-
Notifications
You must be signed in to change notification settings - Fork 1
/
bb-l2d21a1q2.xml
97 lines (89 loc) · 9.88 KB
/
bb-l2d21a1q2.xml
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?><?xml-model href="https://raw.githubusercontent.com/lombardpress/lombardpress-schema/master/src/out/critical.rng" type="application/xml" schematypens="http://relaxng.org/ns/structure/1.0"?><?xml-model href="https://raw.githubusercontent.com/lombardpress/lombardpress-schema/master/src/out/critical.rng" type="application/xml" schematypens="http://purl.oclc.org/dsdl/schematron"?><TEI xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0">
<teiHeader>
<fileDesc>
<titleStmt>
<title>II, Distinctio 21, A. 1, Q. 2</title>
<author ref="#Bonaventure">Bonaventure</author>
<respStmt>
<name xml:id="JW">Jeffrey C. Witt</name>
<resp>TEI encoder</resp>
</respStmt>
</titleStmt>
<editionStmt>
<edition n="0.0.0-dev">
<title>II, Distinctio 21, A. 1, Q. 2</title>
<date when="2018-03-24">March 24, 2018</date>
</edition>
</editionStmt>
<publicationStmt>
<authority>SCTA</authority>
<availability status="free">
<p>Published under a <ref target="https://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/4.0">Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International (CC BY-NC-SA 4.0)</ref>
</p>
</availability>
</publicationStmt>
<sourceDesc>
<listWit>
<witness xml:id="Qb" n="Quaracchi1885">Quaracchi 1885, Volume 2</witness>
</listWit>
</sourceDesc>
</fileDesc>
<encodingDesc>
<schemaRef n="lbp-critical-1.0.0" url="https://raw.githubusercontent.com/lombardpress/lombardpress-schema/master/src/out/critical.rng"/>
<editorialDecl>
<p>Encoding of this text has followed the recommendations of the LombardPress 1.0.0
guidelines for a critical edition.</p>
</editorialDecl>
</encodingDesc>
<revisionDesc status="draft">
<listChange>
<change when="2018-03-24" status="draft" n="0.0.0">
<p>Created file for the first time.</p>
</change>
</listChange>
</revisionDesc>
</teiHeader>
<text xml:lang="la">
<front>
<div xml:id="starts-on"/>
</front>
<body>
<div xml:id="bb-l2d21a1q2">
<head xml:id="bb-l2d21a1q2-Hd1e99">II, Distinctio 21, A. 1, Q. 2</head>
<head xml:id="bb-l2d21a1q2-Hd1e102" type="question-title">Utrum tentatio per serpentem fuerit conveniens.</head>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e105">Secundo quaeritur de tentatione primorum parentum quantum ad instrumentum medium. Et dicitur in Genesis 3, 1-5 quod diabolus tentavit hominem per serpentem.</p>
<div xml:id="bb-l2d21a1q2-Dd1e108" type="rationes-principales">
<head xml:id="bb-l2d21a1q2-Hd1e110">Rationes principales</head>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e113">1. Et quod iste modus non fuerit conveniens, ostenditur :
Primo sic : Quanto tentatio est occultior, tanto est ad decipiendum efficacior : si ergo diabolus, quanto maiori calliditate poterat, hominem decipere conabatur, videtur quod ipsum debuisset tentare spirituali tentatione absque alicuius corporis assumtione.</p>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e116">2. Item, tanto tentatio est efficacior, quanto tentans est in suggerendo affabilior ; sed actus locutionis proprie debetur humanae effigiei : ergo videtur quod diabolus ad tentandum magis debuit assumere effigiem hominis quam bruti animalis, cum brutum animal sua locutione potius esset ad terrorem quam ad persuasionem.</p>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e119">3. Item, quanto tentans magis simulat et induit, speciem sanctitatis, tanto magis praevalet in tentando ; sed multa sunt animalia quae magis in suis proprietatibus sanctitatem praetendunt quam serpens, sicut columba et agnus : ergo videtur quod illa magis debuerit assumere diabolus ad tentandum.</p>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e122">4. Item, instrumentum sive organum debet conformari exercitio per ipsum facto ; sed tentatio erat ad decipiendum : ergo diabolus debuit assumere animal maxime dolosum et callidum ; sed plus est de dolositate in vulpe quam in serpenle : ergo magis debuit assumere vulpem quam serpentem.</p>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e126">Ad oppositum sunt rationes, sed quoniam verum concludunt, possunt claudi in responsione.</p>
</div>
<div xml:id="bb-l2d21a1q2-Dd1e130">
<head xml:id="bb-l2d21a1q2-Hd1e132">Conclusio</head>
<head xml:id="bb-l2d21a1q2-Hd1e135" type="question-title">Quod homo tentaretur a diabolo sub specie animalis bruti,
et quidem serpentis, congruum esse, tripliciter insinuatur.</head>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e138">Respondeo : Ad praedictorum intelligentiam est notandum quod modus ille tentandi non tantum fuit ex diabolica electione, sicut, dicit <name ref="#Augustine">Augustinus</name>, sed etiam ex divina permissione. Non enim licuit diabolo tentare omni modo quo vellet et posset, sed eo modo quo Dominus permitteret. Concessit autem divina Sapientia, quae omnia ordinat et gubernat, et permisit quod diabolus lentaret hominem in effigie animalis bruti, et non cuiuscumque, sed serpentis : sic enim exigebat congruentia ordinis.</p>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e144">Quod enim homo tentaretur a diabolo in effigie bruti animalis, congruum erat tum respectu operis, tum respectu finis intenti, tum etiam respectu divini indicii.
