Merge pull request #2125 from cherryloua/utopian

Cebuano Translation #6 - 1131 Words

ceb/Economics and Ethics of Private Property Studies in Political Economy and Philosophy/03_p01_ch07_06.md

@@ -1,35 +1,38 @@
 
-In their attempt to rebut this argument, Selgin and White first concede the central theoretical point: “We agree that time preference and money demand are distinct, and that a change in one does not imply a change in the other”.[^39] Likewise:
+Sa ilang paningkamot sa pagsumpo niini nga argumento, Si Selgin ug White ang una nga miuyon sa sentrong teoretikal nga punto: "Mouyon kami nga ang kagustohan sa panahon ug ang panginahanglan sa salapi kay managlahi, ug ang pagbag-o sa usa wala magpasabut sa kausaban sa lain".[^39] Sa ingon usab:
 
-[^39]: Selgin and White, “In Defense of Fiduciary Media”, p. 102.
+[^39]: Si Selgin ug White, “Sa Defense sa Fiduciary Media”, p. 102.
 
-> [t]hat holding money is one form of saving does not imply that an increase in the demand for money is identically an increase in total saving. An increased demand for money may accompany a reduced demand for holding other assets, and not a reduction in consumption; hence it may be part of a change in the manner of saving with no change in total savings.[^40]
+> [n]ga ang paghupot og salapi usa ka porma sa pagpundo sa kwarta nga ang pagtaas sa panginahanglan alang sa salapi managsama ra sa pagpadako sa total sa pagpundo sa tinipigan. Ang nagkadako nga panginahanglan alang sa salapi mahimong akompaniyar sa usa ka pagkunhod sa panginahanglan alang sa paghupot sa ubang mga kabtangan, ug dili pagkunhod sa konsumo; busa mahimong bahin kini sa usa ka pagbag-o sa pamaagi sa pagtigum nga walay pagbag-o sa kinatibuk-an nga mga tinipigan.[^40] 
 
 [^40]: Ibid., p. 103.
 
-However, if an increased demand for money is not identically an increase in total savings, then it is impossible to maintain that it provides for a larger pool of loanable funds and increased capital formation (a lengthening of the structure of production). Hence, to rescue their economic-growth thesis, immediately following this concession Selgin and White try to take it back again by arguing that:
+Pero, kon ang dugang nga panginahanglan alang sa salapi dili parehas nga pagtaas sa kinatibuk-ang tinipigan, unya imposible kaayu ipadayon kini nga maghatag alang sa mas dako nga pundok para ipautang ug dungang nga pagporma sa kapital (ang pagpataas sa istruktura sa produksyon). Busa, aron maluwas ang pagdako sa ekonomiya nga tesis, diha-diha dayon human sa kini nga pagtugot nila Selgin ug White naningkamot sa pagkuha niini pag-usab pinaagi sa paglalis nga:
 
-> Nonetheless [the nonidentity of time preference and money demand notwithstanding] to hold money *is* to hold it for *later* spending, even though *how much later* is not signalled (and typically has not yet been decided by the money-holder). Holding money for later spending, rather than spending it on consumption now, does defer consumption to the future. As Hoppe himself points out, the demand for cash stems from the convenience it allows one in purchasing “consumer or producer goods at uncertain *future* dates”. So perhaps our disagreement here is merely over words.[^41]
+> Bisan pa niana [ang dili pagtahud ang kagustuhan sa panahon ug ang panginahanglan sa salapi bisan pa] sa paghupot og kwarta *mao* sa paghupot niini *unya* paggasto, bisan pa *unsa ka daghan sa unya* wala gipahibalo (ug kasagaran wala pa nakahukom sa naghupot sa salapi). Ang paghupot og salapi alang sa paggasto sa unya, kay sa gastohon kini sa pagkonsumo karon, wal kini nagpugong sa konsumo sa umaabot. Sumala sa gipunting ni Hoppe, ang panginahanglan alang sa sapi naggikan sa kasayon nga gitugotan sa pagpalit sa "mamimili o prodyuser sa mga butang na dili mahibaw-an ang *damlag* nga petsa". Busa tingali ang among panagsumpaki kay sa mga pulong lamang.[^41]
 
 [^41]: Ibid., p. 102.
 
