Create 2023-06-11-therapeia.md

_posts/2023-06-11-therapeia.md

@@ -0,0 +1,24 @@
+---
+title: "Θεραπεία"
+permalink: /therapeia/
+type: posts
+author: true
+---
+
+Ο θεραπευτής μπήκε στον περιφραγμένο χώρο. Ήταν μια αυλή με τραπεζάκια, ορισμένη από μία καλαμωτή, στο ύψος της μέσης ενός μέσου ενήλικα ανθρώπου, που περιόριζε έξωθεν της κάποια δέντρα, θάμνους, ένα συντριβάνι, χώμα και άλλα ήδη που βρίσκει κανείς σε ένα πάρκο. Από την άλλη, περίκλυε έσωθέν της μια πλακόστρωση, τα προαναφερθέντα τραπεζάκια μαζί -φυσικά- με καρέκλες, κόσμο καθήμενο στις εν λόγω καρέκλες, καθώς και ένα μακρόστενο κτίσμα από όπου μπαινόβγαιναν άνθρωποι με δίσκους, συνήθως κατευθευνόμενοι προς τα τραπέζια και σπανιότατα προς οπουδήποτε αλλού. Με άλλα λόγια, ο θεραπευτής είχε μπει σε μια υπαίθρια καφετέρια.
+
+Δεν είχε βρεθεί εκεί με την ιδιότητα του θεραπευτή, και η αναφορά του ως τέτοιον έχει γίνει λόγω κεκτημένης ταχύτητας ή και αδυναμίας να τον προσδιορίσουμε αλλιώς. Ένας από τους ανθρώπους που μπαινόβγαιναν συστηματικά στο κτίσμα - ή αλλιώς κάποιος σερβιτόρος, ήρθε και στο δικό του τραπέζι, τον χαιρέτησε και του ζήτησε να δικαιολογήσει την παρουσία του εκεί, παίρνοντας και πίνοντας, κατά τρόπο σχεδόν αναγκαστικό, κάτι απ'τον κατάλογο. Αυτό δεν ήταν προσωπικό ούτε κακότροπο, το έκαναν επίσης και οι άλλοι σερβιτόροι, τόσο εκεί όσο και αλλού. Ο θεραπευτής ζήτησε νερό που έχει περάσει με δύναμη μέσα από μία παχειά στρώση ψημένων κόκκων καφέ, με άλλα λόγια "εσπρέσσο", ανακατεμένο με νερό που δεν έχει περάσει από την παραπάνω διαδικασία. Κάτι που στον κατάλογο αναγράφεται ως "αμερικάνο".
+
+Ο θεραπευτής, ενόσω ανέμενε, χωρίς ωστόσο πραγματικά να περιμένει, το μείγμα νερών του, κοίταξε τριγύρω, αυτούς που θα μπορούσαμε να πουμε, θεραπευόμενους. Το ότι αυτός αναφέρεται ως "θεραπευτής" και -στο ίδιο πνεύμα- οι καθήμενοι σε άλλες καρέκλες, πάντα περιτριγυρισμένοι από την ίδια καλαμωτή, ως "θεραπευόμενοι" δεν πρέπει να μας κάνει να θεωρήσουμε ότι ο θεραπευτής είναι και θεράπων τους. Οι θεραπευόμενοι, επίσης ελλείψει καλύτερης λέξης, δεν έχουν θεραπευτική σχέση με τον θεραπευτή. Εφόσον λοιπόν, ο θεραπευτής δεν περίμενε πραγματικά τον "αμερικάνο" του, άρχισε να παρατηρεί τους θεραπευόμενους. Ωστόσο ο "αμερικάνο" εντέλει έφτασε μαζί με τον σερβιτόρο που ευγενικά του ευχήθηκε "στην υγειά σου", αφήνοντας και ένα φλυτζάνι στο τραπέζι του θεραπευτή, όπως και ένα συσκευασμένο κουλουράκι. Περιττεύει, φυσικά, να αναφερθεί πως το εν λόγω φλυτζάνι περιείχε το προαναφερθέν μείγμα νερών.
