Partial translation of 03_p01_ch02.md

Partial translation of 03_p01_ch02.md 1062 words

tl/Economics and Ethics of Private Property Studies in Political Economy and Philosophy/03_p01_ch02.md

@@ -20,21 +20,21 @@ Sabi ng mga tala:
 >
 > Ang pagbubuwis ay ang paglipat ng isang bahagi ng pambansang mga produkto mula sa mga kamay ng mga indibidwal ng mga nasa gobyerno, para sa layuning matugunan ang paggamit ng publiko o paggasta. Anuman ang denominasyon na kinukuha nito, maging ang buwis, kontribusyon, tungkulin, kaltas, pasadya, tulong, subsidiya, gawad, o libreng regalo, ito ay halos isang pasanin na ipinapataw sa mga indibidwal, alinman sa isang hiwalay o korporasyon na karakter, sa pamamagitan ng naghaharing kapangyarihan para sa panahong ito, para sa layunin ng pagbibigay ng pagkonsumo ay maaaring mag-isip ng tamang gawin sa kanilang gastos; sa madaling salita, isang mapagkunwari, sa literal na kahulugan. [^ 3]
 
-Since such fundamental insights seem to have been forgotten, or at least no longer appear obvious today, let me, as my first task, present anew a praxeological account and explanation for Say’s central argument and its validity, and in so doing refute some popular “counterarguments” claiming to show that taxation need not obstruct the formation of property and wealth. In light of this general explanation, I will then demonstrate the fundamental logical fallacy in the standard textbook analysis of tax-incidence.
+Dahil ang mga pangunahing pananaw ay tila nakalimutan na, o medyo hindi na litaw na halata ngayon, hayaan mo akong, bilang aking unang gawain, na ipahayag muli ang isang prakseyolohikal na akawnt at paliwanag para sa Kasabihan na sentrong argumento at ang bisa nito, at sa paggawa nito ay nagpapansin ng ilang tanyag na "mga kontra-argumento" na inaaring nagpapakita na ang pagbubuwis ay hindi dapat humahadlang sa pagbuo ng ari-arian at kayamanan. Sa liwanag ng pangkalahatang paliwanag na ito, ipapakita ko ang pangunahing lohikal na kamalian sa karaniwang pag-aaral ng aklat-aralin sa insidente sa buwis.
 
-That taxation—foremost and above all—is and must be understood as a means for the destruction of property and wealth-formation follows from a simple logical analysis of the meaning of taxation.
+Ang pagbubuwis na iyon—pangunahin at higit sa lahat—ay dapat na maunawaan bilang isang paraan para sa pagkawasak ng ari-arian at pagbuo ng yaman ay sumusunod mula sa isang simpleng lohikal na pag-aaral ng kahulugan ng pagbubuwis.
 