-Unfortunately, this suggestion is unfounded. Rather than a verbal quibble, the disagreement is a substantive one concerning the nature of money.
+Wala gidahom na panghitabo, kini nga sugyot walay basehan. Sa walay paglimong-limong nga istorya, ang dili pagsinabtanay mao ka substantibo mahitungod sa bagad sa salapi.
 
-It is difficult not to interpret the two previous pronouncements as contradictory. Selgin and White try to escape from this conclusion by an *ad hoc* semantic shift, that is, in characterizing money as a future good. Essentially, their argument is that while increased money demand does not imply increased savings, it provides nonetheless for a larger loan fund, because money is held only to be spent “at uncertain *future* dates” (their emphasis), such that an increased demand for money is always and at the same time an increase in the demand for future goods.[^42] Yet money is demonstrably *not* a future good. In fact, when the money is spent—in the future—it loses all its utility for the present owner. It has utility only while and insofar as it is not spent, and its character as a present good stems from the omnipresent human condition of *uncertainty*.[^43]
+Lisud kon dili kini isaysay sa duha ka nangagi nga mga pahayag nga nagkasumpaki. Sila Selgin ug White naningkamot nga makaikyas gikan niining konklusyon pinaagi sa usa ka *ad hoc* semantikong pagbalhin, mao nga, sa paghulagway sa salapi isip usa ka maayo nga damlag. Tinnod, ang ilang argumento mao nga samtang ang pagtaas sa panginahanglan sa salapi wala magpasabut sa dugang nga mga tinipigan, kini naghatag gihapon alang sa mas dako nga pundo sa pautang, tungod kay ang kuwarta na gikuptan aron lamang gastohon "sa walay kasigurohang *damlag* na petsa" (ang ilang gipasiugda), ingon niana sa kanunay nga nagkadako ang panginahanglan alang sa salapi ug sa samang higayon usa ka pagsaka sa panginahanglan alang sa umaabot nga mga butang.[^42] Apan ang kwarta napamatud-an na *dili* maayong butang sa kaugmaon. Sa pagkatinuod, kon ang kwarta nagasto-sa umaabot-kini mawad-an sa tanang kapuslanan alang sa presentar nga tag-iya. Adunay kapuslanan lamang kini samtang ug tungod kay wala kini gigasto, ug kini nga karakter isip kasamtangan nga produkto kay gagikan ngadto sa bisan asa nga tawhanong kondisyon sa *walay kasiguroan*.[^43]
 
-[^42]: Selgin and White’s view here is quite similar to that of Keynes (*The General Theory*, pp. 293–94), when he emphasized that “the importance of money essentially flows from its being a link between the present and the future”, and characterized money as “above all, a subtle device for linking the present and the future”.
+[^42]: Ang paglantaw nila Selgin og White kay naay pagkaamgid sa maong kay Keynes (*Ang Kadanghanan Teyorya* pp. 293-94), iyang gitagaan og gihinungdanon nga "ang importansiya sa kwarta sa batakang latay naggikan kini nga ang sa karon ug sa umaabot kay nagdugtong" ug gihulagway nga ang kwarta isip ka "labaw sa tanan, ug sa idlas na pamaagi alang sa pagdugtong sa karon ug sa umaabut".
 
-[^43]: Put differently: rather than, as Selgin and White (“In Defense of Fiduciary Media”, p. 102) say, that “the demand for cash stems from the convenience it allows one in purchasing … goods at uncertain *future* dates”, the demand for money stems from the convenience it allows one in purchasing goods at *uncertain* future dates.
+[^43]:  Lahion ang pagsabot: nuon kay sa, sama nila Selgin ug White ("Sa Depensya sa Fiduciary Medya", p. 102) nagingon , nga "ang paghinahanglon alang sa kwarta naggikan ngadto sa kasayon sa pagtugot sa pagpalit sa mga butang nga *walay kasiguradohan* sa umaabut nga petsa.
 