+
+Το βλέμμα του θεραπευτή άρχισε να πέφτει στους θεραπευόμενους, έναν προς έναν, όσο ο "αμερικάνο" άρχισε να πέφτει στον οισοφάγο και -εν συνεχεία- στομάχι του. Παρατήρησε πρώτον, εκείνον, που καθόταν στο τραπέζι απέναντί του. Ήταν αυτός που είχε με τον έρωτα μια σχέση εξέχουσα και τελεία, παιχνιδιάρικη και καλά ορισμένη. Άφησε τα μάτια του πάνω στον θεραπευόμενο για λίγο, όσο αυτός, συζητώντας με κάποιον ομοτράπεζο, συγκεκριμένα αυτόν που του ήταν πολύ ευκολότερο να πει "κι εγώ" παρά να πει "σ'αγαπώ", έδινε την εντύπωση ότι κρατούσε την καρέκλα του με συστολή, σα να βρίσκεται, ας πούμε, σε αεροπλάνο, όχι από τα μπράτσα της, αλλά από το κάθισμα το ίδιο - και μάλιστα με τα δύο χέρια. Ένα άλλο πράγμα που παρατήρησε ο θεραπευτής για το εν λόγω υποκείμενο είναι πως είχε μια απόσταση από το τραπέζι αρκετή για να φτάνει το φλυτζάνι αλλά μεγάλη για να φτάσει το τασάκι, πράγμα όμως που φάνταζε και βολικό αφού το εν λόγω υποκείμενο δεν κάπνιζε. Φέρων το φλυτζάνι στο στόμα, ο θεραπευόμενος έκανε πάντα μία κίνηση ανοίγοντας τα πόδια του, σα να είναι σίγουρος πως το ρόφημά του είναι πολύ πιθανότερο να χυθεί στο πλακόστρωτο, παρά να καταποθεί από αυτόν, σαν το φλυτζάνι να ήταν γνωστό εκ προοιμίου πως έφερε κάποια τρύπα στον πάτο, σαν να ήταν αναμενόμενο να γίνει κάποιος σεισμός ακριβώς την ώρα της μεταφοράς. Δεν περιττεύει, αλλά ταυτόχρονα δεν προσθέτει κάτι ουσιαστικό στην ιστορία, πως στο τραπέζι που τύγχανε παρατήρησης από τον θεραπευτή, υπήρχε ένας ακόμα θεραπευόμενος ο οποίος δε συμμετείχε σε κάποια κουβέντα, μόνο ήλεγχε κάθε λίγα δευτερόλεπτα το κινητό του με φανερή ανησυχία καθώς και ένας ο οποίος κάπνιζε ήσυχος, μη συμμετέχων στη συζήτηση. Ήταν μάλλον αυτός για τον οποίο υπήρχε και το προαναφερθέν τασάκι.