Respectu operis, quia homo natus est inclinari ad bonum ut nunc, maxime ex parte sensibili et brutali ; et ideo congruum erat ipsum tentari in effigie animalis bruti.
Respectu finis intenti similiter congruum erat, quia ad hoc ordinabatur tentatio ut homo efficeretur similis animali bruto, cum, contempto bono incommutabili, adhaereret bono commutabili et ibi quiesceret ; et ideo ad hoc insinuandum in specie animalis bruti debuit tentari.
Respectu divini iudicii etiam congruum fuit, quoniam Dominus iustus et fidelis non permittit hominem tentari ultra quam possit. Et ideo sic patitur diabolum in tentatione latere ut nihilominus possit ab homine deprehendi, et ideo non passus est quod diabolus hominem tentaret omnino in specie consimili, et per hoc non in specie vel effigie humana, sed potius brutali.
Triplex ergo congruentia ordinis exigebat ut homo a diabolo in brutali effigie tentaretur.</p>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e147">Hac etiam triplici congruentia exigente, permissus est homo tentari a diabolo non in quolibet animali bruto, sed in serpente. Primum ratione operis. Quia enim tentatio fiebat per suggestionis ingressum, quae intrat ad cor ad modum serpentis et ibi virus peccati diffundit, ex quo homo habet spiritualiter mori, ideo, ut exterior effigies operi responderet interiori, congruum fuit hominem a diabolo tentari in effigie serpentis, cuius est serpere et venenum diffundere et diffundendo hominem interimere.
Respectu etiam finis intenti congruum erat. Quia enim intendebat diabolus faciem hominis et caput et superiorem mentem convertere deorsum et totum prosternere, et sic prosternendo ad malum finem deducere, proponendo sibi praemium aliquod delectabile, ideo permissus est tentare in serpente, qui secundum tolum suum corpus habet terrae in suo incessu adhaerere.
Congruum etiam erat respectu divini iudicii. Quia enim ex illa tentatione divino iudicio inter tentatum et tentatorem debebat inimicitia exoriri, ideo tentatio hominis in serpente debuit fieri, quem post lapsum maxime exhorret et qui maxime sua calliditate insidiatur hominem laedere.
Et sic patet multiplex congruentia quare diabolus permissus est hominem tentare in effigie serpentina.</p>
</div>
<div xml:id="bb-l2d21a1q2-Dd1e152">
<head xml:id="bb-l2d21a1q2-Hd1e154">Ad rationes</head>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e157">1. Ad illud ergo quod primo obicitur, quod tentatio tanto est efficacior quanto occultior, dicendum quod, etsi diabolus se manifestaret exterioribus sensibus in effigie serpentis, nihilominus tamen in illa manifestatione plus se occultabat quam manifestabat. Unde mulier non credidit eum, qui loquebatur in serpente, esse adversarium, sed etiam potius bonum consiliarium, et ideo ita occulta erat illa tentatio, sicut si diabolus loqueretur ad cor interius. Aliter potest responderi quod iusto iudicio Dei non est permissus tentare interius, quia non habebat posse ingredi interius nisi homo praeberet sibi aditum, et ideo tentavit ab exteriori per sensum et voce sensibili magis quam voce spirituali : non enim debebat aliter permitti.</p>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e160">2. Ad illud de maiori affabilitate iam patet responsio. Verum est enim quod, si fuisset in effigie humana, affabilior fuisset ; sed divina providentia non debuit hoc permittere, sed cautelam diaboli debuit temperare, et ideo concessum est sibi corpus serpentis, quod tamen habebat faciem virginis, sicut dicit Beda, et reliquum corpus erat serpentis, ut sic ex una parte posset latere, ex altera deprehendi.</p>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e163">3. Ad illud quod obicitur de amicabilitate, iam patet responsio, quia sic debuit permitti ostendi effigies amicitiae ut posset deprehendi veritas inimicitiae. Nam tentator, qui effigiem amicitiae praetendebat, secundum veritatem inimicus erat. Ideo huic operi animal maxime competebat quod haberet aspectum humanum, corpus vero eius animalis quod natum est homini esse maxime inimicum.</p>
<p xml:id="bb-l2d21a1q2-d1e166">4. Ad illud quod obicitur ultimo de calliditate, dicendum quod, etsi sint aliqua animalia callidiora et prudentiora, tamen In nocendo et insidiando homini serpens est animal callidissimum. Et quia calliditas tentantis erat ad hominem offendendum, hinc est quod inter caetera animalia magis permissus est tentare per serpentem.</p>
</div>
</div>
</body>
</text>
</TEI>