-The error in classifying money as a future good can be revealed in a twofold manner. On the one hand, negatively, it can be shown that this assumption still leads to contradiction. In support of their thesis, Selgin and White claim that “holding money for later spending, rather than spending it on consumption now, does defer consumption to the future”, implying that the holding of money involves the exchange of a future good (satisfaction) for a present one. In the next sentence they admit that money held is spent neither on consumer goods nor or producer goods. Yet they fail to notice that this implies also, as a further consequence, that holding money for later spending, rather than spending it on production now, does defer production (and hence future consumption) to the future. If the holding of money defers consumption and production, however, then it becomes impossible to maintain that the holder of money has thereby invested in a future good, because there are no future goods—whether consumer or producer goods—which result from the act of holding money and to which its holder could thus be entitled. Yet as claims to no future goods whatsoever, money would be worthless. By implication, if money is not worthless (and no one would hold money if it had no value), then its value must be that of a present good.
+Ang pagklasipikar sa sayup sa kwarta isip ka bentaha sa umaabut na panahon pwedeng ipakita sa duha ka paagi. Ang usa ka bahin, sa negatibo nga pikas, kini mapakita nga ang pagpakaingon nagapanguna gihapon sa kontradiksyon. Sa pagsuporta sa ilang tesis, sila Selgin ug White nag-angkon nga "ang naghupot sa salapi alang sa paggasto sa umaabot na panahon, kay sa gastohin kini sa karon na konsumo, dili kini maka epekto sa konsumo sa umaabot na panahon", nagpasabot nga ang paghupot sa salapi naglambigit sa pagbaylo sa maayong umaabot nga butang (katagbawan) alang sa niining higayona. Sa sunod nga pulong ilang giangkon nga ang kwarta nga gihuptan wala gigasto sa mga butang sa konsumer o mga prodyuser. Apan wala sila makamatikod nga kini nagpasabot usab, ingon sa dugang nga sangputanan, ang naghupot sa kwarta alang sa paggasto sa ulahi, sa paggasto kini sa produksiyon karon, wala kini makapugong sa produksiyon (ug busa sa umaabot pod na pagkonsumo) sa umaabot nga panahon. Kon ang pagkupot
+sa kwarta wala nagpugong sa konsumo ug produksyon, pero, mahimo unya kining imposible aron sa pagpadayon nga ang naghupot sa  kwarta sa ingon nianang namuhunan sa usa ka umaabot nga kaayohan, tungod kay walay umaabot nga butang-bisan ang mga konsumer o prodyuser sa mga butang-hain miresulta gikan sa buhat sa paghupot sa kwarta ug diin ang naghupot niini mahimong may katungod. Apan ingon nga wala'y ginapangangkon nga bisan unsang butang sa umaabot, mahimong walay pulos ang kwarta. Pinaagi sa implikasyon, kon ang kwarta kay walay bili (ug walay usa nga mokupot sa kwarta kon kini walay bili), unya kining bili kinahanglan nasa kasamtangang nga butang.
 
-On the other hand, positively, the nature of money as a paradigmatically present good can be established by praxeological proof. As Mises and Rothbard have explained, in general equilibrium or, more appropriately, within the imaginary construction of an evenly rotating economy, no money exists. With all uncertainties by assumption removed, everyone would know precisely the terms, times, and locations of all future exchanges, and all exchanges could be prearranged accordingly and take the form of direct rather than indirect exchanges.
+Sa laing bahin, sa positibo nga pikas, ang kinahiyahan sa kwarta isip ka paradigmatikong kasamtangang nga butang nga mahimo establisado pinaagi sa praxeological nga pamatuod. Sama sa gisaysay nila Mises ug Rothbard, sa kinatibuk-ang panimbang o, mas husto, sa sulod sa hinanduraw nga katukoran sa patas nga katuyokan sa ekonomiya, wala'y anaa nga kwarta. Uban sa tanang wala'y kasiguraduhan sa gitangtang nga pagpakaingon, ang tanan makabalo sa tukmang mga termino, mga panahon, ug mga lokasyon sa tanang umaabot na pagbaylo-ay, ug ang tanan nga mga pagbinayloay mahimong itakda sa pagkasagunson sa tukmang paagi ug direktang porma kaysa dili direkta nga pagbinayloay.
 
