt deez' Mannen zich volmaakter voor 't gezicht,
Indien wy 't werk van Schyn, en hunne Schriften leezen.

C.G. Plemp
Afbeeldinghen van minne. Emblemes d'Amovr
hoof001embl02_01.xml
De Stralen mijns ghesichts, die'r mengden in de stralen
Van uvve schoonheyts glans, en van u ooghen claer,
VVeerkeerende tot my, soo brachten zy met haer
De vvare beeltenis, dies' onvoorsichtich stalen,
Van't aerdichst, dat Natuyr deed' in u voorhooft malen,
En't vvaerdichst van u gheest, datmen mach lesen daer.
Dees voerdens' in mijn hart, dat voelende 't besvvaer,
Maeckt van de noot een deucht en gaet haer selfs in halen.
Zy maeckten't tot een Kerck daers' als Godin gheeert,
Ghestadigh 'tselve dvvingt, tot vierighe begheert,
Van't gheen dat haer ghelijckt, met heete blicxem koortsen:
Voor Overst van mijn siel daer vverts' erkent alleen:
En van den drangh van mijn ghedachten aenghebeen:
Daer branden tot haer eer duysendt en duysendt toortsen.


C.G. Plemp
Afbeeldinghen van minne. Emblemes d'Amovr
hoof001embl02_01.xml
Leydsterren van mijn hoop, Planeten van mijn jeucht,
Vermoghen ooghen schoon in Hemels vuyr ontsteecken;
Als ghy u vensters luyckt, soo sietmen my ontbreecken
Mijns levens onderhoudt, een teder soete vreucht:
VVant ghy besluyt daer in een salighende deucht
Vriendlijcke vrolijckheyt. De Min met al zijn treecken,
Iock, Lach, Bevallijckheyt, daerinne zijn ghevveecken;
En vvat ter VVerelt is van vvellust en gheneucht.
Natuere die daer schijnt in droeve damp begraven,
Door't missen van u glans, betreurt haer rijckste gaven;
Die gh'altesaem besluyt in plaets soo nau bepaelt.
Doch nau en is zy niet ghelijck het schijnt van buyten,
Maer vvijt en vvoest ghenoech om alles in te sluyten,
Daer sich mijn vvuste siel soo verr' in heeft verdvvaelt.


C.G. Plemp
Afbeeldinghen van minne. Emblemes d'Amovr
hoof001embl02_01.xml
Mijn Vrouvv de Min en Ick hebben een harde strijt
Daer in vvy alle drie vvel mochten t'onderraecken.
Ick en de Min om haer gheduyrichlijcken blaecken,
En zy bemint haer selfs de Min en my te spijt.
Indien dat zy't verderf door sellefs minnen lijt.
De Min sal't sonder haer niet langhe konnen maecken.
En sterreft ghy, o Min, ick sal oock moeten smaecken
Het eynd mijns levens, daer ghy't onderhoudt van zijt.
Doch soo dat niet ghebeurt vvat heb ick te vervvachten,
Dan smerte van mijn smert, dan clachten van mijn clachten,
Leetvvesen van mijn leet, vvanhopen van mijn vrees?
Dewijl de Minne selfs mijn Ioffrouw comt te vryen:
Die selfs haer selven mint; waer vintmen weerpartyen
Ter VVerelt, die soo hart een Minnaer zijn, als dees?


C.G. Plemp
Afbeeldinghen van minne. Emblemes d'Amovr
hoof001embl02_01.xml
Cond ick u 'tbinnenst van mijn hart MeVrouvve tooghen,
Ghelijck als ick aenschouvv uvv edel siele schoon,
VVelck, in u aenschijn claer, soo lofbaer staet ten toon,
En spreyt haer stralen uyt, door u Cristalen ooghen.
Ghy soudt daer inne sien, met eer niet om verhooghen,
Soo net nae't leven staen u beeldt op rijcke throon;
Dat ghy, door vrese van u eyghen smert of hoon,
Mijn hart handelen soudt met meerder mededooghen.
Misdunckens steurnis vvolck soud uyt u aenschijn vlien,
Als ghy sulck een Godin in sulck een Kerck zout sien,
En seer ootmoedelijck voor haer gheknielt, daer inne,
Slaefbare danckbaerheyt, en overgheven jonst,
Ghevlochten in elckaer, door heussche schoonheyts const,
Met eeuvvich heete liefd, en met de Blicxem minne.