-Taxation is a coercive, non-contractual transfer of definite physical assets (nowadays mostly, but not exclusively money), and the value embodied in them, from a person or group of persons who first held these assets and who could have derived an income from further holding them, to another, who now possesses them and now derives an income from so doing. How did these assets come into the hands of their original owners? Ruling out that this was the outcome of another previous act of taxation, and noting that only those assets can be taxed that have not yet been consumed or whose value has not yet been exhausted through acts of consumption (a tax-gatherer does not take away another man’s garbage but rather his still valuable assets!), three and only three possibilities exist: They come into one’s possession either by one’s having perceived certain nature-given goods as scarce and having actively brought them into one’s possession before anyone else had seen and done so; by having produced them by means of one’s labor out of such previously appropriated goods; or through voluntary, contractual acquisition from a previous appropriator or producer. Only through these types of activities is one capable of acquiring and increasing valuable—and hence taxable—assets. Acts of original appropriation turn something which no one had previously perceived as a possible source of income into an income-providing asset; acts of production are by their very nature aimed at the transformation of a less valuable asset into a more valuable one; and every contractual exchange concerns the change and redirection of specific assets from the hands of those who value their possession less to those who value them more.
+Ang pagbubuwis ay isang sapilitan, di-kontraktuwal na paglipat ng mga tiyak na pisikal na mga ari-arian (kadalasan sa kasalukuyan, ngunit hindi eksklusibo ang pera), at ang halaga na nakalagay sa kanila, mula sa isang tao o pangkat ng mga tao na unang nagtataglay ng mga ari-arian na ito at maaaring makakuha ng kita mula sa higit pang humahawak sa kanila, sa iba, na ngayon ay nagtataglay ng mga ito at ngayon ay nakakuha ng kita mula sa paggawa nito. Paano dumating ang mga propyedad na ito sa mga kamay ng kanilang orihinal na mga may-ari? Pinagkakatiwalaan na ito ang resulta ng isa pang naunang pagkilos ng pagbubuwis, at binabanggit na tanging ang mga propyedad na iyon ay maaaring buwisan na hindi pa naubos o ang halaga ay hindi pa nasimot sa pamamagitan ng mga pagkilos (ang isang maniningil-buwis ay hindi inaalis ang basura ng iba pang tao ngunit ang kanyang mahalagang halaga ng ari-arian!), tatlong at tatlong mga posibilidad ang umiiral: Sila ay nagmula sa pagmamay-ari ng isang tao sa pamamagitan ng pagkakaroon ng isang pinaghihinalaang ilang mga katangian na ibinigay sa kalikasan bilang kakulangan at aktibong nagdala sa kanila sa pagmamay-ari ng isang tao bago nakita ng iba pa ginawa ito; sa pamamagitan ng paggawa ng mga ito sa pamamagitan ng paggawa ng isang tao mula sa mga naunang pinagkaloob na mga kalakal; o sa pamamagitan ng kusang-loob, kontraktwal na pagkuha mula sa isang dating appropriator o producer. Sa pamamagitan lamang ng ganitong mga uri ng mga aktibidad ay isang may kakayahang magkaroon ng pagtaas at pagtaas ng halaga-at dahil dito ay mabubuhay na mga ari-arian. Ang mga gawa ng orihinal na paglalaan ay isang bagay na walang nauna nang nakita bilang isang posibleng pinagmumulan ng kita sa isang propyedad na nagbibigay ng kita; Ang mga kilos ng produksyon ay sa pamamagitan ng kanilang likas na katangian na naglalayong sa pagbabagong-anyo ng isang mas mahalagang asset sa isang mas mahalagang isa; at ang bawat kontraktwal na pagpapalitan ay may kinalaman sa pagbabago at pag-redirect ng mga tiyak na ari-arian mula sa mga kamay ng mga taong pinahahalagahan ang kanilang pag-aari nang mas mababa sa mga taong pinahahalagahan ang mga ito nang higit pa.
 
-From this it follows that any form of taxation implies a reduction of income a person can expect to receive from original appropriation, from production, or from contracting. Since these activities require the employment of scarce means—at least time and the use of one’s body—which could be used for consumption and/or leisure, the opportunity cost of performing them is raised. The marginal utility of appropriating, producing, and contracting is decreased, and the marginal utility of consumption and leisure increased. Accordingly, there will be a tendency to shift out of the former roles and into the latter ones.[^4]
+Mula dito sumusunod na anumang anyo ng pagbubuwis ay nagpapahiwatig ng pagbabawas ng kita na inaasahan ng isang tao na makatanggap mula sa orihinal na paglalaan, mula sa produksyon, o mula sa pagkontrata. Dahil ang mga aktibidad na ito ay nangangailangan ng pag-empleyo ng mga kahinaan ng salin-hindi bababa sa oras at paggamit ng katawan ng isang tao-na maaaring magamit para sa pagkonsumo at / o paglilibang, ang gastos ng pagkakataon na gawin ang mga ito ay itinaas. Ang marginal utilidad ng paglalaan, paggawa, at pagkontrata ay nabawasan, at ang marginal na utility ng pagkonsumo at paglilibang ay nadagdagan. Alinsunod dito, magkakaroon ng isang ugali na paglipat sa mga dating tungkulin at sa mga huli.[^4]
 
