Na świecie rośnie wiele lasów. W każdym lesie jest wiele drzew. Na każdym drzewie może żyć wiele zwierząt. Każdy las ma unikalną nazwę. Każde drzewo w danym lesie ma unikalną nazwę. Każde zwierzę żyjące na danym drzewie ma unikalną nazwę. Napisz program odwzorowujący ten świat.
Po uruchomieniu programu na świecie nie ma żadnego lasu, żadnego drzewa ani żadnego zwierzęcia. Program czyta dane ze standardowego wejścia i wykonuje niżej opisane polecenia. W tych poleceniach parametr las jest nazwą lasu, parametr drzewo jest nazwą drzewa, a parametr zwierzę jest nazwą zwierzęcia. Prawidłowe nazwy są ciągami niebiałych znaków rozszerzonego ASCII o kodach od 33 do 255. Nazwę prawidłowego polecenia i jego parametry oddzielają białe znaki (znaki ' ', '\t', '\v', '\f', '\r' w C o kodach ASCII odpowiednio 32, 9, 11, 12, 13). Każde prawidłowe polecenie pojawia się w osobnym wierszu zakończonym linuksowym znakiem przejścia do nowej linii (znak \n w C, kod ASCII 10). Białe znaki na początku i końcu wiersza należy ignorować.
ADD las– Dodaje las.ADD las drzewo– Dodaje las i drzewo w lesie.ADD las drzewo zwierzę– Dodaje las, drzewo w lesie i zwierzę żyjące na tym drzewie.
Polecenie ADD dodaje tylko te byty, których brakuje. Ponowna próba dodania istniejącego już na świecie bytu jest ignorowana.
DEL– Usuwa wszystkie lasy, wszystkie w nich drzewa i wszystkie zwierzęta żyjące na tych drzewach.DEL las– Usuwa las, wszystkie w nim drzewa i wszystkie zwierzęta żyjące na tych drzewach.DEL las drzewo– Usuwa drzewo w podanym lesie i wszystkie zwierzęta żyjące na tym drzewie.DEL las drzewo zwierzę– Usuwa zwierzę żyjące na danym drzewie w podanym lesie.
Polecenie DEL usuwa tylko te byty, które istnieją. Próba usunięcia nieistniejącego bytu jest ignorowana.
PRINT– Wypisuje wszystkie lasy.PRINT las– Wypisuje wszystkie drzewa w podanym lesie.PRINT las drzewo– Wypisuje wszystkie zwierzęta żyjące na danym drzewie w podanym lesie.
Polecenie PRINT wypisuje nazwy bytów posortowane leksykograficznie rosnąco według rozszerzonych kodów ASCII, każdą nazwę w osobnym wierszu. Jeśli nie ma żadnego bytu do wypisania, to niczego nie wypisuje.
CHECK las– Sprawdza, czy istnieje las o danej nazwie.CHECK las drzewo– Sprawdza, czy istnieje drzewo o danej nazwie w podanym lesie.CHECK las drzewo zwierzę– Sprawdza, czy na podanym drzewie w podanym lesie żyje zwierzę o danej nazwie.
W poleceniu CHECK można podać gwiazdkę jako wartość parametru z wyjątkiem ostatniego. Gwiazdka jest metaznakiem pasującym do dowolnej nazwy.
Ponadto:
- Puste i składające się z samych białych znaków wiersze należy ignorować.
- Wiersze rozpoczynające się znakiem
#należy ignorować.
Program kwituje poprawne wykonanie polecenia, wypisując informację na standardowe wyjście:
- Dla poleceń
ADDiDELwiersz ze słowemOK. - Dla polecenia
CHECKwiersz ze słowemYESlubNOzależnie od wyniku tego polecenia. - Każdy wiersz wyjścia powinien kończyć się linuksowym znakiem przejścia do nowej linii (znak
\nw C, kod ASCII 10). Jest to jedyny biały znak, jaki może pojawić się na wyjściu.
Program wypisuje informacje o błędach na standardowe wyjście diagnostyczne:
- Dla każdego błędnego wiersza, np. z powodu błędnej nazwy polecenia lub złej liczby parametrów, należy wypisać wiersz ze słowem
ERROR, zakończony linuksowym znakiem końca linii (znak\nw C, kod ASCII 10). Jest to jedyny biały znak, jaki może pojawić się na wyjściu.
Przykładowe dane dla programu znajdują się w załączonych plikach.
Program kończy się po przetworzeniu wszystkich poleceń z wejścia. Program powinien wtedy zwolnić całą zaalokowaną pamięć i zakończyć się kodem 0. Awaryjne zakończenie programu, np. na skutek niemożliwości zaalokowania potrzebnej pamięci, powinno być sygnalizowane kodem 1.
Częścią zadania jest napisanie pliku makefile. W wyniku wywołania polecenia make powinien powstać program wykonywalny forests. Jeśli któryś z plików źródłowych ulegnie zmianie, ponowne wpisanie make powinno na nowo stworzyć plik wykonywalny. Plik makefile powinien działać w następujący sposób:
- osobno kompiluje każdy plik
.c, - linkuje wszystkie pliki
.o, - przy zmianie w pliku
.club.hwykonuje tylko niezbędne akcje, - wywołanie
make cleanusuwa plik wykonywalny i dodatkowe pliki powstałe podczas kompilowania.
Docelowo pliki rozwiązania należy kompilować programem gcc z opcjami:
-Wall -Wextra -std=c11 -O2
Osobną częścią zadania jest napisanie skryptu test.sh. Po wywołaniu
./test.sh prog dir
skrypt powinien uruchomić program prog dla wszystkich plików wejściowych postaci dir/*.in, porównać wyniki z odpowiadającymi im plikami dir/*.out i dir/*.err, a następnie wypisać, które testy zakończyły się powodzeniem, a które niepowodzeniem. Skrypt powinien akceptować parametry z dowolną ścieżką, jaką akceptuje powłoka.
Do wykrywania problemów z zarządzaniem pamięcią należy użyć programu valgrind.
Rozwiązanie zadania powinno być napisane w języku C i korzystać z dynamicznie alokowanych struktur danych. Implementacja powinna być jak najefektywniejsza. Należy unikać zbędnego alokowania pamięci i kopiowania danych.
Kod programu powinien być podzielony na moduły.
Moduł zwykle składa się z dwóch plików, np. x.c i x.h, gdzie x jest nazwą modułu, implementowanej przez ten moduł struktury danych lub tp. Plik nagłówkowy x.h zawiera deklaracje operacji, struktur udostępnianych przez moduł x, a plik x.c – ich implementację. W pliku nagłówkowym należy umieszczać jedynie deklaracje i definicje, które są częścią interfejsu tego modułu. Wszystkie szczegóły powinny być ukryte w pliku z implementacją.
Moduł może też składać się z samego pliku nagłówkowego, jeśli udostępnia jedynie definicje stałych bądź typów, lub funkcji, które sugerujemy kompilatorowi do rozwijania w miejscu wywołania (static inline).
Moduł może też składać się z samego pliku z implementacją, jeśli nie udostępnia żadnego interfejsu – żadne funkcje z tego modułu nie są wywoływane z innych modułów.
Ponadto rozwiązanie powinno zawierać pliki:
makefile– Patrz punkt „makefile”.test.sh– Patrz punkt „skrypt testujący”.