+
+Μειδιώντας και με μια κάποια απαξίωση - αφού δεν ήταν και σε ώρα εργασίας, ο θεραπευτής γύρισε το βλέμμα του σε κάποιο άλλο τραπέζι. Συγκεκριμένα στο τραπέζι με την παρέα θεραπευόμενων που είχαν ξεκινήσει -από νωρίς- τα ροφήματα που δύνανται να αλλάξουν, σχετικά βίαια και χωρίς δυνατότητα άμεσης επιστροφής, τη νοητική και θυμική εμπειρία των καταναλωτών τους. Ο χρονικός προσδιορισμός "νωρίς", που χρησιμοποιήθηκε προηγουμένως, ενόσω αλήθευε για τη χρονική πραγματικότητα του θεραπευτή -γι' αυτό και χρησιμοποιήθηκε- δεν είχε κάποια ουσία για τους θεραπευόμενους αυτού του τραπεζιού, γιατί πολύ απλά, στο τραπέζι εκείνο δε φαινόταν να υπάρχει χρόνος. Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως δεν υπήρχε κίνηση στο τραπέζι και τους καθήμενους γύρω του, όπως θα συνέβαινε σε μία τριδιάστατη φωτογραφία. Η εντύπωση αυτή δινόταν από το ότι οι θεραπευόμενοι επαναλάμβαναν τις ίδιες κινήσεις αενάως. Συγκεκριμένα, ο θεραπευτής παρατήρησε έναν κύκλο κινήσεων ο οποίος περιείχε κάποιες διαδοχικές φάσεις, όπως το γέμισμα των ποτηριών από ένα καραφάκι, κατόπιν ένα σχετικά αλαλάζον τσούγκρισμα, την πόση αυτή καθαυτή και τέλος την τοποθέτηση των άδειων ποτηριών πίσω στο τραπέζι, πριν ξεκινήσει ένας νέος κύκλος, αυτούσιος και από την αρχή. Την θραύση των νόμων της φυσικής απέτρεπαν δυο ακόμη φάσεις του κύκλου οι οποίες λάμβαναν χώρα ανά δύο ή τρεις πόσεις -ο θεραπευτής δεν ενδιαφέρθηκε να παρατηρήσει επ'ακριβώς, όπου ένας -ο ίδιος πάντα- θεραπευόμενος ένευε σε κάποιον σερβιτόρο ανεμίζοντας το άδειο καραφάκι, και ο σερβιτόρος ερχόταν με ένα νέο - ίδιου χρώματος και μεγέθους, απομακρύνοντας πάντα το προηγούμενο με την απέλευσή του.
+
+Αφού σιγουρεύτηκε πως δεν υπήρχαν νέα μοτίβα στο τραπέζι που είχε τεθεί ως αντικείμενο της παρατήρησής του, και πως όλα ήταν κουρδισμένα σε ένα αδιάκοπο και χωρίς ενδιαφέρον "ξαναπάλι", ο θεραπευτής, έστρεψε το βλέμμα του μακρύτερα, σε ένα τραπέζι κοντά στο άνοιγμα της καλαμωτής, το πλησιέστερο στην έξοδο, όπου κάποιοι θεραπευόμενοι έδιναν την εντύπωση πως έφευγαν. Καθώς όξυνε την παρατήρησή του, η αντίληψή του θεραπευτή δοκιμάστηκε, αφού όπως φαινόταν, οι θεραπευόμενοι έκαναν όλες τις κινήσεις που προμηνύουν την έξοδο και την αλλαγή κατάστασης - από καθήμενοι σε όρθιοι, ερευνόντας το τραπέζι για εναπομείναντα αντικείμενά τους, πίνοντας τις τελευταίες γουλιές από τα ροφήματά τους, τραβόντας τις καρέκλες τους προς τα πίσω ή δένοντας ακόμα-ακόμα και τα κορδόνια των παππουτσιών τους. Αυτό που δε φαινόταν να έρχεται ποτέ είναι η πραγματική, η καθεαυτή αλλαγή κατάστασης - από καθήμενοι σε όρθιοι. Δεν υπήρχε κάποιος κύκλος κινήσεων, όπως στο προηγούμενο τραπέζι, και αυτό ήταν που έκανε πραγματικά την αντίληψη του θεραπευτή να κοντοσταθεί, τρόπον τινά. Οι θεραπευόμενοι έβρισκαν συνεχώς νέες, ολοκαίνουργιες ενέργειες που καθιστούσαν σαφές πως η έλευσή τους ήταν προ των πυλών, όπως το να βάζουν τα συσκευασμένα κουλουράκια, που σερβίρονταν δίπλα στα φλυτζάνια, στις τσέπες των πουκαμίσων τους, ή το σβήσιμο των τσιγάρων τους, ή κάποια φευγαλέα ματιά στο ρολόι χειρός τους, δημιουργόντας τη σίγουρη εντύπωση πως από στιγμή σε στιγμή θα σηκωθούν, πως το τραπέζι θα αδειάσει. Ενώ, αυτό ήταν ένα θέαμα που θα μπορούσε κανείς να παρατηρεί για ώρες, λόγω τόσο της προσμονής που δημιουργεί όσο και της καθαρής δημιουργικότητας που απαιτεί, ο θεραπευτής αποφάσισε να στρέψει την αμέριστη προσοχή του στο ανάγνωσμα που έφερε υπο μάλης εξ αρχής, και που τώρα βρισκόταν στο δικό του τραπέζι, ακριβώς δεξιά από το δικό του φλυτζάνι και το δικό του συσκευασμένο κουλουράκι.