-Thus, by coercively transferring valuable, not yet consumed assets from their producers (in the wider sense of the term including appropriators and contractors) to people who have not produced them, taxation reduces producers’ present income and their presently possible level of consumption. Moreover, it reduces the present incentive for future production of valuable assets and thereby also lowers future income and the future level of available consumption. Taxation is not just a punishment of consumption without any effect on productive efforts; it is also an assault on production as the only means of providing for and possibly increasing future income and consumption expenditure. By lowering the present value associated with future-directed, value-productive efforts, taxation raises the effective rate of time preference, i.e., the rate of originary interest and, accordingly, leads to a shortening of the period of production and provision and so exerts an inexorable influence of pushing mankind into the direction of an existence of living from hand to mouth. Just increase taxation enough, and you will have mankind reduced to the level of barbaric animal beasts.
+Kaya naman, sa pamamagitan ng mapilitang paglipat ng mahahalaga, na hindi pa nauubos na propyedad mula sa kanilang mga prodyuser (sa mas malawak na pagkaunawa ng termino kasama ang tagapag-angkop at mga kontraktor) sa tao na hindi nagpo-prodyus sa kanila, ang pagbubuwis ay binabawsan ang kasalukuyang mga kita ng mga prodyuser sa kanilang kasalukuyang posibleng antas ng pag-konsumo. Bukod dito, binabawasan nito ang kasalukuyang insentibo para sa hinaharap na produksyon ng mga mahahalagang propyedad at sa gayon ay pinabababa ang kita sa hinaharap at ang hinaharap na antas ng magagamit na pag-konsumo. Ang pagbubuwis ay hindi lamang isang parusa ng pagkonsumo nang walang anumang epekto sa mga produktibong pagsisikap; ito rin ay isang pag-atake sa produksyon bilang ang tanging paraan ng pagbibigay ng posibleng pagtaas ng kita sa hinaharap at pagkonsumo sa paggastos. Sa pamamagitan ng pagpapababa sa kasalukuyang halaga na nauugnay sa hinaharap na direksiyon, ang mga pagsisikap ng halaga-produktibo, ang pagbubuwis ay nagpapataas ng epektibong rate ng kagustuhan ng oras, ibig sabihin, ang rate ng orihinal na interes at, gayundin, ay humantong sa isang pagpapaikli ng panahon ng produksyon at probisyon at sobrang pagsisikap ng isang hindi maipahiwatig na impluwensiya ng pagtulak sa sangkatauhan sa direksyon ng pagkakaroon ng buhay mula sa kamay hanggang sa bibig. Pagtaas ng sapat na pagbubuwis, at mapapahina mo ang sangkatauhan sa antas ng mga barbarikong hayop.
 
-Straightforward as such reasoning may seem, there are a number of popular objections raised against it. For instance, from the side of economists who falsely conceive of economics as an empirical science that produces nothing but hypothetical explanations which invariably must be tested against empirical evidence in order to be validated (analogous to the situation in the natural sciences), the following argument is frequently heard: Empirically, it has been observed repeatedly that a rise in the level of taxation was actually accompanied by a rise (not a fall) in GNP or other measures of productive output; hence, the above reasoning, however plausible, must be considered empirically invalid. In fact, some empiricists of this sort go even further and make the stronger claim that taxation actually helps increase the standard of living as evidenced by the fact that some countries with once low standards of living and low levels of taxation now enjoy a much greater wealth with much higher taxes.
+Diretsuhan ng gayong pangangatwiran ay maaaring mukhang, mayroong isang bilang ng mga sikat na pagtutol na itinataas laban dito. Halimbawa, mula sa panig ng mga ekonomista na may maling pag-iisip ng ekonomiya bilang isang empirikong agham na walang anuman kundi ang mga haypotetikal na paliwanag na dapat na subukin laban sa katibayan ng empiryo upang mabalida(katulad ng sitwasyon sa mga natural na agham), ang sumusunod na argumento ay madalas na naririnig: Empirikal, paulit-ulit na naobserbahan na ang isang pagtaas sa antas ng pagbubuwis ay talagang sinamahan ng isang pagtaas (hindi pagkahulog) sa GNP o iba pang mga panukat ng produktibong kalalabasan; samakatuwid, ang pangangatuwiran sa itaas, gayunpaman ay makatwiran, ay dapat isaalang-alang na hindi wasto ang empirikal. Sa katunayan, ang ilang mga empirisista ng ganitong uri ay lalong nagpapatuloy at nagpapahayag na ang pagbubuwis ay aktwal na tumutulong sa pagtaas ng pamantayan ng pamumuhay bilang ebedensya sa katotohanan na ang ilang mga bansa na may isang beses na mababang pamantayan ng pamumuhay at mababang antas ng pagbubuwis ngayon ay nagtatamasa ng isang mas malaking kayamanan na may mas mataas na buwis.
 