-> In a system without change in which there is no uncertainty whatever about the future, nobody needs to hold cash. Every individual knows precisely what amount of money he will need at any future date. He is therefore in a position to lend all the funds he receives in such a way that the loans fall due on the date he will need them.[^44]
+> Sa usa ka sistema nga walay pagbag-o diin wala'y kasiguroan mahitungod sa bisan unsang umaabot, wala'y magkinahanglan nga maghupot og kwarta. Ang matag indibidwal kahibawo gayud kung pila ang kantidad sa kwarta ang iyang gikinahanglan sa bisan unsang petsa nga umaabot. Busa naa siya sa katungdanan na magpahulam sa tanan niyang pundo nadawat sa ingon anang paagi ang mga pahulam mahulog tungod sa petsa nga kinahanglan niya kini.[^44]
 
-[^44]: Mises, *Human Action*, p. 249.
+[^44]: Mises, *Tawhanong Kalihokan*, p. 249.
 
-While there is no place for money in the construction of an evenly rotating economy, however, there exists within its framework a present and a future, now and later, the beginning of an action and its later completion, immediately serviceable consumer goods (present goods) and indirectly serviceable producer goods (future goods), a structure of production, and savings and investment, that is, exchange of present against future goods governed by time preference. If anything, this proves again that money and the demand for money are systematically unrelated to consumption, production, and time preference, and that the source of the utility of money must be a categorically different one from that of consumer goods and producer goods. The source of the utility of a consumer good is its direct and present serviceability, and the source of the utility of a producer good is its indirect future serviceability. Money, by contrast, is neither consumed nor employed in production. It is neither directly serviceable (as consumer goods are) nor indirectly useful as a way station to future consumer goods (as producer goods are). Rather, the utility of money must be that of an *indirectly yet presently* serviceable good.
+Samtang walay lugar alang sa katukoran sa kwarta sa patas nga katuyokan sa ekonomiya, pero, adunay anaa sa sulod sa gambalay niini sa karon ug sa umaabot, karon og unya, sa sinugdanan aksyon ug sa ulahing pagkahuman niini, sa diha-diha dayon nga maayom-ayom nga mga gamit sa konsumante (karon nga mga butang) ug dili direkta nga maayom-ayom nga mga produkto sa prodyuser (umaabot nga mga butang), estraktura sa produksyon, ug tinigum ug pahunan, nga mao, ang pagbayloay sa karon batok sa mga butang sa umaabot nga gidumala pinaagi sa pagpalabi sa panahon. Kon bisan unsa, kini nagpamatuod pag-usab nga ang kwarta ug ang panginahanglan alang sa kwarta kay sistematikong wala'y kalabutan sa pagkonsumo, produksyon, ug pagpalabi sa panahon, ug ang tinubdan nga paggamit sa kwarta kinahanglan nga hingpit sa lahi ngadto sa mga gamit sa konsumante ug mga produkto sa prodyuser.
+Ang tinubdan sa kapuslanan sa usa ka konsumidor na baligya mao ang ilang mga direkta ug presentable nga serbisyo, ug ang tinubdan sa kapuslanan sa usa ka prodyuser nga baligya mao ang dili direkta nga umaabot na serbisyo. Ang kuwarta, sa kasukwahi, wala gigamit ni gigamit sa produksyon. Dili kini direkta nga mapuslanon (sama sa mga butang sa mga konsumidor) ni dili kini mapuslanon isip usa ka paagi nga pag-istar sa mga umaabot nga mga gamit sa konsumo (isip mga produkto sa prodyuser)
+Hinoon, ang paggamit sa salapi kinahanglan nga sa usa ka *dili direkta apan sa karon* serbisyong baligya.
 
 Outside the imaginary construction of an evenly rotating economy, under the inescapable human condition of uncertainty, when the terms, times, and locations of all future exchanges cannot be predicted with certitude, and when action is by nature speculative and subject to error, man can conceivably demand goods no longer exclusively on account of their use-value (present or future), but also because of their value as *media of exchange* (for resale purposes). Faced with situations where, due to the absence of double coincidences of wants, a direct exchange is impossible, man can evaluate goods also on account of their degree of marketability, and can consider trading whenever a good to be acquired is more marketable than that to be surrendered, such that its possession would facilitate the acquisition of directly or indirectly serviceable goods and services. Moreover, because it is the sole function of a medium of exchange to facilitate purchases of directly or indirectly serviceable goods, man will naturally prefer the acquisition of a more marketable and, at the limit, universally marketable medium of exchange to that of a less or nonuniversally marketable one, such that