Accent changes, punctuation fixes, and some misspellings.

003-Chapter three.txt

@@ -19,12 +19,12 @@
 ἡ μὲν Εὐγενία οὐκ ἔρχεται, ὁ δὲ Γρηγόριος ἔρχεται.
 ἡ δευτερὰ σκηνή
 Γρηγόριος ἐρωτᾷ «τίς με καλεῖ;»
-ὁ δὲ Ἀλέξιος ἀποκρίνεται «οὐδεὶς σε καλεῖ, τὴν δὲ μήτερα καλεῖ ἡ Σοφία.»
+ὁ δὲ Ἀλέξιος ἀποκρίνεται «οὐδείς σε καλεῖ, τὴν δὲ μήτερα καλεῖ ἡ Σοφία.»
 ὁ δὲ Γρηγόριος ἐρωτᾷ τὸν Ἀλέξιον «μήδεν ἧττον, ἐγὼ πάρειμι. διὰ τί ἡ Σοφία δακρύει;»
 ὁ δὲ ἀποκρίνεται «ἡ Σοφία δακρύει ὅτι ὁ Δημήτριος αὐτὴν παίει.»
 ὁ δὲ Γρηγόριος λέγει «τί παῖς κορὴν μικρὰν παίει; φεῦ φεῦ. διὰ τί ὁ Δημήτριος αὐτὴν παίει;»
 ὁ δὲ ἀποκρίνεται «ὅτι ᾄδει ἡ Σοφία;»
-ὁ δὲ Γρηγόριος λέγει «ὦ θύγατέρ μου. ὁ Δημήτριος οὐκ ἔστιν παῖς ἀγαθὸς, ἀλλὰ πονερός.»
+ὁ δὲ Γρηγόριος λέγει «ὦ θύγατέρ μου. ὁ Δημήτριος οὐκ ἔστιν παῖς ἀγαθὸς, ἀλλὰ πονηρός.»
 ὁ δὲ Ἀλέξιος λέγει «ἡ Σοφία ἐστὶ κορὴ ἀγαθή.»
 ὁ δὲ ἀποκρίνεται «ναὶ, ὀρθῶς, ἀλλὰ ποῦ ἐστιν ἡ μήτηρ; διὰ τί οὐκ ἔρχεται;» ὁ πατὴρ τὴν μήτερα οὐ βλέπει.
 ὁ δὲ Δημήτριος ἀποκρίνεται «ἡ μήτηρ καθεύδει.»
@@ -44,14 +44,14 @@
 ἡ δὲ Εἰρήνη τὸν Ἀλέξιον βλέπει, καὶ αὐτὸν ἐρωτᾷ «διὰ τί ὁ Δημήτριος δακρύει;»
 ὁ δὲ Ἀλέξιος ἀποκρίνεται «ὁ Δημήτριος δακρύει ὃτι ὁ πατὴρ τύπτει αὐτόν.»
 ἡ δὲ ἐρωτᾷ «ἀλλὰ διὰ τί ὁ πατὴρ αὐτὸν τύπτει;»
-ὁ δὲ ἀποκρίνεται «τὸν Δημήτριον τύπτει ὃτι παῖς πονερός ἐστιν. ὁ δὲ Δημήτριος κορὴν μικρὰν παίει.»
+ὁ δὲ ἀποκρίνεται «τὸν Δημήτριον τύπτει ὃτι παῖς πονηρός ἐστιν. ὁ δὲ Δημήτριος κορὴν μικρὰν παίει.»
 ἡ δὲ Σοφία λέγει «πάτερ, ἡ Εἰρήνη ἐνθάδε ἐστιν.»
 ὁ δὲ Γρηγόριος αὐτὴν βλέπει, καὶ λέγει «τί ἐστιν, ὦ θύγατερ;»
 ἡ δὲ ἀποκρίνεται «ὦ πάτερ, διὰ τί ὁ Δημήτριος δακρύει;»
-ὁ δὲ «ὃτι υἱὸς πονερός ἐστιν. παῖς ὃς μικρὰν κορὴν παίει οὐκ ἔστιν ἀγαθός. ὁ ἀγαθὸς παῖς οὐ παίει κορὴν.
-ὁ Γρηγόριος πάλιν αὐτὸν τύπτει· τὺπ τὺπ τύπ. ὁ δὲ Δημήτριος πολὺ δακρύει. ὁ δὲ Ἀλέξιος χαίρει, ἀλλὰ οὐ γελᾷ. ἡ δὲ Σοφία οὐ χαίρει οὐδὲ γελᾷ. διὰ τί; ὃτι κορὴ ἀγαθή ἐστιν ἡ Σοφία. ἡ δὲ Εἰρήνη δακρύει. διὰ τί καὶ ἡ Εἰρήνη δακρύει; δακρύει ὅτι ὁ πατὴρ τὸν υἱὸν τύπτει.
+ὁ δὲ «ὃτι υἱὸς πονηρός ἐστιν. παῖς ὃς μικρὰν κορὴν παίει οὐκ ἔστιν ἀγαθός. ὁ ἀγαθὸς παῖς οὐ παίει κορὴν.
+ὁ Γρηγόριος πάλιν αὐτὸν τύπτει· τὺπ τὺπ τύπ. ὁ δὲ Δημήτριος πολὺ δακρύει. ὁ δὲ Ἀλέξιος χαίρει, ἀλλὰ οὐ γελᾷ. ἡ δὲ Σοφία οὐ χαίρει οὐδὲ γελᾷ. διὰ τί; ὅτι κορὴ ἀγαθή ἐστιν ἡ Σοφία. ἡ δὲ Εἰρήνη δακρύει. διὰ τί καὶ ἡ Εἰρήνη δακρύει; δακρύει ὅτι ὁ πατὴρ τὸν υἱὸν τύπτει.
 