-Both objections are simply confused. Experience cannot beat logic, and interpretations of observational evidence which are not in line with the laws of logical reasoning are no refutation of these but the sign of a muddled mind (or would one accept someone’s observational report that he had seen a bird that was red and non-red all over at the same time as a refutation of the law of contradiction rather than the pronouncement of an idiot?).
+Ang parehong pagtutol ay pagkalito lamang. Ang karanasan ay hindi maaaring matalo ang lohika, at interpretations ng pagmamatyag ng katibayan na hindi alinsunod sa mga batas ng lohikal na pangangatwiran ay hindi pagtanggi sa mga ito ngunit ang senyales ng isang mapalad na isip (o nais ng isang tanggapin ng pagmamasid ulat ng isang tao na nakita niya ang isang ibon na pula at di-pula sa lahat sa parehong oras bilang isang pagpapawalang-bisa ng batas ng kontradiksyon sa halip na ang pagpapahayag ng isang tanga?).
 
-As regards the stronger thesis, it is nothing but a beautiful illustration of the ever so attractive *post hoc ergo propter hoc* fallacy. From the fact that the correlated events of high taxation and wealth were to be observed later than those of low taxation and wealth it is inferred that increased taxation increases wealth. Yet to reason in this way is about as convincing as the argument—justly ridiculed by Say—that one can observe rich men consuming more than poor ones; therefore, their high level of consumption must be responsible for the fact that they are rich.[^5] Just as it follows from the meaning of consumption that this is impossible and that, on the contrary, the rich are not rich because of their high level of consumption but because they previously abstained from consumption and engaged instead in value-productive actions, so it follows from the meaning of taxation that mankind cannot have prospered because of higher levels of taxation but despite such a fact.
+Tungkol sa mas matibay na sanaysay, ito ay walang anuman kundi isang magandang ilustrasyon ng napaka-kaakit-akit na *matapos ito sa makatuwid ito* na kasinungalingan. Mula sa katunayan na ang mga kaugnay na mga kaganapan ng mataas na pagbubuwis at kayamanan ay dapat sundin kalaunan kaysa sa mga mababa ang pagbubuwis at kayamanan ito ay nagpapahiwatig na nadagdagan ang pagbubuwis na nagdaragdag ng kayamanan. Gayunpaman upang maging dahilan sa ganitong paraan ay tungkol sa pagiging kapani-paniwala bilang makatarungang-argumento na pinagtatawanan sa Pagsasalita-na ang isa ay maaaring obserbahan ang mayaman na mga lalaki na kumakain ng higit sa mga dukha; samakatuwid, ang kanilang mataas na antas ng pagkonsumo ay dapat na responsable para sa katotohanan na sila ay mayaman. [^ 5] Tulad ng sumusunod mula sa kahulugan ng pagkonsumo na ito ay imposible at, sa kabaligtaran, ang mayayaman ay hindi mayaman dahil sa kanilang mataas na antas ng konsumo ngunit dahil sa dati nilang pagpigil mula sa pagkonsumo at nakikibahagi sa halip na mga pagkilos sa produktibong halaga, kaya sumusunod mula sa kahulugan ng pagbubuwis na ang sangkatauhan ay hindi maaaring umunlad dahil sa mas mataas na antas ng pagbubuwis ngunit sa kabila ng gayong katotohanan.
 
 The weaker thesis—that experience would at least disprove any claim of a relationship between taxation and productive output that was negative by necessity—is also off the mark. The praxeological reasoning presented above does not at all rule out what empiricist economists falsely interpret as a refutation. In this earlier discussion the conclusion had been reached that the effect of taxation is a relative reduction in the production of valuable assets—a reduction, that is, as compared with the level of output that would have been produced had there been no taxation at all or had the level of taxation not been raised. Nothing was said or implied with respect to the absolute level of the output of valuable assets. As a matter of fact, absolute growth of GNP, for instance, is not only compatible with our earlier praxeological analysis, but can even be seen as a perfectly normal phenomenon to the extent that advances in productivity are possible and actually take place. If it has become possible through improvements in the technology of production to produce a higher output with an identical input (in terms of cost), or a physically identical output with a reduced input, then the coincidence of increased taxation and an increased output of valuable assets is anything but surprising. However, this does not in the least affect the validity of what has been stated about relative impoverishment resulting from taxation. With a given state of technological knowledge, though it may change over time, and taxation being what it is (a punishment of value-productive efforts), the level of productive output must be lower than the one that could have been attained with the same knowledge and no or lower taxation. Statistical studies here are entirely beside the point: they can neither help strengthen it, nor can they ever be used to weaken it.