C.G. Plemp
Afbeeldinghen van minne. Emblemes d'Amovr
hoof001embl02_01.xml
Schoon ooghen die vermeucht te nemen en te gheven
De sielen die ghy vvilt door uvven harssenstrick.
Die, met het spelen van een vriendelijcke-blick,
Soo vaeck ontsteeckt, en bluscht, de vlamme van mijn leven.
Ach in vvat dampe moet mijn siel onseecker svveven,
Door vvrevle nydicheyt, en't ongeval vol schrick,
Met haer verbolghen storm, en svvarte wolcken dick,
Sint datse tusschen mijn en u mijn Sonne dreven!
MeVrouvve' in dese nacht, in desen hel vol smart,
Neem ick mijn toevlucht tot u beeldt, dat in mijn hart
Soo groot verheven staet, en vult alleen mijn sinne.
Maer uyt haer claerheyt, (laes!) my gheen verlichtingh rijst,
En zy doet meer niet dan dat zy my annevvijst,
Hulpeloose afgodin, op u alleen Godinne.


C.G. Plemp
Afbeeldinghen van minne. Emblemes d'Amovr
hoof001embl02_01.xml
VVech soete sotterny, flux segg' ick vvilt verreysen,
Eer dat mijn krancke breyn sich t'eenemael vergeckt.
Soo niet dan anxt, en vaer in't sotte Minnen steckt,
En sorghe vol verdriet, vvaer van het hart mach eysen;
O Min uyt mijn verstant vvilt dan te rugghe deysen,
Ghy die my het vernuft, met loose schijn, bevleckt.
Flux soete sotterny, vvech segg' ick, en vertreckt,
Met u beloften schoon van ydele ghepeysen.
Datmen der Minnen cracht in zijn ghemoet ghedoocht,
VVanneer een vaste gront sich aen u hoop vertoocht,
Is eenichsins gheraen, maer die kunt ghy niet vinnen.
Te minnen sonder hoop is droom en beuseling:
Dies soete sotterny vertreckt van hier ghering,
VVech segg' ick, en vertreckt uyt mijn vervverde sinnen.


C.G. Plemp
Afbeeldinghen van minne. Emblemes d'Amovr
hoof001embl02_01.xml
VVaert dat Iuppijn ten hoof my in zijn hemel bade,
En op mijn koomste, met zijn trotse ghesellin,
Oprees' uyt zynen throon, om my'r te setten in,
En voor my fijn van goudt een tafel overlade
Met Goddelijcke spijs, en VVynen vol ghenade,
Daer sang noch spel ontbrack, en soeten reuck veel min;
En hy vveeck uyt de sael met 't vveeldich hofghesin,
En liet my daer alleen, my dunckt ick't al versmade.
Maer vvaer Iuppijn te vreen, dat hy u in mijn stee
Mijn Vrouvv in zynen stoel ter tafel sitten dee,
En jonde dat ick stondt en sach u lust ghenieten;
VVel vvaerder vvaer mijn vreucht dan, als gheneucht en rust;
Soo lief vvaer my u lief, soo lust my anders lust;
En eensaem lusten zijn my meer nauvv als verdrieten.


C.G. Plemp
Afbeeldinghen van minne. Emblemes d'Amovr
hoof001embl02_01.xml
Mijn Lief, mijn Lief, mijn Lief. soo sprack mijn Lief my toe,
Devvijl mijn lippen op haer lieve lipgens vveyden.
De vvoortjes alle drie, wel klaer, en vvel bescheyden,
Vloeyden mijn ooren in, en roerden ('ckweet niet hoe)
Al mijn ghedachten om staech malend nimmer moe,
Die't oor mistrouden, en de vvoordtjes vvederleyden.
Dies ick mijn Vrouwe badt mijn klaerder te verbreyden
Haer onverwachte reen, en zy verhaelde' het doe.
O Rijckdoom van mijn hart dat overliep van vreuchden!
Bedoven viel mijn siel in haer vol hart van deuchden;
Maer doe de Morghenstar nam, voor den dach, haer wijck,
Is met de klare Son de vvaerheydt droef verresen.
Hemelsch Goon! hoe komt de schijn soo nae aen't wesen?
Het leven droom, en droom het leven soo ghelijck?