+
+Ο θεραπευτής, μαζεύοντας το βλέμμα του από τα προαναφερθέντα τραπέζια, χωρίς να πιέζεται -φυσικά- να συγκεντρώσει την προσοχή του, αλλά παρα μόνο με τη δύναμη της δικής του -κατάδικής του- θέλησης, κοίταξε το βιβλίο του. Στη συνέχεια, σχεδόν αφηρημένα - ίσως στην πρώτη αφηρημένη του στιγμή εκείνη τη μέρα, το έφερε μπροστά στην κοιλιά του ανοίγοντάς το στην ίδια κίνηση. Τα μάτια του συνάντησαν το ανοιχτό δισέλιδο και το κεφάλι του τραβήχτηκε ελάχιστα πίσω, σε μία κίνηση ήπιου ξαφνιασμού. Ο θεραπευτής έβλεπε δυο κενές -ολόκενες- σελίδες. Χωρίς αρίθμηση, χωρίς υπέρτιτλο ή διαχωριστικά. Αδιάφορα σκέφτηκε πως οι τυπογραφικές αστοχίες φαινόταν να έχουν αυξηθεί με την υιοθέτηση της ψηφιακής τυπογραφίας, ενώ ταυτόχρονα εντυπωσιάστηκε με την τυχαιότητα να έχει πέσει στις κενές σελίδες με το πρώτο άνοιγμα του βιβλίου, γυρίζοντας τη σελίδα πριν τελειώσει τις αναφερθείσες σκέψεις. Η έκπληξή του μεγάλωνε συγκρατημένα όταν παρατήρησε πως ήταν κενό και το επόμενο δισέλιδο. Γινόταν όλο και πιο αδύνατο να συγκρατήσει στην αρχή την έκπληξη και ύστερα τον κατάφορη ταραχή του, όσο ανακάλυπτε, σελίδα τη σελίδα, πως το βιβλίο του ήταν - πως να το πούμε - κενό. Γύρισε να δει το εξώφυλλο. Το εν λόγω βιβλίο τιτλοφορούταν "Η Θεραπεία". Ο πανικός του ήταν απόλυτος όταν αντιλήφθηκε πως δεν ήταν ποτέ κάτοχος κάποιου βιβλίου με αυτόν τον τίτλο.
+
+Σαν από κακό όνειρο σήκωσε τα μάτια του προς την καφετέρια. Προς τα τραπέζια, προς τους σερβιτόρους, προς την καλαμωτή, προς τους θεραπευόμενους. Σε μια υστερική, μακρόσυρτη στιγμή αντιλήφθηκε με τρόμο πως όλοι οι θεραπευόμενοι τον κοιτούσαν. Τον κοιτούσαν ακίνητοι. Τα βλέμματά τους δεν έκρυβαν κάποια απειλή, δεν έδειχναν τη διάθεση να τον βλάψουν. Τον κοιτούσαν σα να περιμένουν απ'αυτόν. Σα να είχε έρθει η ώρα.
+
+Είχε αρχικά λαθέψει. Ήταν ο θεραπευτής τους.