-παῖς γελᾷ. κορὴ δακρύει. τίς ἐστιν ὁ παῖς ὃς γελᾷ; ὁ παῖς ὃς γελᾷ Δημήτριός ἐστιν.. τίς ἐστιν ἡ κορὴ ἣ δακρύει; ἡ κορὴ ἣ δακρύει ἐστιν Σοφία.
-ὁ Δημήτριος, ὃς κορὴν παίει, ἐστὶ παῖς πονερός. ἡ κορὴ, ἣν Δημήτριος παίει, Σοφία ἐστίν.
+παῖς γελᾷ. κορὴ δακρύει. τίς ἐστιν ὁ παῖς ὃς γελᾷ; ὁ παῖς ὃς γελᾷ Δημήτριός ἐστιν. τίς ἐστιν ἡ κορὴ ἣ δακρύει; ἡ κορὴ ἣ δακρύει ἐστιν Σοφία.
+ὁ Δημήτριος, ὃς κορὴν παίει, ἐστὶ παῖς πονηρός. ἡ κορὴ, ἣν Δημήτριος παίει, Σοφία ἐστίν.
 τίνα καλεῖ ἡ Σοφία; τὴν Εὐγενίαν καλεῖ. ἡ Εὐγενία, ἣν Σοφία καλεῖ, ἐστι μήτηρ παιδίων. ἀλλὰ ὁ Γρηγόριος τὸν Δημήτριον τύπτει. ὁ παῖς, ὃν Γρηγόριος τύπτει, Δημήτριός ἐστιν.
-τίνα καλεῖ ὁ Ἀλέξιος; καὶ ὁ Ἀλέξιος τὴν Εὐγενίαν καλεῖ. ἡ δὲ Εὐγενία οὐκ ἀκούει. τίνος ἀκούει ἡ Εὐγενία; οὐδενος καὶ οὐδέν.
+τίνα καλεῖ ὁ Ἀλέξιος; καὶ ὁ Ἀλέξιος τὴν Εὐγενίαν καλεῖ. ἡ δὲ Εὐγενία οὐκ ἀκούει. τίνος ἀκούει ἡ Εὐγενία; οὐδένος καὶ οὐδέν.