C.G. Plemp
Afbeeldinghen van minne. Emblemes d'Amovr
hoof001embl02_01.xml
Ghesvvinde Grysaert, die op vvackre vviecken staech
De dunne lucht doorsnijt en, sonder seyl te strijcken,
Altijt vaert voor de vvint, en yder nae laet kijcken;
Doodtvyandt van de rust, die vvoelt by nacht by daech;
Onachterhaelbre Tijt, vviens heeten hongher graech
Verslockt, verslint, verteert, al watter sterck mach lijcken;
En keert, en vvendt, en stort Staten en Koninckrijcken;
Voor yder een te snel hoe valdy my soo traech?
Mijn Lief sint ick u mis verdryve' ick, met mishaghen,
De schoorvoetighe tijdt, en tob de langhe daghen
Met arbeydt avondtvvaerts; uvv afzijn valt te bangh.
En mijn verlanghen kan den Tijtgod niet bevveghen,
Maer't schijnt verlanghen daer zijn naem af heeft ghekreghen,
Dat ick de Tijt die ick vercorten vvil, verlangh.


C.G. Plemp
Afbeeldinghen van minne. Emblemes d'Amovr
hoof001embl02_01.xml
Vonckende God oft gheest van Godes naeste neven,
Die hart aen hart met vuyr ghesuyvert, innelijft.
VVaer in uw gouden grif gloeyende VVetten schrijft,
Daer niemands vvil afschrickt, of teghens denckt te streven.
Ontternt mijn borst; en bidt de Voester van mijn leven,
Die, met een soete vvindt, mijn tedre sinnen drijft,
Soo lang, tot op mijn hart haer ooghe stilstaen blijft,
Aenschouvven, vvat daer in is van uw handt gheschreven.
Daer salse lesen mijn eeuvvighe slaverny,
En d'eyndeloose macht van d'opperheerschappy,
Die haer verheven deucht heeft op mijn siel bevochten.
VVaer voor, haer mijn ghemoedt nedrighe jonst betoont,
En haer gheseghent hayr met groene kranssen kroont,
Van eerlijck Laurenlof en soete Myrth, ghevlochten.


C.G. Plemp
Afbeeldinghen van minne. Emblemes d'Amovr
hoof001embl02_01.xml
VVanneer de Vorst des Lichts slaet aen de gulden toomen
Zijn handt, en beurt om hooch, aensienlijck, uyter Zee,
Zijn uytghespreyde pruyck, van levend goudt, vvaermee
Hy naere' anxtvallicheyt, en vaeck, en kreple droomen,
Van 's menschen lichaem strijckt, en berch, en bos, en boomen,
En steeden vollickrijck, en velden met het Vee,
In duysternis verdvvaelt, ons levert op haer stee,
Verheucht hy, met den dach, het Aerdrijck en de stroomen.
Maer d'andre starren, als nae yvrich van zijn licht,
Begraeft hy met zijn glans in duysternissen dicht,
En van d'ontelbre schaer, mach't niemant by hem houvven.
Al eveneens, vvanneer uvv gheest de myne roert,
VVord' ick ghevvaer, dat ghy, in't haylich aenschijn, voert
Voor my den dach, mijn Son, de nacht voor d'andere vrouvven.


C.G. Plemp
Afbeeldinghen van minne. Emblemes d'Amovr
hoof001embl02_01.xml
Mijn Sorch vvanneer ick peyns dat u soo seer behaghe
Mijn overgheven dienst, en vvaerder by u zy
Dan al des VVerelds Sorch, Faem, Rijckdoom, Heerschappy,
Hoe onvvaerd vvordt my dan het lichaem dat ick draghe?
My dunckt dat arbeyt, pijn, noch gheenderhande plaghe
Soo schricklijck aenghesicht te toonen heeft aen my,
Dat ick, vvaert ghy belaen, om u te maecken vry,
Door levens soete lust, of eyghenliefd, ontsaghe.
Ach! roert haer effen aen; ach! kreucktse niet mijn goedt,
Mijn siel is uytghespreyt, door al haer vleesch en bloedt.
Het minste dat haer deert doorsnijt my onghenadich.
Mijn tedre Troost, naer u ghenoecht, is my te moe.
Vw lieve vriendschap swaeyt mijn hart ick weet niet hoe.
Uw treurich ooghe scheurt my't inghevvant moordadich.